หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2922

การทำลายวิญญาณที่พยายามคิดจะหลบหนีส่งผลให้วิญญาณตนอื่นๆ ที่เหลือถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว

“ทำลายโล่ที่ขวางทางออกนั่นเดี๋ยวนี้! เมื่อใดที่มันพังลง เมื่อนั้นพวกแกจะได้เป็นอิสระ” เฉินผิงออกคำสั่งพวกเขาราวกับกำลังต้อนฝูงแกะ

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง พวกวิญญาณพากันส่งเสียงร้องโหยหวนพร้อมกัน

พวกเขารู้สึกสิ้นหวังกับอิสรภาพที่ได้รับมาหลังจากถูกผนึกไว้ราวกับชั่วนิรันดร์

พวกเขาพุ่งตัวเข้าใส่โล่นั่นเหมือนกับฝูงแตน

ขณะที่เหล่าวิญญาณพุ่งชนเข้ากับโล่ พวกเขาไร้ซึ่งท่าทีที่แสดงถึงความหวาดกลัวออกมาแต่อย่างใด แม้ว่าพวกเขาบางส่วนจะถูกเหวี่ยงกลับไปด้วยแรงสะท้อนกลับอันรุนแรง ในขณะที่บางส่วนก็ถูกทำลายจนวิญญาณแหลกสลายไป

ความโหยกระหายอิสรภาพนั้นเป็นแรงกระตุ้นให้พวกเขาโจมตีโล่นั่นอย่างไม่ลดละ

เมื่อฝูงชนเห็นพฤติกรรมที่บ้าคลั่งของเหล่าวิญญาณ พวกเขาก็ทำได้แค่เพียงอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

พวกเขารู้ดีว่าคงถูกฝูงวิญญาณจำนวนมหาศาลเหล่านี้ฆ่าตายไปแล้วหากไม่ใช่เพราะเฉินผิงและแส้ของเขาช่วยเอาไว้

ตู้ม...ตู้ม...

แรงปะทะเข้าใส่โล่นั้นอย่างไม่หยุดหย่อน ส่งผลให้เกิดเสียงดังสนั่นราวกับภูเขาทั้งลูกกำลังสั่นสะเทือน

ในขณะเดียวกัน มีผู้ฝึกวิชามารสองคนกำลังเฝ้าดูที่ด้านนอกห่างออกไปไม่ไกล ทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงดังสนั่นหวั่นไหวและเห็นภูเขาน้ำแข็งที่กำลังสั่นสะเทือน พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

“ผนึกได้ถูกทำลายแล้วใช่มั้ย? มันฟังดูเหมือนกับว่าผนึกถูกเปิดและวิญญาณพวกนั้นได้ถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว”

"เป็นไปได้ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเราทำสำเร็จแล้ว!”

ทั้งสองพากันจินตนาการไปถึงภาพที่พวกเขากำลังได้รับรางวัล

พวกเขาคือคนที่หลอกล่อเฉินผิงและคนอื่นๆ เข้าไปในถ้ำเพื่อดูดซับพลังงานของศิลาผลึกน้ำแข็ง

ในขณะนั้นเอง ก็เริ่มมีรอยแตกร้าวปรากฏบนโล่ป้องกันที่อยู่ภายในถ้ำ

เฉินผิงกำแส้ปราบมารในมือไว้แน่นและจ้องมองไปที่ทางเข้าถ้ำ ทันทีที่โล่หายไป เขาจะต้องเป็นคนแรกที่ออกไปเพื่อคอยป้องกันไม่ให้พวกวิญญาณหลบหนี

หากเป็นเช่นนั้น ความโกลาหลวุ่นวายก็จะเกิดขึ้นแก่ดินแดนอุดรวิทูร เพราะวิญญาณจำนวนมหาศาลจำเป็นจะต้องใช้ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานเป็นร่างต้นของพวกเขา

เฉินผิงมองที่จี้อวิ๋น หว่ากัง เหล่าซุนและคนอื่นๆ

ครืน... ครืน...

ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างพากันวิ่งหนีออกจากถ้ำไป

ในช่วงเวลาชี้เป็นชี้ตายเช่นนี้ พวกเขารู้ดีว่าจะต้องร่วมมือกันเพื่อหยุดยั้งไม่ให้วิญญาณเหล่านี้หนีไปทางอุดรวิทูรได้เป็นอันขาด มิฉะนั้นแล้ว หายนะครั้งใหญ่จะเกิดขึ้นกับอาณาจักรนิรันดร์อย่างแน่นอน

เหนือสิ่งอื่นใด หากวิญญาณสามารถออกไปยังพื้นที่ที่เปิดกว้างได้ ต่อให้เฉินผิงจะมีแส้ปราบมารอยู่ในมือ ก็ไม่เพียงพอที่จะควบคุมวิญญาณเหล่านี้ได้

“แกกล้าดียังไงมาโกหกพวกเรา!” วิญญาณตัวหนึ่งคำรามขึ้นเมื่อตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

พวกเขาที่เหลือต่างส่งเสียงร้องออกมาพร้อมกันก่อนจะพุ่งเข้าหาเฉินผิงและเพื่อนๆ ของเขา

พวกเขารู้สึกสิ้นหวังที่จะหนีออกจากถ้ำแห่งนี้ ออกไปสู่อิสรภาพและกลับคืนสู่โลกภายนอก

เฉินผิงยังคงเหวี่ยงแส้ปราบมารในมือของเขาออกไปอย่างต่อเนื่อง

อีกทางด้านหนึ่ง คนอื่นๆ ได้ปล่อยคลื่นพลังวิญญาณที่กลายเป็นพายุเฮอริเคนพัดพาวิญญาณเหล่านั้นลอยกลับไป

แม้ว่าการโจมตีนี้จะไม่สามารถทำร้ายพวกวิญญาณได้ แต่พวกเขาก็สามารถหยุดไม่ให้วิญญาณเข้ามาโจมตีได้