หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 296

“งั้นผมขอตัว!” กูเวิ่นเทียนรู้ดี ว่าตนเองอยู่ที่นี่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้

หลิงเจิ้นชวนเองก็พยักหน้า แต่เมื่อตอนเดินผ่านเฉินผิง เขาก็แอบกระซิบข้างหูไป “คุณเฉิน ทางที่ดีอย่าฆ่าคนนะครับ ไม่งั้นจะจัดการยาก!”

ในฐานะที่เว่ยคุนอันเป็นถึงผู้นำตระกูลเว่ย หากถูกฆ่าที่เมืองหงเฉิง ตำแหน่งนายกเทศมนตรีของหลินเจิ้นชวนได้หายไปแน่

“นายกเทศมนตรีหลิงไม่ต้องห่วง ผมรู้ขอบเขต!” เฉินผิงพยักหน้า

กูเวิ่นเทียนและหลิงเจิ้นชวนไปกันหมดแล้ว เว่ยคุนอันกำลังประเมินเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ เขาไม่รู้เลยว่าเด็กหนุ่มวัยรุ่นธรรมดาแบบเฉินผิง ทำให้หลิงเจิ้นชวนและกูเวิ่นเทียนเคารพมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน!

“แกเป็นคนทำลูกของฉันเหรอ”

เว่นคุนอันมองไปทางเฉินผิง ด้วยใบหน้ากริ้วโกรธ

“ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนช่วยขอร้องให้ ป่านนี้ลูกของแกคงกลายเป็นศพไปแล้ว ขยะแบบนั้น ใช้ชีวิตไปก็เปลืองข้าว”

เฉินผิงเดินไปทางเว่ยคุนอัน ภายในตาของเขาไม่มีแววความหวาดหวั่นแม้แต่น้อย

“เยี่ยมเลย กล้ายอมรับก็ดี!”

เว่ยคุนอันพูดจบ ก็มองไปทางบอดี้การ์ดที่แต่งชุดจิ้นจวงสีขาว

ผู้เก่งกาจคนนั้นเข้าใจความหมายของเว่ยคุนอันพอ จึงพุ่งหมัดไปทางเฉินผิงอย่างแรง!

หมัดนี้ เข้ามาพร้อมกับเสียงลมบาดอากาศ ซึ่งบ่งบอกว่าความเร็วนั้นถึงขีดจำกัดแล้ว!

ตู้ม......

เสียงอื้อๆ ทีหนึ่ง เฉินผิงยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับตัวแม้แน่น้อย ส่วนผู้เก่งกาจตระกูลเว่ยที่จู่ๆ ก็ลงมือเมื่อกี้ กลับกระเด็นออก ตกลงพื้นดินอย่างแรง พร้อมพ่นเลือดออกมา!

รอบนี้ ถึงตาเว่ยคุนอันชะงัก จากนั้นก็มองพลางยิ้มเย็นยะเยือก “ พวกเรียนวิชาจริงด้วย ไม่น่าล่ะถึงโอหังจัง แต่วันนี้ต่อให้จะเป็นผู้เก่งกาจระดับปรมาจารย์ ฉันก็ต้องทวงความยุติธรรมของลูกฉันกลับมาให้ได้”

เว่ยคุนอันถอดชุดคลุม เผยกล้ามแน่นๆของตนออกมา ดูจากท่าทีเขาคิดจะลงมือเองแล้ว!

ก๊อกๆ.......

จู่ๆ เสียงฝีเท้าที่ร้อนรนก็ดังขึ้น จนทั้งโรงแรมฟู่หาวต้องสั่นคลอน