หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2994

"หนีเหรอ? ผมเกรงว่าเรื่องนั้นคงเป็นไปไม่ได้แล้ว... "

ขณะที่เฉินผิงพูด เสียงกรีดร้องก็ดังก้องไปทั่วบริเวณ

พวกเขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เนื่องจากหมอกสีดำบดบังสายตา แต่ปราณสัมผัสของเฉินผิงเผยให้เห็นว่ามีผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งตัวระเบิดหลังจากดูดกลืนพลังมากเกินไป

หลังจากที่ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นระเบิด แสงสีขาวก็ลอยขึ้นไปในอากาศและหายไปในไม่กี่วินาทีต่อมา

ผู้บำเพ็ญเพียรส่วนใหญ่ตื่นขึ้นจากสถานะบำเพ็ญเพียรของพวกเขาหลังการระเบิด

บางคนดูซีดเซียวอย่างมาก เมื่อร่างกายของพวกเขาถึงขีดจำกัดแล้ว แต่พวกเขาไม่สามารถหยุดพลังไม่ให้เข้าร่างได้

หนิงไฉ่เฉิน มารสวรรค์เบญจธาตุและคนอื่นๆ ต่างก็ตระหนักถึงเรื่องนั้นเช่นกัน

ทุกคนเริ่มตื่นตระหนกขณะพยายามหยุดร่างกายไม่ให้ดูดกลืนพลังนั้น

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงหยุดไม่ได้? พลังของเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งเข้าสู่ร่างกายของฉันเรื่อยๆ!”

“ฉันก็หยุดไม่ได้เหมือนกัน! ตอนนี้ฉันถึงขีดจำกัดแล้ว!”

“ฉันจะระเบิดแล้ว! ฉันกำลังจะ-"

ตูม!

ขณะที่ผู้บำเพ็ญเพียรอีกคนระเบิด แสงสีขาวอีกดวงก็ลอยขึ้นไปในอากาศ

หมอกสีดำที่ปกคลุมแท่นบูชาค่อยๆ หายไปเมื่อเกิดการระเบิดมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อหมอกดำหายไปจนหมด ผู้บำเพ็ญเพียรที่รอดชีวิตก็เห็นชายชราลอยอยู่กลางอากาศและจ้องมองลงมาที่พวกเขา

แท่นบูชาถูกปกคลุมไปด้วยคราบเลือดของผู้บำเพ็ญเพียรที่ตายหลังการระเบิด

“คุณรู้เหตุผลงั้นเหรอ เฉินผิง?” เหล่าซุนถาม

"แน่นอน! ไม่มีสมบัติอยู่ที่นี่เพราะผมได้สมบัติทั้งหมดมาแล้ว! เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งเหล่านี้เป็นเพียงเหยื่อล่อ เขาต้องการให้เราดูดกลืนพลังของเสี้ยววิญญาณเพื่อที่เขาจะได้ส่งมันเข้าสู่ตัวเราและทำให้เราระเบิด คนที่ตายจะกลายเป็นแสงสีขาวที่ถูกดูดกลืนโดยบางสิ่ง สิ่งนั้นคืออะไรน่ะเหรอ... มีแต่ชายชราคนนี้ที่ตอบได้” เฉินผิงอธิบายขณะจ้องมองไปที่ชายแก่

“นี่คุณพูดเรื่องอะไรกัน เฉินผิง? คุณหมายความว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกเหรอ?” เหล่าซุนถามด้วยความสับสน

“นั่นสิ ทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องหลอกลวงงั้นเหรอ? ชายชราคนนี้เป็นผู้อาวุโสของชนเผ่ากายาบรรพกาลใช่ไหม?” จั่วชิงถาม

“ไม่ เขาไม่ใช่ผู้อาวุโสของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาล ผู้อาวุโสที่แท้จริงคืออีกคนเหมือนกับเขา แต่พวกเขาจะแตกต่างกันเล็กน้อยในด้านบุคลิก รัศมี และพฤติกรรม” เฉินผิงกล่าว

“นี่แกกำลังทำอะไรอยู่? แกพูดอย่างกับว่าแกได้พบผู้อาวุโสของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลมาแล้วด้วยตัวเอง!” จินซาตะโกน

“ลองไปถามชายแก่คนนี้ดูสิว่าผมกุเรื่องขึ้นมาหรือเปล่า!” เฉินผิงพูดขณะมองชายชราอย่างเคร่งขรึม

ทุกคนตอบสนองด้วยการหันไปมองชายชรา แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเขาเผยรอยยิ้มน่าขนลุก โดยไม่ได้ปฏิเสธคำกล่าวหาของเฉินผิง