“ไม่ว่าเราจะถูกกวาดล้างหรือไม่ คุณก็ไม่มีวันได้รู้หรอก”
ทันทีที่คำพูดนั้นออกจากปากของจินซา เขาก็พุ่งเข้าหาหนิงไฉ่เฉิน
ทันใดนั้นเอง คนอื่นๆ ก็เข้าร่วมการต่อสู้ มารสวรรค์เบญจธาตุพุ่งไปข้างหน้าเพื่อเผชิญกับเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความแข็งแกร่งอันล้นเหลือของมารสวรรค์เบญจธาตุ ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรจำนวนมากต้องพบกับจุดจบของพวกเขาโดยไม่ทันได้ตอบโต้
ชั่วพริบตานั้น ของวิเศษจำนวนมากถูกกวัดแกว่ง และอาวุธศักดิ์สิทธิ์หลากรูปแบบก็ปะทะกันด้วยเสียงดังระงมไม่หยุดหย่อน
ชายชราดื่มด่ำกับภาพของการต่อสู้ขณะลอยกลางอากาศ
เมื่อใดก็ตามที่ผู้บำเพ็ญเพียรล้มตาย แสงสีขาวจะลอยขึ้นสู่สวรรค์
หนิงไฉ่เฉินที่กำลังปะทะกับจินซาตระหนักว่าเขาต้องปลดปล่อยพลังเต็มที่ถ้าอยากรอดไปให้ได้
ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น และเขาก็กัดปลายลิ้นของตัวเองอย่างแรง
จากนั้นเขาก็คายเลือดใส่ดาบยาวที่เขาถืออยู่ ดาบเปล่งแสงสีแดงออกมาพร้อมกับสะเทือนเบาๆ
“สะบั้นสวรรค์!” หนิงไฉ่เฉินตะโกนขณะที่เขาพุ่งเข้าหาจินซาพร้อมกวัดแกว่งดาบยาวของเขา
“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นใคร? ช่างกล้าที่คุณกวัดแกว่งดาบต่อหน้าผม” จินซาเยาะเย้ย ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยความรังเกียจ
วิชาของเขาข้องเกี่ยวกับการควบคุมโลหะ โดยมีความสามารถพิเศษในการสวนกลับอาวุธประเภทดาบและมีด
ด้วยท่วงท่าการใช้ฝ่ามือที่เรียบง่าย จินซาเสกโล่สีทองที่ส่องแสงขึ้นตรงหน้าเพื่อใช้ป้องกันการโจมตีของหนิงไฉ่เฉิน
ปัง!
หลังจากการปะทะอย่างรุนแรง หนิงไฉ่เฉินก็กระเด็นถอยหลังไปไกล จินซาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันนัก เขาสะดุดถอยหลังไปเสียหลายก้าวกว่าจะทรงตัวได้
อย่างไรก็ตาม ผลที่ตามมาจากการโจมตีนั้นทำให้เกิดรอยแตกบนดาบวิเศษในมือของหนิงไฉ่เฉิน
ภายใต้สายตาประหลาดใจของเขา อาวุธนั้นแตกสลาย เหลือเพียงด้ามจับเท่านั้นที่อยู่ในมือ
หนิงไฉ่เฉินตกตะลึง นี่คือดาบวิเศษอันเก่าแก่ของตระกูลหนิงที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของฉัน และมันถูกทำลายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!
แม้แต่ชายชราก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลง เฉินผิงและพวกผู้บำเพ็ญเพียรหายไปแล้ว!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...