หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3002

เฉินผิงหยุดเมื่อเขาไปถึงจุดๆ หนึ่งบนกำแพงและจิ้มตรงนั้นเบาๆ ทันใดนั้นกำแพงก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง

"ตรงนี้แหละ ต้องโจมตีแกนกลางพร้อมกันเพื่อให้ได้ผล เราต้องเร่งมือแล้ว วงแหวนลวงตารั้งพวกเขาไว้ได้ไม่นาน” เฉินผิงกระตุ้นพวกเขาด้วยน้ำเสียงกังวล

ทั้งกลุ่มพยักหน้าพร้อมกัน เฉินผิงกลายเป็นผู้นำของพวกเขาไปโดยปริยาย

เฉินผิงถอยหลังไปหลายก้าว และทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เปล่งประกายด้วยแสงสีทองเจิดจ้า เมื่อใช้หมัดเซิ่งกวง เขาโจมตีกำแพงอย่างไร้ปราณีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

คนอื่นๆ ใช้พลังของตนเองเต็มที่และทำตามเฉินผิง

ไม่มีใครใช้อาวุธของพวกเขา พวกเขาตระหนักว่าการโจมตีด้วยอาวุธมีแต่จะสะท้อนกลับไป

ในขณะนั้นเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรระดมปล่อยหมัดใส่กำแพง ทุกหมัดมุ่งเป้าไปที่จุดเดียวกัน

ตูม! ตูม!ตูม!

ทุกคนจู่โจมต่อเนื่องโดยไม่กล้าผ่อนแรง และทุ่มสุดกำลังอย่างไม่หยุดพัก

นี่มันเรื่องคอขาดบาดตาย เราจะสามารถหนีไปได้ก็ต่อเมื่อเราทำลายกำแพงเท่านั้น

ไม่นานหลังจากนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรบางคนก็เริ่มทรุดตัวลงด้วยความเหนื่อยล้า อันเป็นผลมาจากการต่อสู้ครั้งก่อนบวกกับการโจมตีอย่างไม่หยุดพัก

หน้าผากของหลายคนชุ่มโชกด้วยเหงื่อ และพลังวิญญาณของพวกเขาก็หมดลงเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังเหมือนเดิม เขายังคงซัดหมัดรัวๆ ใส่เป้าหมายโดยไม่มีสะดุด

“แกนกลางมันอยู่ตรงนี้เหรอเฉินผิง? ทำไมมันถึงยังไม่แตกอีก?” เหล่าซุนถามพร้อมกับหอบหายใจขณะพูด

เฉินผิงไม่ตอบ แต่เขายังคงโจมตีเป้าหมายอย่างไม่หยุดยั้ง การพูดคุยทำให้สิ้นเปลืองพลังโดยไม่จำเป็น

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ เหล่าซุนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันและโจมตีต่อไป

พวกเขาใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว แต่ก็ยังฝืนทนเนื่องจากศรัทธาอันแรงกล้าในตัวเฉินผิง

ในขณะนั้น วงแหวนลวงตาของเฉินผิงเริ่มอ่อนแอลง และชายชราก็เริ่มฟื้นจากภาพลวงตา

เฉินผิงไม่ได้ร้อนรนเหมือนจี้อวิ๋น

จี้อวิ๋นตอบสนองด้วยการระดมหมัดใส่กำแพงอย่างต่อเนื่อง

เมื่ออาวุธนั้นเข้ามาใกล้จนจะโจมตีโดนหลังของเฉินผิง ร่างของเขาก็ปล่อยแสงสีทองออกมา เขาใช้ร่างเกราะทองคำ ถูกห่อหุ้มด้วยเกล็ดสีทองที่เปล่งประกาย

แสงเจิดจ้าจากร่างเกราะทองคำแทบจะทำให้ทุกคนตรงนั้นตาบอด

ทันทีที่อาวุธนั้นโจมตีเฉินผิงในขณะที่ร่างเกราะทองคำทำงานอยู่ มันก็กระเด็นออกทันทีและกลับไปเป็นหมอกสีดำ

ชายชราคาดไม่ถึงว่าเฉินผิงซึ่งเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสี่จะเชี่ยวชาญวิชาป้องกันตัวระดับเซียน วิชานี้ขัดขวางความพยายามของเขาในการทำร้ายเฉินผิง

“แกทำให้ฉันประหลาดใจอยู่เรื่อย เจ้าหนู ใครจะไปคิดว่าผู้บำเพ็ญเพียรชั้นต่ำอย่างแกจะครอบครองของวิเศษเช่นนี้ ถ้าแกตายเมื่อไหร่ ทั้งหมดนั้นจะตกเป็นของฉัน” ชายชราพูดด้วยรอยยิ้มน่าขนลุก

“น่าเสียดายที่คุณคงไม่ได้เห็นผมตาย คุณจะไม่มีวันเอาของของผมไปได้!”

เฉินผิงหยุดโจมตี หันกลับมามองชายชราด้วยสีหน้าขบขัน