หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3025

“ฉันจะฆ่าแก!” มารเฒ่าคำราม

ทีนี้ก็ถึงคราวของมารเฒ่าที่จะโจมตี ด้วยการเคลื่อนไหวอันรวดเร็ว เขาคว้าจับอากาศและจับเข้าที่คอของเฉินผิงได้

เขาเผยรอยยิ้มเมื่อได้เห็นเฉินผิงถูกจองจำ

“คราวนี้ฉันจะทำให้แกจองหองไม่ได้อีก เจ้าหนู”

ด้วยสีหน้าดุร้าย เขากำหมัดแน่น และไม่ช้าก็เกิดเสียงปริแตกดังออกมาจากคอของเฉินผิง

“พี่ชาย ฉันไม่อยากคุยกับเจ้าเด็กนี่ ออกมาเผชิญหน้ากับฉันซะ เราทั้งสองควรจะได้อำลาเป็นครั้งสุดท้าย แค่ฉันบีบมือเบาๆ พี่กับเขาก็จะหายไปจากโลกนี้” มารเฒ่าตะโกนบอกผู้อาวุโส

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเขาถึงยอมมอบการควบคุมให้กับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสี่

ทันใดนั้น ดวงตาของเฉินผิงก็กระตุกเมื่อรัศมีแปลกปลอมพุ่งออกมาจากตัวเขา จากนั้นเขาก็เริ่มพูดด้วยเสียงของผู้อาวุโส “ไอ้น้องชั่ว ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย”

“พี่ชาย ทำไมถึงไม่ยอมรับความผิดพลาดของตัวเองสักที? แม้ว่าเราทั้งคู่จะกลายเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ พี่ก็ยังสู้ฉันไม่ได้อยู่ดี ฉันว่าพี่คงเข้าใจแล้วว่าตอนนี้มีเพียงวิชามารเท่านั้นที่สามารถกอบกู้ผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลได้ ถ้าเราไม่ละทิ้งวิชาฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาล เราจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังในอาณาจักรนิรันดร์ไม่ช้าก็เร็ว และผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลก็จะสูญหายไป ถึงตอนนี้พี่จะโกรธก็ฆ่าฉันไม่ได้อยู่ดี มีแต่จะตายด้วยน้ำมือของฉันแทน”

ในขณะที่มองอย่างพึงพอใจ มารเฒ่ายังคงบีบคอของเฉินผิงต่อไปจนกระทั่งใบหน้าของเฉินผิงบวมแดง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเฉินผิงกำลังเจ็บปวดและไม่อาจดิ้นรนเพื่อเป็นอิสระได้

“พี่ชาย พี่ควรจะร้องขอชีวิตได้แล้ว บางทีฉันอาจจะไว้ชีวิตพี่ก็ได้ แต่ถึงฉันจะทำอย่างนั้น พี่ก็จะเป็นได้แค่เสี้ยววิญญาณที่อยู่ได้ไม่เกินร้อยปี”

ดูเหมือนว่ามารเฒ่าจะเล่นกับเหยื่อของเขาอย่างสนุกสนาน ในขณะที่เขาเรียกร้องให้ผู้อาวุโสร้องขอชีวิต

กระนั้นผู้อาวุโสก็ไม่ตอบสนอง

“ฝันไปเถอะตาแก่ นี่คิดว่าจะฆ่าผมได้ด้วยวิธีนี้จริงๆเหรอ?”

เฉินผิงมองดูมารเฒ่าอย่างเจ้าเล่ห์

ไม่ช้า ร่างสองสามร่างก็ลอยออกมาจากหมอกสีดำ พร้อมยิงลำแสงจากดาบของพวกเขาไปที่มารเฒ่า

“พวกแกอยากตายมากสินะ”

สายตาของมารเฒ่าเยือกเย็น เขาคว้าจับอากาศ บิดเบือนพื้นที่รอบๆ ลำแสงและทำลายจนแตกออกเป็นเสี่ยง

เพล้ง!

อย่างไรก็ตาม มารเฒ่านึกไม่ถึงว่าจะมีแสงโปร่งใสดวงหนึ่งบินผ่านเขาไป แม้ว่าเขาจะพยายามหลบ แต่มันก็ยังคงเฉือนแขนของเขา สร้างบาดแผลและมีเลือดไหลซึมออกมา

“ผู้ถอดจิต? กล้าดียังไง!"

ใบหน้าของมารเฒ่าเคร่งเครียด เพราะเขาไม่คิดว่าศัตรูจะถอดจิตได้ มันเป็นวิชาที่อันตราย หากจิตบรรพกาลไม่สามารถกลับคืนสู่ร่างกายได้ทันเวลา ผู้ใช้ก็จะถึงฆาต