หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 307

“เห็นหรือยัง โสมป่าชั้นดีแบบนี้นับว่าหาเจอได้ยากในอวิ๋นเฉิง”

ชายวัยกลางคนยิ้มเยาะเฉินผิง “ตอนนี้แกแพ้แล้ว สิบล้านล่ะ? ฉันดูยังไงแกก็ไม่น่าจะเอาเงินสิบล้านออกมาได้”

เฉินผิงไม่สนใจชายคนนั้น แต่กลับยื่นมือไปจับโสมป่า

“เฮ้ย แกจะทำอะไร…”

สีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนทันที เขายื่นมือไปขวางแต่สายเกินไป โสมป่าตกไปอยู่ในมือของเฉินผิงแล้ว

เฉินผิงหยิบโสมป่าขึ้นมา ก่อนจะใช้สองมือหักมัน

“สหายเฉินผิง คุณจะทำอะไร”

เหอจื้อกังหน้าซีด โสมป่าจะมีราคาก็ต่อเมื่อครบสมบูรณ์ หากรากหักไปแม้แต่รากเดียวก็ต้องคิดราคาครึ่งหนึ่ง หากหักครึ่งเช่นนี้ก็ไม่มีราคาเลยสักแดง

เป๊าะ…

เมื่อเหอจื้อกังพูดจบ โสมป่าในมือของเฉินผิงก็หักเป็นสองท่อนแล้ว

เหอจื้อกังปิดตาลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ นั่นถือเป็นเงินยี่สิบล้านเลยนะ พริบตาเดียวก็ไม่เหลือแล้ว

ซูอวี่ฉีกับกู้อวี่เฟยเองก็หันไปมองเฉินผิงอย่างตกใจ ไม่เข้าใจว่าเฉินผิงทำอะไร

ส่วนชายวัยกลางคนนั้นเมื่อเห็นเฉินผิงหักโสมป่า ใบหน้าก็ขาวซีดทันที เขาหันหลังวิ่งหนี ไม่เอาเงินแล้ว

“อยากหนี? คุณจะหนีได้เหรอ?”

มุมปากของเฉินผิงยกยิ้มขึ้น

ขณะที่ชายวัยกลางคนกำลังจะวิ่งหนี หลินเทียนหู่ที่นั่งดื่มชาอยู่ก็ลุกขึ้นถีบชายคนนั้นกลับมาที่เดิม

“นี่…นี่มันอะไรกัน”

เมื่อชายคนนั้นวิ่งหนี เหอจื้อกังก็งงไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่ใหญ่เหอ คุณดูอีกทีว่าโสมป่านี่จริงหรือไม่”