หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 309

“หนึ่งล็อต?” ดวงตาของโจวจื้อเฉียนเป็นประกาย “ฮ่าๆๆ พูดดีๆ ในเมื่อประธานเหอนึกถึงถงเหรินถังของผม ผมก็ย่อมไม่อาจทำให้ประธานเหอผิดหวัง ถึงเวลาค่าน้ำชาก็จะไม่ให้ขาดแม้แต่แดงเดียว”

ในแวดวงธุรกิจ มีหลายสถานการณ์ที่มีการแนะนำลูกค้าให้กันและกัน ดังนั้นจึงเป็นกฎที่จะต้องให้ค่าแนะนำด้วย

“ผู้อาวุโสโจวเกรงใจกันเกินไปแล้ว นี่สหายของผมเองไม่ใช่คนนอก ค่าน้ำชงน้ำชาอะไรไม่คิดหรอก แค่ลดราคาให้กันสักหน่อยก็พอแล้ว”

เหอจื้อกังรีบเอ่ย

“เข้าใจแล้วๆ …” โจวจื้อเฉียนยกยิ้มก่อนจะมองไปทางเฉินผิง “สหายท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณอยากได้สมุนไพรอายุมากว่าร้อยปีจำนวนเท่าไร”

“มีเท่าไรก็เอาเท่านั้น!” เฉินผิงเอ่ยเสียงเรียบ

เหอจื้อกังได้ยินดังนั้นก็ชะงักก่อนจะหัวเราะ “สหายน้อย เกรงว่าคุณจะไม่รู้ราคาของสมุนไพรร้อยปีซะแล้ว แค่ต้นเดียวก็ราคาสิบล้านขึ้นไปแล้ว คุณภาพดีหน่อยก็ราคาสิบกว่าล้าน แล้วคุณรู้ไหมว่าที่นี่มีสมุนไพรจำนวนเท่าไร? คุณรู้ไหมว่าทั่วทั้งอวิ๋นเฉิงมีสมุนไพรตัวนี้เยอะแค่ไหน?”

เหอจื้อกังเองก็กระซิบเสียงต่ำ “สหายเฉินผิง คุณลองซื้อไปดูก่อนสักหน่อยก็ได้ ต่อให้เป็นของดีแต่ถ้าซื้อมากเกินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

เหอจื้อกังในตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเฉินผิงซื้อสมุนไพรไปเพื่อฝึกหลอมยา ดังนั้นจึงไม่เสียเปล่าแน่นอน

เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองไปทางเหอจื้อกัง “ผู้อาวุโสโจว ได้ยินว่าที่ร้านนี้มีของล้ำค่าคือหลินจือพันปี ไม่ทราบว่าพอจะขอดูได้หรือไม่”

“ทำไม? คุณอยากซื้อเหรอ” โจวจื้อเฉียนถาม

“ถ้าเป็นหลินจือพันปีจริงผมก็ต้องซื้อแน่นอน ราคาแล้วแต่คุณเลย”

ถ้าหากเป็นของจริง เฉินผิงจะต้องหาวิธีเอามาให้ได้ หลินจือพันปีต้นเดียวก็เพียงพอให้พลังของเฉินผิงเพิ่มไปอีกขั้น

“ฮ่าๆๆ คนหนุ่มสาวสมัยนี้ซ่อนความลับได้เก่งจริงๆ ดูท่าผมจะแก่ซะแล้ว” โจวจื้อเฉียนหัวเราะร่า “แต่ในเมื่อเป็นของล้ำค่าของร้าน ไม่ว่าให้เงินเยอะแค่ไหนผมก็ไม่ขายหรอก พวกเรามาเจรจากันเรื่องสมุนไพรร้อยปีดีกว่า”