การฝึกเต่าศักดิ์สิทธิ์ที่มีรูปร่างใหญ่ยักษ์ขนาดนั้นให้เชื่องไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เมื่อเขาฝึกมันจนเชื่องได้แล้ว ก็กลับต้องถูกพายุทอร์นาโดก็พัดพาไป
เฉินผิงรู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเต่าศักดิ์สิทธิ์ถึงไมเชื่อฟังเขา อีกทั้งยังตั้งใจว่ายน้ำตรงไปทางพายุทอร์นาโด
“หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระซะที! เรือวิญญาณกำลังมุ่งหน้าไปยังทิศทางของพายุทอร์นาโด เราจำเป็นต้องหยุดหรือเปลี่ยนทิศทางของมัน เราต้องการใครสักคนที่จะช่วยหันเหความสนใจหยุดเจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์พวกนี้ไม่ให้เคลื่อนเรือวิญญาณไปข้างหน้า หากเรือวิญญาณเข้าไปใกล้พายุทอร์นาโดละก็ พวกเราจะต้องตายอยู่ที่ทะเลโม่ไห่กันหมด!” เย่เฟิงชิงตะโกน
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็เงียบลงทันที แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครกล้ากระโดดลงจากเรือเพื่อหลอกล่อความสนใจของเต่าศักดิ์สิทธิ์ เพราะไม่มีใครรู้ว่ามีอันตรายใดซ่อนอยู่ด้านล่าง
บางทีเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานบนเรือลำนี้อาจไม่ได้เห็นแก่ตัวไปเสียทั้งหมด
พวกเขาทั้งหมดมาที่ทะเลโม่ไห่นี้เพียงเพื่อค้นหาสมบัติและโอกาส
ไม่มีใครอยากเสี่ยงชีวิตเพื่อคนแปลกหน้า
เมื่อไม่มีความเคลื่อนไหวจากฝูงชน เย่เฟิงชิงก็ขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นกังวลคนเหล่านี้ แต่เขาก็กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเขาเอง นอกจากนี้ เรือวิญญาณลำนี้มีราคาที่ค่อนข้างแพง และเขาจะต้องประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่เป็นแน่หากมันต้องถูกทำลายโดยพายุพวกนี้
แม้ว่าเรือจะเข้าใกล้พายุทอร์นาโด แต่ก็ยังไม่มีใครอาสา
เฉินผิงเหลือบมองที่เกาฉี่หลานและจี้อวิ๋นก่อนจะก้าวออกไป “ผมจะไปเอง ผมจะล่อพวกเต่าศักดิ์สิทธิ์ออกไปเอง แล้วจงรีบเปลี่ยนเส้นทางของเรือซะ”
เฉินผิงไม่ได้อาสาเพราะเขาเป็นนักบุญ เขาเพียงแค่ไม่ต้องการให้มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นกับเกาฉี่หลาน
ทันทีที่เฉินผิงก้าวออกมา เหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานก็หันมามองเขาด้วยความนับถือ
“คุณจะล่อเต่าศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากมายขนาดนี้ไปด้วยตัวคนเดียวอย่างนั้นเหรอ?” เย่เฟิงชิงถาม
“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ ผมมีแผน”
เฉินผิงรู้ดีว่าพลังมังกรของเขาคือสิ่งที่เหมาะสมที่สุดในการควบคุมเต่าศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้
ก่อนหน้านี้เจ้าเต่าศักดิ์สิทธิ์ยักษ์ก็เคยดื้อรั้นและหัวแข็ง แต่เมื่อเฉินผิงใช้พลังมังกร มันก็กลับกลายเป็นเต่าที่ว่านอนสอนง่ายทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...