หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3127

หลายคนเริ่มหนี แต่ไม่มีทางที่จะหนีจากที่แห่งนั้นได้

“ฮึ่ม! พวกมันเป็นแค่วิญญาณร้าย! ไม่จำเป็นต้องกลัว” เย่เฟิงชิงพูดอย่างดูแคลน

ต่อให้ตามพวกเรามา แต่วิญญาณร้ายพวกนี้มันจะไปทำอะไรเราได้? พวกมันอ่อนแอและไม่มีทางที่จะทำร้ายเราได้

อย่างไรก็ตาม เย่เฟิงชิงตระหนักได้ในทันใดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เพราะดูเหมือนว่าจะมีแสงริบหรี่ท่ามกลางหมอกสีดำ หลังจากนั้นในทันใด เขาก็เห็นอสูรรูปร่างประหลาดที่เปล่งแสงจ้าออกมาจากด้านบนหัวของมัน

“พวกนี้มันไม่ใช่วิญญาณร้าย! พวกมันไม่-”

เมื่อโจวไท่รู้ตัว เขาก็เริ่มตะโกน

ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน และคนอื่นๆ มองไปที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นด้วยสายตาเบิกกว้าง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็ตกใจเช่นกัน

“นี่มันสัตว์ประหลาดชนิดไหนกัน? น่ากลัวเป็นบ้า” จี้อวิ๋นยังตัวสั่นไม่หาย

เขามองเห็นแสงที่ส่องออกมาจากหัวของอสูร มันมีปากที่ยาวเหมือนจะงอยปากนกอินทรี และมีปีกคู่หนึ่งที่คอยกระพืออยู่เรื่อยๆ ทำให้เกิดสายลมดังหวีดหวิว และอสูรตนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยขนสีเงิน

“นี่คือเหยี่ยวขนเงินโบราณ มันมาทำอะไรที่นี่? สัตว์โบราณเช่นนี้ยังมีอยู่อีกหรือ?” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานอุทานหลังจากมองดูอสูรอย่างถ้วนถี่

เขาเคยเห็นบันทึกเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดตนนี้ในตำราโบราณบางฉบับ อสูรตนนี้ดุร้ายมากและอาศัยอยู่บนยอดเขาภูตผี มันไม่เคยลงมาจากยอดเขาเลย

อย่างไรก็ตาม มีผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนที่จับเหยี่ยวขนเงินมาฝึกจนเชื่อง และเปลี่ยนอสูรเหล่านี้ให้เป็นสัตว์เลี้ยงหรือสัตว์พาหนะ

เขาภูตผีตั้งอยู่ในอาณาจักรแดนสรวง แล้วเหตุใดอสูรตัวนี้จึงมาปรากฏตัวที่อาณาจักรนิรันดร์?

โดยปกติแล้ว เหยี่ยวขนเงินจะต้องมาพร้อมกับเจ้านายของมัน

ขณะที่ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานกำลังครุ่นคิดเรื่องนี้ เหยี่ยวขนเงินก็เข้าโจมตีเย่เฟิงชิง โจวไท่ และคนอื่นๆ

“บ้าเอ้ย! มีคนอยู่ตั้งเยอะแยะ! แล้วทำไมต้องพุ่งเป้ามาที่พวกเราด้วย?” โจวไท่สบถพลางวิ่งหนีเอาตัวรอด

เย่เฟิงชิงเองก็ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาไม่ได้วิ่งหนี เมื่อเหยี่ยวขนเงินโฉบลงมาที่เขา เขาก็หลบการโจมตีได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเหยี่ยวขนเงินตระหนักว่าเย่เฟิงชิงหลบการโจมตีได้ มันก็เหลือบมองเย่เฟิงชิง ก่อนที่จะหันไปมองโจวไท่อีกครั้ง

โจวไท่เริ่มหนีเอาตัวรอดอีกครั้ง เหยี่ยวขนเงินส่งเสียงร้องประหลาด และในไม่ช้าเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็เริ่มกรีดร้องและล้มลงคุกเข่า หลังจากนั้น พวกเขาก็ถูกเหยี่ยวขนเงินกลืนกินทั้งตัวจนไม่เหลือซาก

รัศมีของกึ่งเซียนระดับสูงสุดเริ่มไหลออกมาจากร่างกายของโจวไท่

หลังจากรัศมีของโจวไท่ปะทุ เลือดในร่างกายของเขาก็ถูกขับออกมา ก่อนที่จะจับตัวกันเป็นก้อนเลือด

ร่างกายของโจวไท่เริ่มเหี่ยวแห้งอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาถูกดูดเลือดจนหมดตัว รอบกายเขาคือหมอกโลหิตที่ควบแน่นจนกลายเป็นก้อนเลือดหลายลูก

“โจวไท่กำลังทำอะไรอยู่?” จี้อวิ๋นถามเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาดูไม่เข้าใจเลยสักนิด

“เอาตัวรอดยังไงล่ะ” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานกล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

พวกเขามองดูในขณะที่ก้อนเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มเปลี่ยนรูปร่างเป็นมนุษย์ที่ดูคล้ายกับ โจวไท่

รัศมีที่พวกมันปล่อยออกมาเหมือนกันทุกประการ

ร่างของโจวไท่ดูอย่างกับลูกโป่งโดนเจาะลม และเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น