หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 313

“เธอบอกว่าเขาเกาะผู้หญิงกินไม่ใช่รึไง ตอนนี้มองเขาเท่แล้วเหรอ!”

ซูอวี่ฉียิ้มบางๆ แต่เธอเองก็แปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน ทำไมเฉินผิงถึงได้มีเงินมากมายขนาดนี้ แต่เธอวางแผนไว้เรียบร้อยแล้วว่าถึงแม้เฉินผิงจะไม่มีเงิน หลังจากประมูลบัวหิมะมาได้แล้ว เธอก็จะโทรไปขอเงินซูเหวินจงในฐานะตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในหงเฉิง ถึงตระกูลซูจะเอาเงินออกมาหลายร้อยล้านก็ไม่กระทบอะไร

โจวจื้อเฉียนมองไปที่เฉินผิงด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิต ดวงตาคู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อย และสีหน้าของเขาก็เริ่มมีความเย็นยะเยือก

“สองร้อยสิบล้าน...”

โจวจื้อเฉียนจ้องมองไปที่เฉินผิงโดยไม่ละสายตา และกัดฟันพูดออกไป!

“สามร้อยล้าน!” ไม่รอให้เสียงพูดของโจวจื้อเฉียนจบลง เฉินผิงก็ยกป้ายขึ้นมาอีกครั้ง!

คราวนี้ทุกคนล้วนตกตะลึงตาค้าง และเริ่มสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเฉินผิง ส่วนสีหน้าของเจ้าภาพก็ยิ้มอย่างเบิกบานราวกับดอกไม้ และตะโกนเสียงดังว่า “คุณผู้ชายท่านนี้เสนอราคาถึงสามร้อยล้านแล้วครับ สามร้อยล้าน ยังมีใครจะเสนอราคาอีกไหมครับ ผมไม่คุ้นหน้าคุณผู้ชายคนนี้เลย ดูไม่เหมือนคนอวิ๋นเฉิง อวิ๋นเฉินของพวกเราจะไม่มีใครแข่งสักหน่อยจริงๆ เหรอครับ ถ้าเรื่องแพร่ออกไป เกรงว่าชื่อเสียงเมืองแห่งยาของพวกเราคงต้องจบลงแล้วนะครับ!”

ต้องพูดเลยว่าเจ้าภาพเก่งมาก เขาสร้างความบาดหมางให้เฉินผิงและโจวจื้อเฉียนด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ โจวจื้อเฉียนเพิ่งพูดไปว่ากลัวว่าจะทำให้อวิ๋นเฉิงขายหน้า และตอนนี้เจ้าภาพก็พูดขึ้นมา ถ้า โจวจื้อเฉียนไม่แข่งอีกสักหน่อย จะไม่ทำให้ตัวเองขายหน้าแย่เลยเหรอ

เฉินผิงเหลือบมองเจ้าภาพบนเวทีและด่าอย่างรุนแรงอยู่ในใจไปสองสามประโยค ไอ้หมอนี่ยุยงให้คนผิดใจกันเก่งจริงๆ แต่ก็ต้องทำให้คนรู้สึกอยากแข่งกันนี่แหละ ถึงจะทำให้พวกเขาหาเงินเข้ากระเป๋าได้มากขึ้น!”

“สามร้อยสิบล้าน...”

โจวจื้อเฉียนกัดฟันกรอดอย่างรุนแรง และยกป้ายหมายเลขขึ้นอีกครั้ง!

เฉินผิงไม่ลังเลเลย เขากำลังจะยกป้ายหมายเลขขึ้น แต่กลับถูกเหอจื้อกังรั้งเอาไว้!

“สหายเฉินผิง ถึงแม้ว่าจะเป็นบัวหิมะพันปีชั้นสูง แต่ก็ไม่คุ้มกับราคานี้ ไม่ต้องเสนอราคาอีกแล้วนะครับ!”

เหอจื้อกังพูดโน้มน้าวเฉินผิง

ราคาตอนนี้ถือว่าสูงเกินไปแล้ว ไม่เหมาะที่จะซื้อเอาไว้ ถ้าซื้อมาได้จะต้องเสียเงินไปเปล่าๆ แน่นอน!

“พี่ใหญ่เหอ บัวหิมะนี่ผมมีวิธีใช้ประโยชน์ทางอื่นอีกครับ!” หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็ยกป้ายหมายเลขในมือขึ้นสูงอีกครั้ง “สามร้อยห้าสิบล้าน!”

โอ้โห...

เกิดความวุ่นวายขึ้นในที่สถานที่จัดงานประมูลทันที ทุกคนมองไปที่เฉินผิง ในสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาอยากรู้มากว่าทำไมเฉินผิงถึงยอมจ่ายเงินราคาสูงขนาดนี้ไปซื้อบัวหิมะนี่!

แม้แต่คนที่ไม่ค่อยรู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพรก็รู้ว่าราคานี้สูงเกินไปตั้งนานแล้ว ไม่คุ้มเลยสักนิด ซ้ำยังเป็นบัวหิมะพันปีที่ดองเหล้ามาแล้วอีกด้วย

หรือว่าชายหนุ่มคนนี้มีความแค้นกับโจวจื้อเฉียน ก็เลยจงใจมุ่งเป้าไปที่โจวจื้อเฉียน

ความคิดเช่นนี้ผุดขึ้นมาในใจของทุกคน เพราะนอกจากนี้พวกเขาก็คิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้ว!

โจวจื้อเฉียนเองก็เช่นกัน เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น และดวงตาคู่นั้นก็จ้องเขม็งไปที่เฉินผิงด้วยความโกรธ “ไอ้หนุ่ม นายจงใจเป็นศัตรูกับคนแก่อย่างฉันเหรอ”

“ผมไม่ได้มีความแค้นกับคุณ จะไปเป็นศัตรูกับคุณทำไมครับ กฎของงานประมูลคือผู้เสนอราคาสูงสุดเป็นผู้ชนะการประมูล ถ้าผู้อาวุโสโจวชอบ คุณก็เสนอราคาต่อไปได้นี่ครับ!”

เฉินผิงยิ้มบางๆ และพูดออกไป!

“ฮึ! ที่นี่คืออวิ๋นเฉิง นายอย่าได้ใจไป...”