หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3206

“ถ้างั้น แกเองสินะที่บอกว่าวังจวี้หมานทุบหม้อข้าวตัวเอง?” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เฉินผิงไม่อาจนิ่งเฉยต่อพฤติกรรมเย่อหยิ่งของชายหนุ่มได้ เขาจึงตอบเย้ยไปว่า “ถูกต้อง ถ้าเราไม่จ่ายเหรียญวิญญาณเพื่อใช้อาคมเคลื่อนย้ายแล้ว วังจวี้หมานจะต้องสูญเสียแหล่งรายได้ไป! ดังนั้นคุณควรปฏิบัติต่อลูกค้าของคุณด้วยความเคารพและความสำนึก! เราอาจให้เงินเพิ่มก็ได้หากเราชอบบริการของคุณ!”

ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธเคืองทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

“แก ไอ้สารเลว! แกกล้าพูดกับคุณฉินจิ้งอวิ๋นแบบนั้นได้ยังไง? แกอยากตายมากนักหรือไง?” ศิษย์คนหนึ่งของวังจวี้หมานพูดขึ้นและเตรียมพร้อมที่จะโจมตีเฉินผิง

แต่ชายหนุ่มกลับห้ามคนของเขาไว้และพูดเย้ยว่า “ถ้าอย่างนั้น ขอให้ฉันได้แสดงความขอบคุณแก่คนที่มีน้ำใจต่อพวกเราด้วยเถอะ”

จากนั้นเขาก็หันไปหาเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานและพูดว่า “ความสามารถของอาคมเคลื่อนย้ายในการเคลื่อนย้ายผู้คนนั้นมีจำกัด และพวกคุณก็มีมากเกินไปที่นี่ ด้วยเหตุนี้ วังจวี้หมานจึงตัดสินใจเพิ่มราคาอีกหนึ่งล้านเหรียญวิญญาณ!”

แน่นอนว่าคำพูดของชายหนุ่มทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่

“นั่นมันมากเกินไป! พวกเรารออยู่ที่นี่มาสามวันแล้วนะ! พวกคุณจะมาเพิ่มราคาแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

“วังจวี้หมานทำเกินไปแล้วนะ!”

“เราจะสู้กับคุณ ถ้าคุณกล้าขึ้นราคาแบบนี้!”

ไม่ใช่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานทุกคนจะร่ำรวยพอที่จะสามารถจ่ายเงินค่าใช้อาคมเคลื่อนย้ายได้ตั้งแต่แรก ในความเป็นจริง หลายคนอาจไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินไปจนถึงภูเขาเทียนโหมว

ด้วยเหตุนี้พวกเขาส่วนใหญ่จึงไม่สามารถจ่ายค่าอาคมเคลื่อนย้ายได้เนื่องจากมันเป็นราคาที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน

ชายหนุ่มหาได้สนใจต่อคำประท้วงใดๆ ของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย “ถ้าคุณคิดว่ามันแพงเกินไปก็อย่าลังเลที่จะเดินออกไปซะ ไม่ว่ายังไง ก็จะไม่มีใครเปิดใช้งานอาคมเคลื่อนย้ายถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากวังจวี้หมาน”

ชายหนุ่มจึงหันไปหาเฉินผิงแล้วถามว่า “เอาล่ะ ทีนี้การบริการของพวกเราเป็นไงบ้างล่ะ? ดีขึ้นมั้ย?”

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงใดอีก ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาคงเสียเวลารอโดยเปล่าประโยชน์หากอาคมเคลื่อนย้ายไม่เปิดใช้งาน

หัวเฟิ่งโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินคำตอบของเขา แต่เธอก็อ่อนแอเกินกว่าจะทำอะไรได้

ดวงตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหารขณะจ้องมองชายหนุ่มอย่างเย็นชา แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่สนใจเลยสักนิด

เฉินผิงกำหมัดแน่นและกำลังจะโจมตี ก็เกิดความวุ่นวายขึ้นที่ด้านหลังของเขา

“หลีกไปให้หมด!”

ยักษ์หลายสิบตัวความสูงประมาณสามเมตรผลักเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานออกไปเพื่อเคลียร์เส้นทางตรงกลาง

ชายชราคนหนึ่งที่มีความสูงราวสองเมตรเดินเข้ามาพร้อมกับผู้อาวุโสชูอีกคนหนึ่งที่ดูท่าทางธรรมดา

“ฉันส่งแกมาที่นี่ล่วงหน้าเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย ฉินจิ้งอวิ๋น! แล้วดูสิว่าตอนนี้มันวุ่นวายขนาดไหน! แกมัวทำอะไรอยู่?" ชายชราตะโกนใส่ชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ