หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3208

เฉินผิงรู้สึกราวกับว่ามีพายุเฮอริเคนกำลังพัดผ่านทะเลจิตสำนึกของเขา

ในขณะเดียวกัน แสงสีขาวยังคงส่องออกมาจากด้านบนศีรษะของเฉินผิง

สิ่งเดียวที่เขารับรู้ได้ต่อจากนี้ คือเขากำลังลอยอยู่ในโลกแห่งความฝันที่เต็มไปแสงด้วยสีขาวโพลน

แต่ทว่าเมื่อมองไปรอบๆ เฉินผิงก็เห็นหัวเฟิ่ง จี้อวิ๋นและผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนอื่นๆ ทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเขาต่างยืนตัวแข็งทื่อไร้การเคลื่อนไหวโดยสิ้นเชิง

เฉินผิงสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเขาหันไปและได้เห็นตัวเองกำลังยืนหลับตาอยู่ตรงนั้น โดยที่ร่างของเขานิ่งเฉยราวกับรูปปั้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้ฉันกลายเป็นวิญญาณไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

สีหน้าของเฉินผิงยิ่งเคร่งเครียด เมื่อเขาตระหนักได้ว่าแรงดูดอันมหาศาลนั้นได้ดูดวิญญาณของเขาออกจากร่างกาย

เฉินผิงรู้สึกกลัวเล็กน้อยและพยายามที่จะกลับคืนร่างของตน แต่มันก็ไม่เป็นผล

“บ้าเอ้ย! ความอยากรู้อยากเห็นเป็นภัยกับตัวซะแล้วสิ!”

ถ้าฉันรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ก่อนหน้านี้ฉันคงไม่ปล่อยพลังปราณสัมผัสออกมา! ตอนนี้วิญญาณของฉันถูกดูดออกจากร่างกายแล้ว! อาจเกิดปัญหาอื่นๆ ตามมาได้หากฉันไม่สามารถกลับเข้าร่างได้!

ขณะที่เฉินผิงกำลังสับสน ภาพหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอย่างช้าๆ

เขามองเห็นชายชราผู้หนึ่งมีหนวดเคราสีขาวกำลังวาดภาพอะไรบางอย่างบนพื้นด้วยกิ่งไม้ที่ถูกไฟเผาจนไหม้เกรียม

เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิด เฉินผิงจึงได้รู้ว่าชายชราผู้นี้กำลังวาดอาคมเคลื่อนย้ายที่พวกเขากำลังยืนอยู่ในตอนนี้

สีหน้าของชายชราแสดงออกถึงความตื่นตระหนกในขณะที่เขากำลังวาดอาคมเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็ว

มีร่างเงาดำจำนวนหนึ่งเข้ามาหาชายชราเป็นครั้งคราว แต่พวกมันต่างก็ถูกส่งให้ลอยกระเด็นออกไปด้วยไม้เท้าของชายชราที่ฟาดออกไป

หือ? ภาพที่ฉันมองเห็นอยู่นี่มันคืออะไรกันนะ? ชายชราคนนี้คือคนที่สร้างอาคมเคลื่อนย้ายอย่างนั้นเหรอ?

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ชายชราก็สามารถวาดอาคมเคลื่อนย้ายได้สำเร็จ

อะไรนะ... เขาเห็นฉันหรือเปล่านะ? เขาจ้องมาที่ฉันราวกับว่าเขามองเห็นฉันเลย!

เฉินผิงต้องการดูสิ่งที่ถูกเขียนอยู่ในคัมภีร์ทอง อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังผลักร่างของเขา จนเขาตื่นขึ้นมาแทบจะในทันที

ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมา เขาเห็นหัวเฟิ่งเขย่าที่หัวไหล่ของเขาพร้อมกับเรียกชื่อเขา “คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ นายท่าน? คุณเผลอหลับไปหรือไง? ฉันเรียกชื่อคุณตั้งหลายครั้งแล้ว!”

เฉินผิงมีสีหน้าว่างเปล่า เขายืนตัวตรงและมองไปรอบๆ และรู้แค่เพียงว่าพวกเขามาอยู่ ณ ใจกลางป่าทึบ

ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานส่วนใหญ่ออกไปแล้ว แต่ก็มีอีกหลายสิบคนที่ยังคงยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่เคลื่อนไหว

ไม่มีผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนใดให้ความสนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

จี้อวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นเฉินผิงลืมตาขึ้นมา “ผมดีใจที่ในที่สุดคุณก็ตื่นเสียที คุณเฉิน! เราคิดว่าวิญญาณของคุณถูกส่งไปที่อื่นเหมือนกับผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนอื่นๆ แล้วเสียอีก!”

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

ทุกอย่างที่ฉันเห็นเมื่อกี้มันคือความฝันอย่างงั้นเหรอ?