หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3209

“ตั้งแต่เราถูกเคลื่อนย้ายมาที่นี่ คุณยังคงไม่ได้สติเลยนะครับ คุณเฉิน ในระหว่างกระบวนการเคลื่อนย้ายมวลสาร จิตสำนึกของทุกคนจะถูกปิดผนึกไว้ซึ่งทำให้บุคคลนั้นไม่ต่างจากการตาย แต่เมื่อกระบวนการทุกอย่างเสร็จสิ้นก็กลับมามีสติอีกครั้ง แต่กับคุณมันไม่เป็นแบบนั้น คุณทำให้เราทั้งคู่ตกใจมาก” จี้อวิ๋นอธิบายกับเฉินผิง

“ถ้าอย่างงั้น แล้วคนพวกนี้ล่ะ?” เฉินผิงถามพร้อมกับชี้ไปที่พวกผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่ไม่เคลื่อนไหวหลายสิบคนที่อยู่รอบๆ

“พวกเขาตายหมดแล้วล่ะ ทุกครั้งที่เปิดใช้อาคมเคลื่อนย้าย ก็มักจะมีพวกที่อวดดีและปลดปล่อยพลังปราณสัมผัสออกมาเพื่อสัมผัสถึงพลังของอาคมเคลื่อนย้ายเสมอ คนพวกนี้ไม่ยอมเชื่อฟัง หลังจากที่พวกเขาปล่อยพลังปราณสัมผัส มันก็ถูกพลังของอาคมเคลื่อนย้ายดูดออกไปจนหมด ถึงพวกเขาจะไม่ตาย แต่มันก็ไม่ต่างอะไรไปจากความตายอยู่ดี” ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานวัยสี่สิบเศษคนหนึ่งพูดขึ้นขณะเดินผ่านกลุ่มของพวกเขา

ณ ตอนนี้ เฉินผิงรู้แล้วว่าสถานการณ์ของเขาเมื่อครู่นี้เหมือนดังที่พูดทุกประการ

อีกทั้งเขายังได้ปลดปล่อยพลังปราณสัมผัสออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนนำไปสู่การถูกอาคมเคลื่อนย้ายดูดวิญญาณของเขาออกจากร่างกาย

โชคดีที่คัมภีร์ทองในทะเลจิตสำนึกของเขาได้ช่วยเอาไว้ในช่วงเวลาคับขัน

ความรู้สึกหวาดกลัวยังคงติดอยู่ในใจของเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากลับมานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาสามารถจดจำทุกขั้นตอนที่ชายชราใช้ในการสร้างอาคมเคลื่อนย้ายได้

หรือว่า ถ้าหากตอนนี้ฉันมีความสามารถมากพอ ฉันก็จะสามารถสร้างอาคมเคลื่อนย้ายอันทรงพลังตามขั้นตอนของชายชราได้!

เมื่อคิดเช่นนั้น ความตื่นเต้นก็ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเขาทันที

“รีบไปจากที่นี่กันเถอะครับ คุณเฉิน เมืองที่ใกล้ที่สุดน่าจะอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ มันอาจมีสัตว์อสูรเดินเพ่นพ่านอยู่แถวๆ นี้ในตอนกลางคืนก็เป็นได้นะครับ” จี้อวิ๋นเร่งเร้าชายหนุ่มผู้เอาแต่หมกมุ่น

“ตกลง” เฉินผิงพยักหน้าเห็นด้วย

“ต้องขอโทษทีนะ แต่เรือเหาะของผมลำนี้มีไว้สำหรับใช้งานส่วนตัว ผมไม่รับผู้โดยสาร”

จี้อวิ๋นโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ

“คุณต้องรวยมากแน่ๆ ถึงจะมีเรือเหาะลำใหญ่ขนาดนี้น่ะ ทำไมคุณไม่ช่วยพวกเราโดยการยอมให้เรานั่งเรือเหาะไปกับคุณหน่อยล่ะ?” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมเดินเข้ามาเพื่อประจบประแจงเขา

ขณะที่จี้อวิ๋นกำลังจะตอบ ชายที่รู้จักในชื่อของคุณจี้ซึ่งเดินทางมากับคนของวังจวี้หมานมาถึง พวกเขาปีนขึ้นไปบนเรือเหาะโดยไม่พูดอะไรสักคำ

จี้อวิ๋นขมวดคิ้วเป็นปม ขณะที่เขากำลังจะตะโกนเรียกชายผู้นั้นแต่ก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เขารั้งเขาไว้