จี้เฉิงก้มหน้าสำนึกผิดและกล่าวยอมรับ “ผมเข้าใจแล้วครับพ่อ...”
เมื่อสังเกตเห็นท่าทีของลูกชาย จี้เหลียนจวินก็วางมือบนบ่าของเขาและพูดปลอบไปว่า "ถ้าอาเหลียนหยินของลูกเป็นพันธมิตรกับกองกำลังภายนอกจริงๆ ลูกจงพาน้องสาวทั้งสองหนีไปซะ อยู่ให้ห่างจากความวุ่นวายนี้ รวมไปถึงดูแลต้อนรับลูกชายของเหลียนจ้านให้ดีในช่วงสองสามวันนี้ แต่ต้องแน่ใจว่าเขาจะไม่เข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ และจะเป็นการดีที่สุดถ้าเหลียนหยินไม่รู้ตัวตนของเขา”
“รับทราบครับ” จี้เฉิงพยักหน้าเห็นด้วย
ขณะเดียวกัน จี้เหม่ยเหยียนและจี้เหม่ยหลิงก็เข้าไปในวงแหวนลวงตาเพื่อพาจี้อวิ๋นและคนอื่นๆออกมา
“เหม่ยเหยียน บางทีครั้งนี้เราอาจเป็นฝ่ายผิดก็ได้ พี่เฉิงเห็นเหรียญตรานั้นแล้วด้วย บางทีจี้อวิ๋นอาจเป็นลูกชายของคุณอาเหลียนจ้านจริงๆ ถ้างั้นสิ่งที่เราทำมันผิดมากเลยนะ ไม่แปลกใจเลยที่พ่อจะโกรธ” จี้เหม่ยหลิงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
จี้เหม่ยเหยียนก็ดูประหม่าเล็กน้อยเช่นกัน “พี่เฉิงไม่บอกให้ชัดๆ ก่อนว่าเห็นเหรียญตราแล้ว ถ้าเราทำผิดเราก็แค่ขอโทษ ถึงยังไงพวกเขาก็ไม่เป็นอันตรายในวงแหวนลวงตาอยู่แล้ว เรารีบพาพวกเขาออกมาเถอะน่า…”
ทั้งสองค้นหาร่องรอยของจี้อวิ๋นและคนอื่นๆ อย่างรวดเร็วในวงแหวนลวงตา แต่หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ทั้งสองก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้น สาวๆ ตระหนักได้ว่า ไม่ว่าพวกเธอจะเดินค้นหาอย่างไร พวกเธอก็มักจะกลับมาอยู่ที่เดิมเสมอ ซึ่งนั่นทำให้สองฝาแฝดค่อนข้างวิตกกังวล
“เหม่ยเหยียน ทำไมเราถึงติดอยู่ในวงแหวนลวงตาและออกไปไม่ได้ล่ะ?” จี้เหม่ยหลิงมองดูสภาพแวดล้อมของเธออย่างกระวนกระวาย
“ฉัน... ฉันก็ไม่รู้ ฉันก็ทำตามขั้นตอนทุกอย่างถูกต้องแล้วนี่นา เราไม่ควรหลงอยู่ในวงแหวนลวงตา ทำไมเราถึงหาทางออกไม่เจอล่ะ?” จี้เหม่ยเหยียนเองก็เริ่มตื่นตระหนกเช่นกัน
ในขณะที่สองพี่น้องอยู่ในความสับสน เฉินผิงและกลุ่มของเขาก็ออกจากวงแหวนลวงตาได้อย่างง่ายดาย
ระดับของวงแหวนลวงตานี้ไม่สามารถสร้างความลำบากให้กับเฉินผิงได้เลย เมื่อเข้าใจจุติมายาแล้ว การพยายามที่จะกักขังเขาไว้ด้วยวงแหวนอาคมดังกล่าวนั้นก็ไร้ประโยชน์ มันไม่ต่างอะไรกับการที่มือสมัครเล่นที่แสดงทักษะของตนต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ
เฉินผิงและคนอื่นๆ เดินไปยังห้องโถงซึ่งมีจี้เฉิงและจี้เหลียนจวินกำลังรออยู่
เมื่อเห็นจี้อวิ๋นและคนอื่นๆ มาถึง จี้เฉิงก็รีบกล่าวทักทายพวกเขาทันที “อวิ๋น ฉันขอโทษจริงๆ เหม่ยเหยียนและเหม่ยหลิงเล่นซุกซนและพานายเข้าไปในวงแหวนลวงตา ฉันจะดุพวกเขาทีหลังเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...