จี้เหม่ยเหยียนไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ ในขณะเดียวกัน วิญญาณดาบก็กวัดแกว่งดาบโดยอัตโนมัติและฟันเข้าใส่จี้เหม่ยเหยียน
“อะไร… นี่มันอะไรกัน?”
ดวงตาของจี้เหม่ยเหยียนเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เธอมองดาบที่ปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำที่กำลังตรงพุ่งเข้ามา ใบหน้าของเธอซีดเผือด
“เหม่ยเหยียน!” จี้เหม่ยหลิงตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างไม่คาดคิด
เฉินผิงตอบโต้ออกไปอย่างรวดเร็วด้วยการเรียกแส้ปราบมารออกมา เขาส่งมันให้กับจี้อวิ๋นและส่งสัญญาณให้เขาเพียงชำเลืองมอง
จี้อวิ๋นเข้าใจความหมายทันทีและตะโกนว่า “พี่เหม่ยเหยียน ใช้แส้นี้โจมตี!”
จี้อวิ๋นโยนแส้ปราบมารไปให้จี้เหม่ยเหยียน
จี้เหม่ยเหยียนที่ไม่ทันตั้งตัวคว้าแส้ปราบมารไว้ได้โดยสัญชาตญาณ
แส้เริ่มสั่นไหวขณะที่อยู่ในมือของเธอ และดาบที่ปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำก็หยุดการโจมตีราวกับถูกแช่แข็งอยู่กับที่
แม้แต่พวกมารที่แท้จริงก็ยังกลัวแส้ปราบมาร นับประสาอะไรกับดาบวิญญาณปีศาจ
เมื่อเห็นดาบของเธอหยุดอย่างกะทันหันและไม่ยอมโจมตี จี้เหม่ยเจินก็ตกตะลึงทันที เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะใช้พลังปราณสัมผัสของเธอ โดยพยายามบังคับดาบวิญญาณปีศาจให้เข้าโจมตี
น่าเสียดาย แทนที่มันจะโจมตี วิญญาณปีศาจกลับหันหลังและพุ่งตัวกลับมา
จี้เหม่ยเจินคว้าดาบของเธอและพยายามจะควบคุมมันแต่มันก็ไร้ผล ดาบของเธอดูเหมือนจะเริ่มบ้าคลั่งและเริ่มหลบหนีไปเอง
จี้เหม่ยเหยียนก็สับสนเช่นกันเมื่อสังเกตเห็นเหตุการณ์ที่พลิกผันอันน่าแปลกประหลาดนี้ เธอไม่อาจเข้าใจได้ว่าเหตุใดดาบจึงหันหลังกลับและหนีไป
อย่างไรก็ตาม จี้เหม่ยเหยียนก็ไม่คิดที่จะปล่อยจี้เหม่ยเจินหนีรอด เธอกระโดดเข้าหาจี้เหม่ยเจินพร้อมกวัดแกว่งแส้ปราบมาร ก่อนจะฟาดมันออกไปด้วยพลังอันรุนแรง
เพล้ง!
เสียงแตกของดาบดังก้องก่อนที่มันจะตกลงมา และวิญญาณปีศาจที่อยู่ภายในก็ทะยานขึ้นไปในอากาศและพยายามหลบหนี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...