“หนุ่มน้อย ปล่อยให้คุณปู่ของคุณพักผ่อนเถอะ” จี้เหลียนจวินช่วยพยุงจี้อวิ๋นลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปหาลูกสาวทั้งสองของเขา “เหม่ยเหยียน เหม่ยหลิง พาอวิ๋นและคนอื่นๆ ไปพักผ่อนที แล้วคราวนี้อย่าก่อเรื่องอีกล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะพ่อ เราไม่กล้าทำแล้ว...” จี้เหม่ยหลิงตอบ
จากนั้น จี้เหม่ยเหยียนและจี้เหม่ยหลิงก็เดินนำกลุ่มของจี้อวิ๋นออกจากห้อง
เมื่อพวกเขามาถึงลานหน้าบ้าน จี้เหม่ยเจินก็มาขวางพวกเขาไว้
จี้เหม่ยเจินมาพร้อมกับดาบในมือของเธอ ก่อนจะพูดกับจี้เหม่ยเหยียนอย่างเกรี้ยวกราดว่า “นางแพศยา ฉันขอท้าสู้กับเธอ!”
ความโกรธของจี้เหม่ยเหยียนลุกโชนทันทีที่ได้ยินคำดูถูก เธอใช้นิ้วชี้ไปที่จี้เหม่ยเจินแล้วตะคอก “เจ้าคนอวดดี เธอกล้าดียังไงมาว่าฉัน? เข้ามาเลย! ฉันจะตีเธอจนขี้ราดเลย!”
“เหม่ยเหยียนอย่าสนใจเธอเลย หากเธอทะเลาะกับเขาแล้วพ่อรู้เรื่องนี้เข้า พ่อต้องดุเธอแน่ๆ” จี้เหม่ยหลิงเตือนพร้อมกับดึงรั้งจี้เหม่ยเหยียนเอาไว้
“ปล่อยฉัน! ฉันจะตีเธอแรงๆ ให้เธอจำจนตายไปเลย!”
เมื่อพูดจบ จี้เหม่ยเหยียนก็ตั้งท่าเตรียมต่อสู้
จากการที่จี้เหม่ยเหยียนและจี้เหม่ยเจินตะโกนใส่กัน ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่การต่อสู้ครั้งแรกของพวกเธอ
ในวินาทีต่อมา จี้เหม่ยเหยียนก็ตบเอวของเธอ ก่อนก็มีดาบปรากฏออกมา
ในขณะเดียวกัน จี้เหม่ยเจินเองก็ดึงดาบของเธอออกมาเช่นกัน
เมื่อเห็นดาบในมือของจี้เหม่ยเจิน เฉินผิงก็ขมวดคิ้วทันที
“มีอะไรเหรอครับ คุณเฉิน” จี้อวิ๋นกระซิบถามเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเฉินผิง
“ดาบวิเศษที่จี้เหม่ยเจินถืออยู่มีรัศมีมาร ผมเดาว่ามันคงเป็นดาบวิญญาณปีศาจ จะเป็นการดีที่สุดถ้าคุณเตือนพี่สาวของคุณให้ระวังให้มากขึ้น” เฉินผิงอธิบาย
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จี้อวิ๋นก็รีบบอกกับจี้เหม่ยเหยียนทันที “พะ-พี่เหม่ยเหยียน ระวังดาบของเธอด้วย มีบางอย่างแปลกๆ เกี่ยวกับอาวุธของเธอ!”
“มันมีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?” จี้เหม่ยเหยียนถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...