จี้เหม่ยหลิงกับจี้เหม่ยเหยียนรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อพบว่าระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของฉินจิ้งอวิ๋นบรรลุถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสาม
พวกเธอไม่คาดคิดเลยวาสฉินจิ้งอวิ๋นจะปกปิดพลังที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้
เมื่อเห็นเช่นนั้น ทุกคนก็หันไปทางเฉินผิงด้วยความเป็นห่วง
อย่างไรเสียความแตกต่างระหว่างระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของเฉินผิงกับฉินจิ้งอวิ๋นก็ช่างมหาศาลนัก
“ดูเหมือนว่าไอ้หมอนี่จะประสบปัญหาเสียแล้วสิ”
“หมดหวังที่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนจะเอาชนะผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากได้”
“ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเขาคือนักกลั้นยาที่เอาชนะเย่าซุนไปเมื่อวานนี้ ช่างน่าเสียดายที่ผู้มีพนสวรรค์อย่างเขากำลังจะพบกับจุดจบเสียแล้ว”
คนที่จำได้ว่าเฉินผิงคือนักกลั่นยาอดไม่ได้ที่จะเสียดายแทนเขา
อย่างไรเสีย นักกลั่นยาผู้มีฝีมือก็หาได้ยากยิ่งและนักกลั่นยาทุกคนก็มักจะค่อนข้างอ่อนแอ นับเป็นเรื่องปกติเพราะพวกเขาทุ่มเทพลังและเวลาส่วนใหญ่ไปกับการกลั่นโอสถและฝีมือการรักษาโรค
ฉินจิ้งอวิ๋นยิ้มเยาะใส่เฉินผิง “ไอ้หนู แกกลัวหรือยังล่ะ? ถ้ากลัวก็จงคลานมาตรงหน้าซะแล้วฉันจะไม่ชกแก!”
“ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสาม ไม่เลวเลยนี่นา ฉันไม่คาดคิดเลยว่าไอ้โง่จากวังจวี้หมานอย่างแกจะสามารถบรรลุถึงพลังฝึกบำเพ็ญฌานระดับนี้ได้” เฉินผิงยกยิ้มโดยไม่เห็นฉินจิ้งอวิ๋นอยู่ในสายตา
ต่อให้ฉินจิ้งอวิ๋นสำแดงพลังระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสาม เฉินผิงก็ยังไม่หวาดหวั่น
ขณะที่เขาปลดปล่อยพลังมังกรก็มีแสงสีทองแผ่ออกมาจากร่างของเขา
ตู้ม!
ตอนที่หมัดของเฉินผิงปะทะเข้ากับหมัดของฉินจิ้งอวิ๋น ก็บังเกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว
แคร๊ก!
ทุกคนได้ยินเสียงกระดูกหักชัดเจน ขณะที่หมอกสีแดงดุจโลหิตรอบตัวฉินจิ้งอวิ๋นสลายไป เขาก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก จากนั้นเขาก็ลอยกระเด็นกลับไปทันที
ตู้ม!
ร่างใหญ่โตของฉินจิ้งอวิ๋นชนโครมเข้ากับอาคารเรือนข้างเคียง กระทั่งร่างของเขาลอยละล่องไปกว่าร้อยเมตรค่อยร่วงหล่นลงมา อาคารเรือนเหล่านั้นล้วนพังถล่มจนกลายเป็นเศษหินกองหนึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...