“ไอ้หนู รอก่อนเถอะ ฉันไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแน่!” ฉินจิ้งอวิ๋นจ้องมองเฉินผิงก่อนจะถูกช่วยออกไป
เฉินผิงปล่อยให้ฉินจิ้งอวิ๋นจากไปโดยไม่เข้าไปก่อกวน เพราะเห็นว่าคงอยู่ในเมืองหวงหลาน ถ้าหากฉินจิ้งอวิ๋นตัดสินใจที่จะกลับมาสู้อีกครั้ง ถึงตอนนั้นเฉินผิงก็น่าจะจากไปแล้ว
“คุณหนูทั้งสอง ไปกันเถอะครับ” เฉินผิงกล่าวพลางเหลือบมองจี้เหม่ยหลิงกับจี้เหม่ยเหยียน
“อ้อ ได้เลย” เมื่อจี้เหม่ยเหยียนได้สติก็พยักหน้า
จี้เหม่ยหลิงที่ยังตกตะลึงในตัวเฉินผิงร้องอุทานออกมาว่า “คุณเฉินคะ ความสามารถของคุณช่างน่าทึ่งจริง ๆ คุณไม่เพียงแข็งแรงมากพอที่จะเอาชนะผู้ที่มีพลังฝึกบำเพ็ญฌานในระดับที่สูงกว่าเท่านั้น แต่คุณยังเชี่ยวชาญด้านการรักษาโรค การกลั่นโอสถ คาถาและอาคมลวงตาอีกด้วย คุณเฉินคะ คุณเป็นอัจฉริยะผู้ไร้เทียมทานเชียวล่ะ! ฉันสงสัยว่ามีคนพิเศษอย่างคุณอยู่ในเมืองหวงหลานหรือแม้แต่ทั่วทั้งภาคพื้นทวีปจงอวี้อีกหรือเปล่า!”
“น้องเล็ก อย่าว่าแต่ภาคพื้นทวีปทวีปจงอวี้เลย พี่เชื่อว่าทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์คงไม่มีใครสามารถต่อกรกับคุณเฉินได้!” จี้เหม่ยเหยียนเอ่ยปากชื่นชม
สองพี่น้องชื่นชมเฉินผิงมากมายเสียจนเขาเริ่มรู้สึกอายขึ้นมาบ้างแล้ว
ขณะที่พวกเขาเดินไปพลางคุยกันไปพลางตามท้องถนน จู่ ๆ ก็มีพลังอันแกร่งกล้าปะทุขึ้นมาจากทิศทางของคฤหาสน์ตระกูลจี้ พลังแผ่ขยายเข้าล้อมรอบทั่วทั้งเมืองหวงหลานอย่างรวดเร็ว
คล้ายกับคลื่นกระแทกของแรงระเบิดที่กระจายตัวเป็นวงกว้างก่อนจะสลายหายไปอย่างว่องไว
เมื่อเห็นพลังที่พาดผ่านเหนือพวกเขาไป กลุ่มของเฉินผิงก็รู้ว่าเป็นการสำแดงของจุติซึ่งไร้ที่มาอันชัดเจน
“นั่นอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้นที่คฤหาสน์กันแน่?” จี้เหม่ยหลิงเอ่ยถามขึ้น
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน!” จี้เหม่ยเหยียนกล่าว
“เร็วเข้า พวกเราต้องกลับไปตรวจสอบดูสิ่งที่เกิดขึ้น...”
หญิงสาวผู้ตื่นตระหนกรีบวิ่งกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลจี้ โดยมีเฉินผิงตามรั้งท้ายไปติด ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...