หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3248

เมื่อเฉินผิงรู้ว่าหมดหวังแล้ว เขาก็ขบขันแกมเหน็บแนม ความคิดที่ว่าใครก็ตามที่สังหารอสูรจุติได้ก็จะเข้าใจถึงจุติได้นั้นเป็นเรื่องดีเกินกว่าจะเป็นจริงได้

ด้วยเหตุนั้นเอง เฉินผิงจึงยังคงเดดินทางลึกเข้าไปในป่าเพื่อล่าอสูรจุติให้มากขึ้น ต่อให้เขาจะไม่สามารถเข้าใจถึงจุติโลหะได้ แต่ก็เป็นการฝึกฝนร่างกายที่ดีสำหรับเขา

ขณะที่เฉินผิงทัวแต่สาละวนอยู่ในแดนบรรพบุรุษของตระกูลจี้ ท้องฟ้าข้างนอกก็ค่อย ๆ สว่างขึ้นทีละนิด

จี้อวิ๋นแต่งตัวเสร็จสรรพพร้อมที่จะร่วมเดินทางเข้าไปในแดนบรรพบุรุษของตระกูลจี้

ก่อนจะออกเดินทาง จี้อวิ๋นอยากจะบอกให้เฉินผิงรู้ทว่ากลับไม่เจอฝ่ายหลังอยู่ในห้อง

“คุณหัวเฟิ่ง คุณเฉินอยู่ที่ไหนเหรอครับ?” จี้อวิ๋นถาม

“ฉันไม่รู้เลยค่ะ ฉันกำลังตามหาเขาอยู่เหมือนกัน นายท่านออกไปตั้งแต่รุ่งสางแล้ว” หัวเฟิ่งตอบด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“เขาหายไปที่ไหนกันนะ?” จี้อวิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย

ปกติคุณเฉินจะไม่เคยจากไปโดยไม่ร่ำลา ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือ เขาลอบเข้าไปในแดนบรรพบุรุษของตระกูลจี้ ฉันรู้ดีว่าเขาอยากจะไปที่นั่น เพราะจุติอิสระเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจอดใจคว้ามาครอบครองให้จงได้

เมื่อจี้อวิ๋นนึกได้เช่นนั้น เขาก็บอกหัวเฟิ่งว่า “คุณหัวเฟิ่ง อย่าเพิ่งร้อนใจไปเลยครับ คุณเฉินอาจจะมีเรื่องต้องทำก็เลยไม่ได้บอกพวกเรา พอเสร็จธุระเขาก็น่าจะกลับมาเองนั่นแหละ”

“ตอนนี้ผมต้องไปรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ แล้ว คุณอยู่ที่นี่อย่าเที่ยวเดินเพ่นพ่านไปทั่วล่ะ”

เมื่อจี้อวิ๋นรับรองกับหัวเฟิ่งแล้ว เขาก็รีบไปที่โถงหลักของคฤหาสน์ตระกูลจี้

ตอนนี้โถงหลักคลาคล่ำไปด้วยผู้คนรวมทั้งบรรดาศิษย์รุ่นเยาว์ของตระกูลจี้อีกหลายสิบคน พวกเขาทุกคนเตรียมตัวที่จะเข้าไปในแดนบรรพบุรุษ

จี้เฉิงกำลังรอคอยให้จี้อวิ๋นมาถึงอยู่นอกประตู เมื่อสังเกตเห็นฝ่ายหลัง จี้เฉิงก็พาเขาไปยืนต่อแถว ไม่มีใครติดใจสงสัยเรื่องตัวตนของฝ่ายหลัง

หลังจากจี้เฉิงจัดการให้จี้อวิ๋นเข้าไปแล้ว เขาก็ออกมายืนนอกประตูอีกครั้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล

ไม่นานจี้เหม่ยหลิงก็รีบออกมาแล้ว่ายหน้าให้จี้เฉิง

จี้เฉิงขมวดคิ้วพลางโมโหจนหน้าตาแดงก่ำ ทำไมน้องสาวของฉันคนนี้ถึงได้ทำตัวไม่ได้ดั่งใจเลยสักครั้งนะ?

“นายท่าน จวนได้เวลาแล้ว พวกเราจะออกเดินทางกันหรือยัง?” หลังจากตรวจดูเวลาแล้ว ผู้อาวุโสของตระกูลคนหนึ่งก็เอ่ยถามขึ้นมา

จี้เหลียนจวินพยักหน้าตอบก่อนจะหันไปถามจี้เหลียนหยิงที่อยู่ใกล้ ๆ ว่า “น้องรอง ได้เวลาที่พวกเราต้องออกเดินทางแล้วนะ”

“พี่ใหญ่ รอสักประเดี๋ยวสิ ผมอยากจะจัดการกับเรื่องบางอย่างก่อนที่พวกเราจะเข้าไปในแดนบรรพบุรุษ” จี้เหลียนหยิงตอบ

“เรื่องอะไรงั้นเหรอ?” จี้เหลียนจวินถามด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวพี่ก็ได้รู้เองนั่นแหละ!” จี้เหลียนหยิงยิ้มนิด ๆ แล้วไม่ปล่อยให้พี่ชายของตนมีโอกาสรอดไปได้

หลังจากนั้นไม่นาน ชายร่างสูงใหญ่กำยำกลุ่มหนึ่งก็มาถึงโถงหลักของคฤหาสน์ตระกูลจี้

ดูจากรูปร่างของพวกเขาแล้ว จี้เหลียนจวินก็บอกได้ทันทีเลยว่าพวกมันมาจากวังจวี้หมาน

ผู้ที่เดินนำหน้าคนทั้งกลุ่มเป็นชายชราที่ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากฉินเฮ่อเทียนผู้เป็นเจ้าสำนัก