หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3247

ใบหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยความสับสนเพราะคำกล่าวหาของเธอ เขาจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “คุณหมายความว่ายังไงกัน?”

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ? พวกเราทำเรื่องอย่างว่ากันแล้ว แต่คุณกลับยังเรียกฉันว่าคุณหนูจี้ คุณเห็นฉันเป็นคนนอกงั้นเหรอ?”

ใบหน้าของจี้เหม่ยเหยียนฉายแววเศร้าใจมากเสียจนแทบจะหลั่งน้ำตาอยู่แล้ว

เฉินผิงพลันเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการแล้วตอบอย่างเก้อ ๆ ว่า “เหม่ยเหยียน ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมขอโทษ” สิ่งที่เขาทำได้คือขอโทษด้วยความจริงใจ

เมื่อจี้เหม่ยเหยียนได้ยินเขาเรียกชื่อตนเอง ในที่สุดเธอก็มีสีหน้าอ่อนลงแล้วยิ้มออกมาได้ “คราวนี้ฉันจะยกโทษให้คุณ มากับฉันสิ”

จี้เหม่ยเหยียนนำทางเฉินผิงเข้าไปในช่องเขาแล้วอธิบายให้ฟังว่า “มีอสูรจุตินับไม่ถ้วนอยู่ในนั้น แต่ยามที่ประจันหน้ากับพวกมัน ทางที่ดีจงหลีกเลี่ยงการใช้คาถาจะดีกว่า วิธีการที่ได้ผลมากที่สุดคือใช้มือเปล่าของคุณเอาชนะอสูรจุติ แบบนี้คุณก็จะกระตุ้นความเข้าใจของตัวคุณได้ ต่อให้คุณเอาชนะมาได้ตั้งมากมาย แต่การใช้คาถาหรืออาวุธศักดิ์สิทธิ์จะทำให้พลังจุติภายในตัวสัตว์อสูรลดน้อยถอยลง มิหนำซ้ำยังชะลออัตราความเข้าใจของคุณอีกด้วย” จี้เหม่ยเหยียนเอ่ยแนะนำ

“เหม่ยเหยียน ผมไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะรู้เรื่องนี้มากถึงขนาดนั้น” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจที่จี้เหม่ยเหยียนเข้าใจสถานการณ์

จี้เหม่ยเหยียนหน้าแดงก่ำพลางชี้แจงว่า “คุณพ่อเป็นคนบอกข้อมูลทั้งหมดนี้แก่พวกเรา ไม่งั้นฉันก็คงไม่รู้หรอก คุณควรจะรีบเข้าไปได้แล้ว ฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่ อย่าให้ฉันต้องรอนานนักก็แล้วกัน”

เฉินผิงพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในช่องเขา

ไม่นานก็มีเสียงสะท้อนของสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นสัตว์อสูรคำรามดังอยู่รอบตัวเขา แต่เขาก็รู้ว่าเจ้าพวกนี้ไม่ใช่สัตว์อสูรแต่เป็นอสูรจุติ

เนื่องจากอสูรจุติไม่มีรูปร่างที่แน่ชัดจึงพิสูจน์ได้ว่าการสังหารพวกมันคืองานที่ยากเป็นพิเศษ

ในเมื่อเฉินผิงไม่สามารถใช้คาถาหรืออาวุธได้ ก็ยิ่งทวีระดับความยากให้เพิ่มขึ้นไปอีก

แม้จะมีอุปสรรคเพิ่มขึ้น ทว่าเขาก็ตัดสินใจว่าจะไม่ล่าถอย หลังจากทุ่มเทความพยายามไปมากมาย ในที่สุดเขาก็เข้ามาในแดนบรรพบุรุษของตระกูลจี้ได้ ฉะนั้นเขาย่อมไม่มีทางยอมแพ้เป็นอันขาด

จี้เหม่ยเหยียนถึงขนาดเสนอตัวเพียงเพื่อให้เขาได้เข้ามาอยู่ในแดนบรรพบุรุษ เป็นเหตุผลสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดที่เขาควรจะพยายามให้สุดความสามารถ

เมื่อหวนระลึกถึงการกระทำอันกล้าได้กล้าเสียของจี้เหม่ยเหยียนในห้องเมื่อก่อนหน้านี้ เฉินผิงก็รู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่านไปด้วยความปรารถนาเร่าร้อน

เฉินผิงเขวี้ยงหมัดแล้วพุ่งตัวไปข้างหน้าเช่นกัน

เขาคอยระแวดระวังการเคลื่อนไหวอันแสนว่องไวและเขี้ยวแหลมคมของสัตว์อสูร

ระหว่างมนุษย์กับสัตว์อสูรต่อสู้กันชนิดเอาเป็นเอาตาย คล้ายกับว่าคู่ต่อสู้ทั้งสองฝ่ายติดดอยู่ในการแข่งมวยปล้ำอันป่าเถื่อน

โชคดีที่เฉินผิงมีร่างกายที่แข็งแกร่ง มิฉะนั้นกรงเล็บของอสูรจุติก็อาจจะเฉือนเนื้อหนังของเขาได้

เฉินผิงเล็งหมัดไปที่ศีรษะของเจ้าสัตว์อสูรอย่างไม่ลดละ

หลังจากนั้นสักพัก อสูรจุติส่งเสียโหยหวนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็แน่นิ่งไม่ไหวติง หลังจากนั้นไม่นานมันก็กลายร่างเป็นจุติมาโอบล้อมเฉินผิงเอาไว้

เขาหอบหายใจแรง ๆ แล้วค่อย ๆ สัมผัสถึงจุติโลหะที่เพิ่งจะเข้าสู่ร่างของตนเอง แต่น่าเสียดายที่กลุ่มดาวของจุติโลหะภายในจุติภูมิของเขาก็ยังคงไม่เปล่งแสง