“เราควรแยกกันไปดูให้ทั่ว เพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับที่แห่งนี้หรือเปล่า ผมคิดว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแถวนี้ที่หนุนให้เกิดการก่อตัวของอสูรจุติ!”
ว่าแล้วเฉินผิงก็ลุกขึ้นและมองไปยังพื้นที่ว่างเปล่าตรงหน้าเขา
เมื่อเห็นเช่นนั้น จี้เหม่ยเหยียนก็มุ่งหน้าไปอีกทาง
อสูรจุติคำรามก่อนที่จะพุ่งเข้าหาทั้งสอง ดูเหมือนมันพยายามหยุดพวกเขาไม่ให้ค้นหา
“คุณไปตามหามันเถอะ ผมจะยื้อเจ้านี่ไว้เอง” เฉินผิงสั่ง
“ฉันจะหามันเจอได้ยังไง ในเมื่อฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหาอะไรอยุ่” จี้เหม่ยเหยียนสับสนไปหมด สิ่งนั้นคืออะไรกันแน่? ฉันจะไปหามันเจอได้ยังไง?
“แค่มองไปรอบๆ ผมแน่ใจว่าจะต้องมีบางอย่างผิดปกติอยู่ใกล้ๆ สิ่งนั้น และคุณจะสังเกตเห็น”
พูดจบเขาก็เริ่มต่อสู้กับอสูรจุติด้วยกระบี่พิฆาตมังกรที่อยู่ในมือ
ร่างเกราะทองคำถูกใช้งาน เมื่อผนวกกับการหลอมรวมของจุติโลหะมันก็เปล่งแสงเรืองรองออกมามากกว่าเดิม ยิ่งไปกว่านั้น มันยังล้อมรอบไปด้วยประกายสายฟ้า
การผสมผสานระหว่างจุติโลหะและจุติอัสนีนั้นสมบูรณ์แบบ
เพื่อให้อสูรจุติพะวง เฉินผิงจึงรีดพลังออกมามากที่สุดเท่าที่เขาทำได้
การพยายามฆ่าอสูรจุตินั้นเป็นไปไม่ได้เลย เพราะที่นี่มีรัศมีจุติอยู่เต็มไปหมด อสูรจุติจะได้รับการเติมเต็มด้วยรัศมีจุติจำนวนมากทันทีที่ได้รับบาดเจ็บ ซึ่งจะช่วยรักษาบาดแผลของมัน
ด้วยเหตุนั้น อสูรจุติจึงเป็นอมตะตราบเท่าที่ยังอยู่ในบริเวณนี้
สิ่งที่เขาทำได้คือรั้งอสูรจุติให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้จี้เหม่ยเหยียนค้นหาสิ่งที่ควบคุมมันอยู่จนเจอ
ในขณะที่เขากำลังต่อสู้กับอสูรจุติ จี้เหม่ยเหยียนกำลังค้นหาอย่างขมักขะเม้น
ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็พบว่ามีแสงเรืองแสงประหลาดในถ้ำขนาดมหึมาแห่งนี้
เธอกระโดดลงไปอย่างรวดเร็วและเข้าไปใกล้แหล่งกำเนิดแสงมากขึ้น แล้วก็พบกับหินขนาดเท่าไข่ที่ส่องแสงเจิดจ้า
ในขณะเดียวกัน เงาจำนวนมากก็ก่อตัวขึ้นรอบหินอย่างช้าๆ
อสูรตนนี้เก่งเป็นบ้า! ฉันฆ่ามันไม่ไหวแน่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...