หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 327

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินผิงก็หักเหจิตตวิสุทธิทันที ไม่นานพลังจิตวิญญาณที่หลั่งไหลออกไปอย่างต่อเนื่องก็หยุดชะงัก!

ทันใดนั้นจุดตันเถียนของเฉินผิงก็ก่อตัวเป็นระลอกคลื่นและเริ่มดูดซับพลังงานจากร่างกายของนักพรตเมี่ยเจวี๋ยอย่างสุดกำลัง!

จู่ๆ นักพรตเมี่ยเจวี๋ยก็รู้สึกผิดปกติ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ดวงตาปรากฏความหวาดผวาออกมา!

“แก...ทำไมแกถึงใช้ทักษะซีซิงของข้าได้”

นักพรตเมี่ยเจวี๋ยกล่าวด้วยความประหลาดใจ!

เมื่อรู้สึกว่าพลังงานภายในร่างกายของตัวเองไหลหายไปอย่างต่อเนื่อง นักพรตเมี่ยเจวี๋ยจึงพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นอย่างสุดชีวิต แต่ขณะนี้เฉินผิงเปรียบเสมือนหินแม่เหล็กขนาดใหญ่ ดูดเขาแน่นจนขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่น้อย!

ผิวหนังบนร่างกายของนักพรตเมี่ยเจวี๋ยเริ่มชราลงอย่างรวดเร็ว เขาหวาดผวาสุดขีด!

สิบนาทีผ่านไป นักพรตเมี่ยเจวี๋ยก็เหลือเพียงร่างกาย ดวงตาสองดวงยังคงเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ส่วนอื่นๆ ของร่างกายก็คดงอเข้าหากัน!

เมื่อเฉินผิงปล่อยมือ นักพรตเมี่ยเจวี๋ยก็ล้มลงพื้น สันดานของเขาไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์มาตั้งนานแล้ว พอตายไป นักพรตเมี่ยเจวี๋ยคนนี้ก็ไม่สามารถส่งเสียงได้อีกครั้ง

เมื่อรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เฉินผิงก็รู้สึกประหลาดใจอย่างต่อเนื่อง ครั้งนี้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นไม่น้อย เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจิตตวิสุทธิยังใช้ประโยชน์แบบนี้ได้ เฉินผิงไม่เคยคิดมาก่อน!

“พี่...พี่ใหญ่เฉินผิง...”

เสี่ยวหรูเรียกเฉินผิงอย่างขลาดๆ!

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ตื่นจากความตื่นเต้น เขารีบถอดเสื้อคลุมของตัวเองและคลุมเรือนร่างของเสี่ยวหรูทันที!

หลังจากที่เฉินผิงพยุงเสี่ยวหรูออกไปจากพระวิหาร นักพรตอู๋เหวยกับซวนจีจื่อยังคงต่อสู้กันอยู่ ทั้งสองคนเหงื่อเปียกโชก บนพื้นยังมีศพของพวกเต้าถงนอนเกลื่อนกลาด!

คาดว่าตอนนี้ทั้งสองคนคงจะถึงขีดจำกัดแล้ว ทุกการเคลื่อนไหวล้วนรู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อย แต่ทั้งสองฝ่ายยังคงกัดฟันสู้ ต่างฝ่ายต่างไม่ละความพยายาม เพราะพวกเขารู้ว่าการลดละความพยายามและประมาท อาจทำให้ถูกพรากชีวิตได้!

“อาจารย์ลุง...”