หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3287

คำพูดของจี้อวิ๋นทำให้ทุกคนจ้องมองที่เขา

“งั้นหรือ ดูเหมือนว่าจี้เหลียนจ้านจะไปได้ดีหลังจากที่เขาออกจากเมือง” ผู้อาวุโสเหมี่ยวกล่าว

ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจว่าทำไมไช่หงเว่ยจึงตกลงที่จะพาเฉินผิงและเพื่อนๆ ของเขาไปด้วย คงเป็นเพราะเรือเหาะ

เมื่อทุกคนพร้อมแล้ว พวกเขาก็เดินทางออกจากเมืองหวงหลาน

ที่นอกเขตเมือง จี้อวิ๋นนำเรือเหาะออกมา ซึ่งทุกคนจ้องมองด้วยรอยยิ้มยินดี

การเดินทางด้วยเรือเหาะจะช่วยประหยัดพลังงานได้มาก และอันตรายที่ต้องเผชิญระหว่างทางก็น้อยลง

เมื่อทุกคนขึ้นเรือแล้ว จี้อวิ๋นก็เริ่มบังคับเรือเหาะขึ้นไปในอากาศ

หลังจากนั้นก็เกิดแสงสีขาวกระพริบรอบๆ เรือเหาะ พวกเขามันคือส่วนหนึ่งของวงแหวนอาคมที่ทำหน้าที่ขับเคลื่อนเรือเหาะ

ระหว่างที่เดินทางบนเรือเหาะ ทุกคนสามารถบำเพ็ญเพียรได้ตลอดการเดินทาง

ในขณะเดียวกัน ซือกงเจิ้นก็นั่งลงข้างๆ ไช่เชี่ยนหนาน

ใครๆ ก็คงมองออกว่าเขาสนใจเธอ

ส่วนเหมี่ยวเหมี่ยวนั้น ไม่มีใครกล้านั่งใกล้เธอนอกจากผู้อาวุโสเหมี่ยว

เห็นได้ชัดว่าเธอทำทุกคนกลัว

ขณะที่เรือเหาะบินไปยังเขตใต้ การที่ว่ามันลอยอยู่กลางอากาศย่อมหมายความว่าภัยคุกคามที่ต้องเจอนั้นมีไม่มาก

ซึ่งตรงกันข้ามกับการเดินทางบนบก ข้ามภูเขาและทะเลสาบ ย่อมคาดหมายได้ว่าต้องพบกับสัตว์อสูรมากมายระหว่างทาง

ผลที่ตามมาคือเวลาสองวันที่ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในระหว่างการเดินทางไม่มีใครพูดอะไร เนื่องจากพวกเขาง่วนอยู่กับการบำเพ็ญเพียร

เฉินผิงก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน เขาพยายามทำความเข้าใจดรรชนีเซียนที่ไท่จู่สอนให้เขา

แม้ว่าเขาจะยังไม่เข้าถึงจุติเวลาในตอนนี้ แต่ก็ยังมีหลายแง่มุมของดรรชนีเซียนที่เขาต้องทำความเข้าใจ

หลังจากผ่านไปสองวัน เสียงกรีดร้องทำให้ทุกคนหลุดออกจากการบำเพ็ญเพียร ยิ่งไปกว่านั้น เรือเหาะเริ่มสั่นสะเทือนพร้อมกับหยุดลง

“เราไปผิดทางแล้วมาโผล่ที่ภูเขาหรือเปล่า?”

“นกพวกนี้มันร้ายกาจมาก ฉันเห็นมากับตาตัวเองว่าพวกมันเผาผู้ทุกข์ยากเป็นเถ้าถ่าน”

ฝูงชนพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ด้วยความหวาดกลัว

“นกพวกนี้ทรงพลังขนาดนั้นเลยเหรอ?” เฉินผิงถามอย่างสงสัย

จากมุมมองของเขา นกพวกนี้มีขนาดเล็กและดูไม่แข็งแกร่งเลย นอกจากจำนวนแล้ว พวกมันไม่ได้ดูน่ากลัวขนาดนั้น

“นายท่าน ปักษาสายรุ้งอาจมีตัวเล็กและดูอ่อนแอ แต่มีจำนวนมหาศาล ทุกฝูงมีนกนับหมื่นตัว ยิ่งไปกว่านั้น พวกมันยังเป็นสายพันธุ์เจ้าคิดเจ้าแค้นอีกด้วย แม้แต่ฉันยังลังเลที่จะยุ่งกับพวกมัน” หัวเฟิ่งอธิบายให้เฉินผิงฟัง

“จี้อวิ๋น คุณควบคุมเรือเหาะให้ลอยอ้อมพวกมันไปได้ไหม?” ไช่หงเว่ยถาม

วิธีเดียวที่จะไม่รบกวนปักษาสายรุ้งคือการตีโค้งเลี่ยงพวกมัน

อย่างไรก็ตาม จี้อวิ๋นส่ายหัว “ผมทำแบบนั้นไม่ได้ คุณไช่ เรือเหาะของเราติดอยู่กับกระแสลมที่พวกมันสร้างขึ้น หากเราต้องการไปต่อ เราจะต้องกวาดล้างพวกนกให้หมด หรือไม่ก็รอให้พวกมันแยกย้ายไปเอง”