หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3341

“คุณเฉินยังบำเพ็ญเพียรอยู่อีกหรือ?” ผู้อาวุโสเหมี่ยวไปที่คฤหาสน์และถามหลังพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ

“ผ่านมาสองวันสองคืนแล้ว ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่จะเสร็จสักที”

ไช่หงเว่ยดูค่อนข้างกังวล เนื่องจากเวลาไม่คอยท่า ยิ่งพวกเขาไปถึงเขาเทียนโหมวเร็วเท่าไหร่ โชคลาภที่อาจได้พบก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

“อดทนรออีกสักระยะหนึ่ง ฉันคิดว่ามันน่าจะเสร็จในอีกไม่นาน” ผู้อาวุโสเหมี่ยวตอบ

เขาพูดได้ไม่ทันขาดคำ แผ่นดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ต่อจากนั้นก็เกิดเมฆสีเทารวมตัวบนท้องฟ้า

เพียงชั่วพริบตาเดียว ทั่วเมืองเฟิงก็ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทา ราวกับว่าเป็นวันอวสานโลก

ปรากฏการณ์ที่เกิดกะทันหันทำให้ทุกคนในเมืองวิตกกังวล

แม้แต่เจ้าเมืองซุนก็วิ่งออกจากห้องของเขา และจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างเคร่งขรึม

“นะ-นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” ไช่หงเว่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ผู้อาวุโสเหมี่ยวส่ายหัวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“อย่าบอกนะว่าพวกผู้ใช้วิชามารมาที่นี่” ไช่เชี่ยนหนานพูดอย่างหวาดกลัว สายตาของเธอจ้องมองไปที่เมฆสีเทา

“ใช่ ต้องเป็นผู้ใช้วิชามารแน่ ฉันสัมผัสได้ถึงรัศมีของพวกมัน” เหมี่ยวเหมี่ยวกล่าวเสริม

เด็กสาวทั้งสองไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน และใบหน้าของพวกเธอก็ซีดเซียวด้วยความหวาดกลัว

“เงียบก่อน นี่ไม่ใช่ผู้ใช้วิชามาร ไม่มีผู้ใช้วิชามารคนใดกล้าลงมือคึกโครมแบบนี้หรอก” ผู้อาวุโสเหมี่ยวพูดพร้อมกับส่งสายตาจ้องมองเหมี่ยวเหมี่ยว

เมฆสีเทาค่อยๆเคลื่อนตัวลงมา ทุกคนรู้สึกราวกับว่ามีก้อนหินกดทับหน้าอก ทำให้หายใจลำบาก

ความรู้สึกนั้นราวกับแรงกดดันที่เกิดจากการมาเยือนของเซียน

ครืน!

ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังก้องออกมาจากเมฆสีเทา ราวกับว่าเทวทูตจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังควบม้าอยู่เหนือพวกเขา

เปรี้ยง!

สายฟ้าฟาดลงมาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ผ่าลงมาที่คฤหาสน์ของเหล่าเจี่ยที่ซึ่งเฉินผิงกำลังบำเพ็ญเพียรอยู่

“หรือว่าปรากฏการณ์ก่อนหน้านี้จะเป็นอสุนีบาต?” ไช่หงเว่ยอุทานด้วยความตกใจ

“อสุนีบาต?” ผู้อาวุโสเหมี่ยวเบิกตากว้าง “เมฆสีเทาที่ปกคลุมทั่วท้องฟ้าเป็นเมฆอสุนีบาตงั้นหรือ? เมฆอสุนีบาตพรรค์นี้มันจะไปมีได้ยังไงกัน?”

“เป็นไปไม่ได้ อสุนีบาตเช่นนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในการเพิ่มระดับ ตอนนี้เขาเพิ่งจะข้ามผ่านระดับผู้ทุกข์ยากไปได้เท่านั้น อสุนีบาตแบบนั้นจะฆ่าเขาแน่ เราทุกคนข้ามผ่านระดับผู้ทุกข์ยากและเคยเผชิญอสุนีบาตมาแล้ว ไม่เคยมีอสุนีบาตที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน” เจ้าเมืองซุนตอบทันที

ในขณะที่ผู้ทุกข์ยากเป็นระดับการบำเพ็ญเพียรที่ท้าทายที่สุดสำหรับผู้บำเพ็ญเพียร และจำนวนคนที่สามารถข้ามผ่านระดับนั้นได้มีแค่หยิบมือ แต่มันก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น

ถ้ามันน่าสะพรึงกลัวจริงๆ คงไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรแม้แต่คนเดียวในอาณาจักรนิรันดร์ที่สามารถฝ่าทะลวงได้

ขณะที่เจ้าเมืองซุนพูดจบ สายฟ้าอีกลูกหนึ่งก็ผ่าลงมา

ทุกคนเห็นกับตาว่าอสุนีบาตฟาดใส่เฉินผิงอย่างรุนแรง

เสื้อผ้าทั้งหมดบนตัวเขาลุกเป็นไฟ เผยให้เห็นผิวหนังของเขาที่ส่องประกายด้วยแสงสีทองอร่าม

แสงสีทองนั้นไม่ใช่เพราะเขาใช้ร่างเกราะทองคำ แต่เป็นแสงจากกายเนื้อของเขา

เมื่อเห็นดังนั้น ทุกคนก็ตะลึง ความถึกทนของร่างกายของเฉินผิงนั้นยิ่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้