“คุณเฉินยังบำเพ็ญเพียรอยู่อีกหรือ?” ผู้อาวุโสเหมี่ยวไปที่คฤหาสน์และถามหลังพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ
“ผ่านมาสองวันสองคืนแล้ว ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่จะเสร็จสักที”
ไช่หงเว่ยดูค่อนข้างกังวล เนื่องจากเวลาไม่คอยท่า ยิ่งพวกเขาไปถึงเขาเทียนโหมวเร็วเท่าไหร่ โชคลาภที่อาจได้พบก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
“อดทนรออีกสักระยะหนึ่ง ฉันคิดว่ามันน่าจะเสร็จในอีกไม่นาน” ผู้อาวุโสเหมี่ยวตอบ
เขาพูดได้ไม่ทันขาดคำ แผ่นดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ต่อจากนั้นก็เกิดเมฆสีเทารวมตัวบนท้องฟ้า
เพียงชั่วพริบตาเดียว ทั่วเมืองเฟิงก็ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทา ราวกับว่าเป็นวันอวสานโลก
ปรากฏการณ์ที่เกิดกะทันหันทำให้ทุกคนในเมืองวิตกกังวล
แม้แต่เจ้าเมืองซุนก็วิ่งออกจากห้องของเขา และจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างเคร่งขรึม
“นะ-นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” ไช่หงเว่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ผู้อาวุโสเหมี่ยวส่ายหัวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“อย่าบอกนะว่าพวกผู้ใช้วิชามารมาที่นี่” ไช่เชี่ยนหนานพูดอย่างหวาดกลัว สายตาของเธอจ้องมองไปที่เมฆสีเทา
“ใช่ ต้องเป็นผู้ใช้วิชามารแน่ ฉันสัมผัสได้ถึงรัศมีของพวกมัน” เหมี่ยวเหมี่ยวกล่าวเสริม
เด็กสาวทั้งสองไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน และใบหน้าของพวกเธอก็ซีดเซียวด้วยความหวาดกลัว
“เงียบก่อน นี่ไม่ใช่ผู้ใช้วิชามาร ไม่มีผู้ใช้วิชามารคนใดกล้าลงมือคึกโครมแบบนี้หรอก” ผู้อาวุโสเหมี่ยวพูดพร้อมกับส่งสายตาจ้องมองเหมี่ยวเหมี่ยว
เมฆสีเทาค่อยๆเคลื่อนตัวลงมา ทุกคนรู้สึกราวกับว่ามีก้อนหินกดทับหน้าอก ทำให้หายใจลำบาก
ความรู้สึกนั้นราวกับแรงกดดันที่เกิดจากการมาเยือนของเซียน
ครืน!
ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังก้องออกมาจากเมฆสีเทา ราวกับว่าเทวทูตจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังควบม้าอยู่เหนือพวกเขา
เปรี้ยง!
สายฟ้าฟาดลงมาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ผ่าลงมาที่คฤหาสน์ของเหล่าเจี่ยที่ซึ่งเฉินผิงกำลังบำเพ็ญเพียรอยู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...