ทุกคนพากันอ้าปากค้างอย่างพร้อมเพรียง
การที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งยืนนิ่งขณะที่ถูกผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับห้าโจมตีนั้นช่างอยู่เหนือความคาดหมาย
เปรียบดั่งผู้ใหญ่โจมตีเด็กที่ไม่เคลื่อนไหว เป็นสถานการณ์ที่พิลึกพิลั่นเกินกว่าจะเข้าใจได้
ฝ่ามือของผู้อาวุโสลู่กระทบหน้าอกของ เฉินผิง และพลังมหาศาลทำให้ร่างของเขาสั่นไหว เขาถอยกลับไปหลายก้าว
ผู้อาวุโสลู่แข็งแกร่งสมกับเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับห้า
เฉินผิงสัมผัสได้ว่ากำลังภายในของเขาปั่นป่วน เลือดพุ่งขึ้นคอของเขา แต่เขาพยายามเก็บอาการเต็มที่
ในจังหวะนั้น เฉินผิงรู้สึกขอบคุณความทนทานของกายเนื้อของเขา
เมื่อเฉินผิงเข้าใจว่าการใช้ร่างเกราะทองคำจะต้านการโจมตีของผู้อาวุโสลู่ได้ รอยยิ้มมั่นใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา
เขาโค้งคำนับอย่างสุภาพ
ทุกคนจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาว่างเปล่า ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
แม้แต่ผู้อาวุโสลู่ก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองเฉินผิงอย่างฉงน เป็นเรื่องที่ไม่อาจเข้าใจได้สำหรับเขาที่เฉินผิง ซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งสามารถรับโจมตีของเขาได้ เฉินผิงถอยหลังไปเพียงไม่กี่ก้าว ดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
“คุณเฉิน คุณสุดยอดมาก!” จิ้นตงและหลัวซีอดไม่ได้ที่จะแสดงความตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่ได้รับบาดเจ็บ
สีหน้าของผู้อาวุโสลู่เปลี่ยนจากตกตะลึงเป็นอับอาย ในฐานะผู้อาวุโสของสำนักซวนหยิน ซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับห้า เขากลับไม่สามารถเอาชนะผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งต่อหน้าทุกคนได้ ช่างน่าขายหน้า
“คุณลู่ คุณใจดีเกินไปแล้ว ถ้าคุณใช้พลังเต็มที่ เจ้าหมอนี่คงตายอย่างไม่ต้องสงสัย ผมเห็นว่าคุณไม่ได้ใช้พลังถึงครึ่งด้วยซ้ำ”
หลิวซือเย่รีบหาข้ออ้างเพื่อรักษาหน้าของผู้อาวุโสลู่
อย่างไรก็ตามผู้อาวุโสลู่ส่ายหัวและยอมรับว่า “แม้ว่าฉันจะไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ แต่ฉันก็ใช้ไปมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ร่างกายของหมอนี่น่าหวาดหวั่นจริงๆ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...