เมื่อเห็นเฉินผิง ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาแล้วถามว่า “เป็นอะไรหรือเปล่า คุณเฉิน? ฉันได้ยินมาว่ามีคนทำให้คุณเดือดร้อน”
“ผมไม่เป็นไร ผู้อาวุโสโหมวซาน มีคนแถวนี้เรียกร้องให้ผมคุกเข่าขอโทษแค่นั้นเอง” เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มอย่างใจเย็น
โทสะของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานระเบิดเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขาจ้องไปที่เฉิงจิงฮุ่ยเขม็งแล้วถามว่า “เฮ้ย เฉิงจิงฮุ่ย! แกเองเหรอที่ต้องการให้คุณเฉินคุกเข่าขอโทษ? แกคิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกัน? กล้าดียังไงถึงเรียกร้องขนาดนี้? แกอยากให้หุบเขาวิญญาณเลือดถูกทำลายใช่ไหม?”
แม้ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานจะไม่ทรงพลังเท่ากับเฉิงจิงฮุ่ย แต่ฝ่ายหลังก็ดูหวาดๆ เมื่อเห็นเขา
เฉิงจิงฮุ่ยไม่กล้าโต้ตอบผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานแม้จะถูกตะโกนใส่ก็ตาม “ผะ-ผู้บำเพ็ญเพียรคนนี้เกี่ยวข้องกับคุณงั้นหรือ ผู้อาวุโสโหมวซาน?”
“ก็ใช่น่ะสิ! ที่จริงแล้วคุณเฉินก็เหมือนศิษย์พี่ของฉัน! กล้าดียังไงถึงมาขอให้ศิษย์พี่คุกเข่าขอโทษ? ฉันจะลากแกลงนรกไปด้วยกันเพื่อเป็นการลงโทษ!” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานคำราม
เฉิงจิงฮุ่ยตกตะลึงอย่างมากในตอนนั้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ที่เพิ่งเป็นผู้ทุกข์ยากได้ไม่นานถึงได้กลายเป็นศิษย์พี่ของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน
เมื่อเห็นสีหน้าของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน เฉิงจิงฮุ่ยก็ไม่มีทางเลือกนอกจากถอย “ทะ-ทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”
“อาจารย์!” หลิวซือเย่อุทานด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นเฉิงจิงฮุ่ยยอมถอยกลับ
“หุบปาก! แกเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับสี่แท้ๆ แต่กลับปล่อยให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งหักแขน! ฉันล่ะแปลกใจที่แกยังมีหน้ามาพูดอีก!” เฉิงจิงฮุ่ยตะโกนและลากหลิวซือเย่ออกไปจากตรงนั้น
เมื่อเห็นว่าการต่อสู้ที่คาดหวังไว้ไม่เกิดขึ้น ฝูงชนก็ค่อย ๆ แยกย้ายเช่นกัน
เฉินผิงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น ดูเหมือนว่าบาดแผลทางใจในวัยเด็กยังไม่หายดี!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...