“ผมขอมอบเหรียญตราเพื่อเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพให้คุณ คุณเฉิน! ผมจะเป็นคนสู้กับเจ้าสำนักคงเองถ้าเขาปฏิเสธที่จะให้คุณเข้าไป!” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพูดขึ้นพร้อมกับยื่นเหรียญตราให้เฉินผิง
“ขอบคุณครับ ท่านผู้อาวุโสโหมว มันจำเป็นมั้ยครับที่ทุกคนจะต้องมีเหรียญตรานี้ถึงจะเข้าร่วมในสมรภูมิได้?” เฉินผิงถาม
หลัวโชไห่พยักหน้า "ถูกต้อง ทุกคนจำเป็นต้องมีเหรียญตราเพื่อเข้าไปด้านใน แม้ว่าพวกเขาจะสามารถใช้เหรียญวิญญาณหรือทรัพยากรอื่นๆ เพื่อแลกเป็นเหรียญตราธรรมดาได้ แต่สิ่งที่คุณจำเป็นจะต้องมีก็คือเหรียญตราพิเศษ ซึ่งมันจะช่วยให้คุณเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพได้ก่อนผู้ที่มีเหรียญตราธรรมดา เหรียญตราพิเศษนั้นเป็นสิ่งที่หาได้ยากมาก มีเพียงหกสำนักมารใหญ่เท่านั้นที่มีเหรีญตรานั่น และมีเพียงบางส่วนที่ถูกมอบให้สำนักอื่นๆ ภายในภูเขาเทียนโหมว และสิ่งที่คุณถืออยู่ในตอนนี้ก็เป็นเหรียญตราของท่าวผู้อาวุโสโหมวเอง”
ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานมองหลัวโชไห่ด้วยท่าทางไม่พอใจ “ทำไมคุณถึงบอกเขาแบบนั้นล่ะ หลัวโชไห่?”
ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานบอกเฉินผิงว่าเขาได้รับเหรียญตราพิเศษนี้จากผู้นำของสำนักซวนหยิน ทั้งนี้ก็เพื่อไม่ให้เฉินผิงรู้สึกไม่ดีในตอนที่รับมันไป
“ผมได้พบเห็นอะไรมากมายในชีวิตของผม คุณเฉิน ในอดีตผมเคยไปสมรภูมิแห่งทวยเทพมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง และผมก็ไม่สนใจเรื่องนี้อีกแล้ว ดังนั้นผมจึงคิดที่จะมอบเหรียญตราของผมนี้ให้แก่คุณ” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานอธิบาย
เฉินผิงรู้ว่าผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพูดแบบนั้นก็เพื่อให้เขารู้สึกดีขึ้นเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครที่ไม่ต้องการเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพก่อนผู้อื่นเพื่อความได้เปรียบ
“ขอบคุณครับ ท่านผู้อาวุโสโหมว!” เฉินผิงกล่าวอย่างซาบซึ้ง
ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานหัวเราะออกมาเบาๆ “ตามลำดับแล้วคุณเป็นผู้อาวุโสกว่าผม คุณเฉิน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอกที่ผมให้เหรียญตรานี้แก่คุณ”
คนรอบข้างต่างก็จ้องมองที่เฉินผิงด้วยความอิจฉา เหรียญตราพิเศษนี้ถือเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างแท้จริง
“โปรดเก็บเหรียญตรานี้ไว้ให้ปลอดภัยนะ คุณเฉิน แม้ว่าจะมีกฎห้ามการการประลองหรือต่อสู้กัน แต่อาจมีผู้คนที่ยังคงพยายามขโมยเหรียญตราของคุณ ตอนนี้พวกเขาก็รู้แล้วว่าคุณมีเหรียญตราที่อนุญาตให้คุณเข้าไปในสมรภูมิได้ ดังนั้นโปรดจงระมัดระวังไว้ดีกว่า” หลัวโชไห่เตือนเฉินผิง
“ขอบคุณที่เตือนครับคุณหลัว ผมจะระมัดระวังเป็นอย่างดี” เฉินผิงตอบพร้อมกับเก็บเหรียญตรางลงในแหวนเก็บของของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...