หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3368

หลังจากเดินไปได้ระยะหนึ่ง เฉินผิงก็พบกับอะไรบางอย่างสีเขียวในกองกระดูก เฉินผิงรู้ทันทีว่ามันเป็นของวิเศษ นี่คงจะเป็นของหนึ่งในพวกเซียนหรือเหล่าเทพมาร!

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะหยิบวัตถุสีเขียวขึ้นมา ก็มีลมกระโชกแรงพัดเข้ามาหาเขาโดยไม่คาดคิด

ผู้ฝึกวิชามารรูปร่างอ้วนท้วนพร้อมกับดาบคำรามออกมา “แกพบอะไรเข้าล่ะ ไอ้หนู? ส่งมาให้ฉันซะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกต้องทนทุกข์ทรมาน!”

ผู้ฝึกวิชามารผู้นี้เป็นถึงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สาม เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเพิ่งบรรลุระดับผู้ทุกข์ยาก เขาก็มีสีหน้าที่ดูมั่นใจ

เฉินผิงเพียงแค่มองผู้ฝึกวิชามารและไม่สนใจเขา ผู้ฝึกวิชามารระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สามกล้าดียังไงมาขู่ฉัน? เขากำลังรนหาที่ตายซะแล้ว!

เฉินผิงหยิบวัตถุสีเขียวขึ้นมาและพบว่าเป็นแหวนสีเขียว จากนั้นเขาก็ใช้พลังปราณสัมผัสของเขาเพื่อตรวจสอบมัน นี่คือคือแหวนเก็บของที่มีพื้นที่เก็บของมหาศาล! สมกับเป็นของวิเศษในสมรภูมิแห่งทวยเทพจริงๆ!

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะเก็บแหวนไว้ ผู้ฝึกวิชามารก็เริ่มวิตกกังวลและเหวี่ยงอาวุธเข้าใส่เฉินผิง “แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง? ฉันบอกให้แกเอามันมาให้ฉัน!”

เมื่อสังเกตเห็นการโจมตีของผู้ฝึกวิชามารที่กำลังจะมาถึง เฉินผิงจึงยิ้มไปเป็นการตอบโต้ เขาล้วงเข้าไปในแหวนและดึงเอาแส้ออกมากวัดแกว่งอย่างรวดเร็ว เขาเปิดการโจมตีตอบโต้กลับไปยังผู้ฝึกวิชามารโดยไม่พลาดแม้แต่จังหวะเดียว

อาวุธนั้นคือแส้ปราบมาร ทันทีที่ถูกแส้นั้นเฆี่ยนตี ทะเลจิตสำนึกของผู้ฝึกวิชามารก็มัดเอาไว้ทันที ทำให้เขาตกตะลึง

แส้ปราบมารโจมตีพลังปราณสัมผัสของผู้ฝึกวิชามาร ดังนั้นเขาจึงถูกจับไว้ได้โดยไร้ซึ่งการป้องกันใดๆ

เฉินผิงไม่ได้ใช้แส้ปราบมารตอนที่เขาอยู่บนภูเขาเทียนโหมวเพราะอาวุธชิ้นนี้ถูกออกแบบมาเพื่อยับยั้งผู้ฝึกวิชามาร หากเขาเปิดเผยมันออกไป เขารู้ดีว่านั่นจะทำให้ผู้ฝึกวิชามารมุ่งเป้ามาที่เขาเป็นแน่

สีหน้าของผู้ฝึกวิชามารเปลี่ยนไปทันที ด้วยความรู้สึกสับสน เขาเซถอยหลังไปและถามด้วยความหวาดกลัวว่า “นั่นมันอาวุธอะไร? ทำไมมันถึงทรงพลังได้ขนาดนี้?”

แม้จะเป็นผู้ฝึกวิชามารระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สาม แต่เขาก็ไม่อาจต่อกรกับเฉินผิงได้

“ของสิ่งนี้เรียกว่าแส้ปราบมาร มันถูกออกแบบมาเพื่อลงโทษผู้ฝึกวิชามารที่ชั่วร้ายอย่างคุณ!”

ผู้ฝึกวิชามารร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและกลิ้งตัวไปบนพื้น

ขณะที่ผู้ฝึกวิชามารพยายามดิ้นรนและกลิ้งตัวไปบนพื้น เฉินผิงยืนและเฝ้ามองดูอย่างเย็นชาขณะที่เพลิงปีศาจเผาไหม้ผู้ฝึกวิชามารจนเหลือแค่เพียงเถ้าถ่าน ผู้ฝึกวิชามารกล้าดียังไงมาดูถูกฉัน? เขาสมควรโดนแล้ว! เขาเป็นแค่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สาม เขาถึงวาระตั้งแต่ตอนที่เขาขู่ฉันแล้ว

รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินผิง ขณะที่เขาจ้องมองไปยังเศษขี้เถ้าที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

หลังจากสังหารผู้ฝึกวิชามารแล้ว เฉินผิงก็เดินหน้าต่อไป แต่เขาค่อยๆ เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ และขยายพลังปราณสัมผัสของเขาให้สูงสุด

เขาต้องเคลื่อนไหวให้ช้าลงก็เพื่อที่เขาจะได้รีบไปหาหลัวซีทันทีหากเกิดเรื่องร้ายใดๆ กับเธอ

เนื่องจากหลัวโชไห่ได้ฝากลูกสาวไว้ในความดูแลของเขา เขาจึงไม่สามารถยืนอยู่เฉยได้