ทุกคนได้แต่จ้องมองด้วยความว่างเปล่า ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหว เพราะพวกเขาไม่แน่ใจว่าทางเดินนั่นเปิดเต็มที่แล้วหรือไม่ คนแรกที่เข้าไปอาจมีข้อได้เปรียบด้านเวลา แต่ก็ต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่ไม่อาจทราบได้
หากเส้นทางยังไม่เปิดเต็มที่ ผู้ที่เข้าไปก็จะถูกพัดพาไปด้วยความปั่นป่วนชั่วขณะและไม่มีวันกลับมาได้อีก
เมื่อมองดูร่างนั้นที่ผ่านไป เฉินผิงก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือฉีเป่ยเจี๋ย และเฉินผิงก็ค่อนข้างชื่นชมในความกล้าหาญของเขา
เมื่อฉีเป่ยเจี๋ยมาถึงหน้ารอยแตก ร่างของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว ความวุ่นวายในห้วงเวลาอวกาศยังคงอยู่
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ทุกคนรู้สึกโล่งใจ พวกเขารู้สึกขอบคุณที่พวกเขาไม่ใช่คนแรกที่รีบเข้าไป
แต่ถึงกระนั้น ฉีเป่ยเจี๋ยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขายังคงเดินเข้าใกล้รอยแตก เขารีบเข้าไปในทางเดินที่เต็มไปด้วยหมอก และร่างของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“คุณหลัว ไปกันเถอะ” เฉินผิงพูดกับหลัวซี
การเข้าไปของฉีเป่ยเจี๋ยแสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่มีความอันตรายใดๆ อีกต่อไป
หลัวซีพยักหน้าตอบก่อนจะบินไปที่ทางเดินพร้อมกับเฉินผิง
คนอื่นๆ ต่างก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและมุ่งหน้าไปยังสมรภูมิแห่งทวยเทพเช่นกัน
เพียงไม่นาน ฝูงชนส่วนใหญ่ที่พลุกพล่านเมื่อครู่นี้ก็หายไปในทางเดินเหนือทะเลเมฆ เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
“อาจารย์ เรากลับกันเถอะครับ ภายใต้การดูแลของคุณเฉิน หลัวซีจะต้องปลอดภัยแน่นอนครับ” จิ้นตงพูดกับหลัวโชไห่ซึ่งกำลังลังเลที่จะจากไป
หลัวโชไห่พยักหน้าก่อนจะกระโดดลงจากทะเลเมฆเพื่อกลับไปยังสำนักซวนหยินพร้อมกับ จิ้นตง
ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็มาถึงสมรภูมิแห่งทวยเทพพร้อมกับหลัวซี พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยทะเลทรายอันกว้างใหญ่ที่มีกระดูกสีขาวจำนวนมากมายวางกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เศษซากที่ปรากฏเหล่านี้ราวกับว่าพวกมันอยู่ที่นั่นมานานกว่าพันปี
ไม่มีใครบอกได้ว่ากระดูกพวกนั้นเป็นของพวกเซียนหรือพวกมาร มีเพียงสิ่งเดียวที่รู้แน่นอนก็คือมีการสังหารหมู่เกิดขึ้นในที่แห่งนี้
เรามาที่สมรภูมิแห่งทวยเทพก็เพื่อค้นหาของวิเศษอันทรงพลัง ไม่ใช่เพื่อตามหากระดูกพวกนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...