หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3367

ทุกคนได้แต่จ้องมองด้วยความว่างเปล่า ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหว เพราะพวกเขาไม่แน่ใจว่าทางเดินนั่นเปิดเต็มที่แล้วหรือไม่ คนแรกที่เข้าไปอาจมีข้อได้เปรียบด้านเวลา แต่ก็ต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่ไม่อาจทราบได้

หากเส้นทางยังไม่เปิดเต็มที่ ผู้ที่เข้าไปก็จะถูกพัดพาไปด้วยความปั่นป่วนชั่วขณะและไม่มีวันกลับมาได้อีก

เมื่อมองดูร่างนั้นที่ผ่านไป เฉินผิงก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือฉีเป่ยเจี๋ย และเฉินผิงก็ค่อนข้างชื่นชมในความกล้าหาญของเขา

เมื่อฉีเป่ยเจี๋ยมาถึงหน้ารอยแตก ร่างของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว ความวุ่นวายในห้วงเวลาอวกาศยังคงอยู่

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ทุกคนรู้สึกโล่งใจ พวกเขารู้สึกขอบคุณที่พวกเขาไม่ใช่คนแรกที่รีบเข้าไป

แต่ถึงกระนั้น ฉีเป่ยเจี๋ยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขายังคงเดินเข้าใกล้รอยแตก เขารีบเข้าไปในทางเดินที่เต็มไปด้วยหมอก และร่างของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“คุณหลัว ไปกันเถอะ” เฉินผิงพูดกับหลัวซี

การเข้าไปของฉีเป่ยเจี๋ยแสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่มีความอันตรายใดๆ อีกต่อไป

หลัวซีพยักหน้าตอบก่อนจะบินไปที่ทางเดินพร้อมกับเฉินผิง

คนอื่นๆ ต่างก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและมุ่งหน้าไปยังสมรภูมิแห่งทวยเทพเช่นกัน

เพียงไม่นาน ฝูงชนส่วนใหญ่ที่พลุกพล่านเมื่อครู่นี้ก็หายไปในทางเดินเหนือทะเลเมฆ เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“อาจารย์ เรากลับกันเถอะครับ ภายใต้การดูแลของคุณเฉิน หลัวซีจะต้องปลอดภัยแน่นอนครับ” จิ้นตงพูดกับหลัวโชไห่ซึ่งกำลังลังเลที่จะจากไป

หลัวโชไห่พยักหน้าก่อนจะกระโดดลงจากทะเลเมฆเพื่อกลับไปยังสำนักซวนหยินพร้อมกับ จิ้นตง

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็มาถึงสมรภูมิแห่งทวยเทพพร้อมกับหลัวซี พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยทะเลทรายอันกว้างใหญ่ที่มีกระดูกสีขาวจำนวนมากมายวางกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เศษซากที่ปรากฏเหล่านี้ราวกับว่าพวกมันอยู่ที่นั่นมานานกว่าพันปี

ไม่มีใครบอกได้ว่ากระดูกพวกนั้นเป็นของพวกเซียนหรือพวกมาร มีเพียงสิ่งเดียวที่รู้แน่นอนก็คือมีการสังหารหมู่เกิดขึ้นในที่แห่งนี้

เรามาที่สมรภูมิแห่งทวยเทพก็เพื่อค้นหาของวิเศษอันทรงพลัง ไม่ใช่เพื่อตามหากระดูกพวกนี้

เห็นได้ชัดว่าการใช้พลังปราณสัมผัสเพื่อค้นหาสมบัตินั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำได้ สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือต้องอาศัยโชคเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“คุณหลัว เอาอุปกรณ์สื่อสารนี้ไปด้วย เราจะแยกกันค้นหาคนละทาง ไม่ว่าเราจะเจออะไร เราจะต้องกลับมาพบกันที่จุดเดิม อุปกรณ์สื่อสารนี้จะช่วยให้เราสามารถติดต่อกันได้ คุณจะต้องเก็บมันไว้ใกล้ตัวคุณตลอดเวลา”

เฉินผิงรู้ว่าเวลาเป็นสิ่งมีค่า หากพวกเขาทั้งสองออกล่าสมบัติด้วยกัน มันคงไม่มีประสิทธิภาพมากเท่าไหร่

เมื่อแยกกันค้นหา พวกเขาสามารถครอบคลุมพื้นที่ได้มากขึ้นภายในระยะเวลาอันสั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อไม่มีวิญญาณอยู่รอบๆ แม้สักดวง ซึ่งนั่นทำให้เฉินผิงรู้สึกว่ามันปลอดภัย ดังนั้นเขาจึงเสนอแนะเช่นนี้

“ตกลง” หลัวซีพยักหน้าพร้อมกับรับอุปกรณ์สื่อสารมาก่อนที่จะเลือกทิศทางและออกเดินทาง

เฉินผิงก็ออกไปในทิศทางอื่นเช่นกัน