หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3370

ในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสชูก็เริ่มตื่นตระหนกเช่นกัน

แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่เขาไม่สามารถต่อสู้กับผู้ฝึกวิชามารจำนวนมากเช่นนี้ได้ในคราวเดียว

นอกจากนี้ เหล่าผู้นำสำนักมารหลายคนที่นี่ยังมีความแข็งแกร่งมากกว่าเขาอีกด้วย

ในขณะนั้น ผู้อาวุโสชูรู้สึกโกรธสุดขีด สั่วเฉียนและปากพล่อยๆ ของเขา! ทำให้ผู้ฝึกวิชามารพวกนี้โกรธเคือง แถมความลับของสมาพันธ์ผนึกมารยังถูกเปิดเผยอีกด้วย!

“ผู้อาวุโสคง พวกคุณกำลังพยายามจะทำอะไรอยู่? พวกคุณมาพร้อมกับกฏที่ว่าไม่อนุญาตให้มีการต่อสู้บนภูเขาเทียนโหมว แต่ตอนนี้พวกคุณกำลังจะแหกกฎซะเองอย่างนั้นเหรอ? คุณควรคิดให้รอบคอบก่อนที่จะฝ่าฝืนกฎ บนภูเขาเทียนโหมวนี้ไม่ได้มีเพียงแต่ผู้ฝึกวิชามารเท่านั้น ยังมีสมาชิกของเผ่าพันธุ์อสูรและมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานอยู่ที่นี่ คุณจะจัดการกับพวกเขายังไงล่ะ? แน่นอนว่ามันคงจะต้องเป็นเรื่องวุ่นวายมากแน่ๆ! และอีกอย่าง หากคุณฆ่าคุณสั่วละก็ พ่อของเขาจะต้องทำทุกอย่างเพื่อปิดล้อมภูเขาเทียนโหมวนี้ ถึงตอนนั้นหลายคนจะต้องตาย! พวกคุณอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานหลายปีแล้ว คุณอยากให้มันจบแบบนั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสชูกล่าว

คำพูดเหล่านั้นยังหมายถึงผู้ฝึกวิชามารคนอื่นๆ ด้วย ท้ายที่สุด นับตั้งแต่มีผู้ฝึกวิชามารค้นพบภูเขาเทียนโหมว พวกเขาสามารถพักอาศัยได้อย่างสงบสุข และสิ่งต่างๆ ก็ยอดเยี่ยมมาก

หากพวกเขาฆ่าสั่วเฉียน ภูเขาเทียนโหมวจะต้องถูกทำลาย

เจ้าสำนักคงและผู้ฝึกวิชามารคนอื่นๆ เงียบลงทันทีหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ครู่ต่อมา เจ้าสำนักคงกล่าวว่า “จงออกจากภูเขาเทียนโหมวเดี๋ยวนี้ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพบนภูเขาเทียนโหมวแห่งนี้”

“ตกลง เรากำลังจะไปเดี๋ยวนี้” ผู้อาวุโสชูพูดขึ้นก่อนจะลากตัวสั่วเฉียนออกไป

ผู้อาวุโสชูยังคงเหงื่อแตกหลังจากออกจากสำนักซวนหยิน สั่วเฉียนบ่นขึ้นว่า “ทำไมเราถึงเข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพไม่ได้ล่ะ? ผมเองก็อยากจะตามล่าสมบัติพวกนั้นเหมือนกัน! แล้วเราจะปล่อยให้เฉินผิงหลุดรอดไปจริงๆ งั้นเหรอ?”

ผู้อาวุโสชูมองสั่วเฉียนอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนหน้านี้เขาแทบจะฉี่รดกางเกงของเขาอยู่แล้ว! หึ เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาสักคำด้วยซ้ำ! เขาแค่บ่นหลังจากที่เราออกจากสำนักซวนหยินมาแล้วเท่านั้น! ถ้าเขาไม่พูดมาก เราคงไม่ต้องมาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

หลังจากนั้นผู้อาวุโสเฟ่ยก็ออกจากกลุ่มไปอย่างรู้สึกพึงพอใจ เขาไม่สามารถออกจากภูเขาได้เพราะเขาได้กินยาพิษของเฉินผิงเข้าไป ถ้าฉันไม่ได้รับยาถอนพิษจากเฉินผิง ฉันก็จะต้องตายแน่ๆ!

ในขณะเดียวกัน ณ สมรภูมิแห่งทวยเทพ เฉินผิงก็กำลังตกตะลึงกับสมุนไพรลึกลับที่อยู่ตรงหน้าเขา สมุนไพรลึกลับนี้มีขนาดมหึมาเหลือเกิน! มันสูงกว่าตัวของฉันด้วยซ้ำ! มันเหมือนต้นไม้เลย! พวกมันมีผลไม้สวยใสห้อยตามกิ่งก้านแถมยังเต็มไปด้วยพลังวิญญาณมากมาย ฉันสงสัยจังว่าสมุนไพรลึกลับนี้แข็งแกร่งแค่ไหนเมื่อเทียบกับสมุนไพรลึกลับที่อยู่ด้านนอกนั่น... ถ้าฉันใช้สมุนไพรลึกลับนี้ทำยา เม็ดยาที่ได้คงจะมีประสิทธิภาพที่ดีกว่าเป็นร้อยๆ เท่า!

เฉินผิงเอื้อมมือออกไปโดยต้องการที่จะคว้าสมุนไพรลึกลับนั้นแล้วเก็บไว้ในแหวนเก็บของของเขา

แต่ทว่า ทันทีที่เขาสัมผัสสมุนไพรลึกลับ จู่ๆ มันก็หลบลงไปใต้ดินและหายไปทันที

เฉินผิงถึงกับผงะชั่วครู่และมองดูที่พื้น จู่ๆ สมุนไพรลึกลับนี้ก็มีชีวิตขึ้นมาและขุดโพรงใต้ดินด้วยตัวของมันเองได้ยังไงกัน?

ด้วยความสับสน เฉินผิงปลุกพลังปราณสัมผัสของเขาทันที ในวินาทีต่อมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธเคือง

แส้ปราบมารปรากฏขึ้นในมือของเขา ก่อนที่เขาจะฟาดมันลงไปที่พื้น