หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3371

ทันทีที่เฉินผิงฟาดแส้ลงไป ก็เกิดเสียงฮึดฮัดอู้อี้ดังขึ้น

หลุมลึกปรากฏขึ้นบนพื้น และผู้ฝึกวิชามารก็กระโดดขึ้นมาจากพื้นดินพร้อมกับสมุนไพรลึกลับในอ้อมแขนของเขา

แน่นอนว่าสมุนไพรลึกลับไม่ได้ขุดตัวเองลงไปในใต้ดิน แต่เป็นผู้ฝึกวิชามารผู้นี้ที่พยายามจะแย่งชิงมันไป

เฉินผิงหรี่ตาและจ้องมองไปที่ผู้ฝึกวิชามารคนนั้น “เอาสมุนไพรลึกลับคืนมาให้ผม!”

ผู้ฝึกวิชามารเย้ยหยันโดยไม่ได้สนใจเฉินผิง “แกเพิ่งจะกลายเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยาก แกไม่คู่ควรกับสมุนไพรลึกลับนี้หรอกนะ! ฉันจะแสดงความเมตตาและอนุญาตให้แกไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกต้องทนทุกข์ทรมาน!”

เฉินผิงขมวดคิ้วเป็นคำตอบโดยไม่พูดอะไร ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงแส้ปราบมารไปที่ผู้ฝึกวิชามารคนนั้น

ทันทีที่เฉินผิงเหวี่ยงแส้ออกไป ผู้ฝึกวิชามารก็กลายเป็นกลุ่มควันสีขาวทันที

แท้จริงแล้ว นั่นคือร่างเงาของผู้ฝึกวิชามาร

เฉินผิงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้ฝึกวิชามารกำลังใช้ร่างเงาของเขาเพื่อถ่วงเวลา ซึ่งร่างที่แท้จริงของผู้ฝึกวิชามารผู้นี้ได้หายตัวและหนีจากไปนานแล้ว

แส้ปราบมารของเฉินผิงเริ่มลุกเป็นไฟขณะที่เขาเหวี่ยงมันไปรอบๆ

เปลวไฟพุ่งตรงไปที่พื้น ก่อนที่ควันหนาทึบจะปะทุออกมาจากพื้นดิน

“กรงอัคคี!” เฉินผิงตะโกน

เปลวไฟพุ่งออกมาจากใต้พื้นดินอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและเชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ที่ทอดยาวหลายไมล์

เสียงฮึดฮัดดังขึ้นจากระยะไกล เฉินผิงกระโดดขึ้นไปในอากาศและเหวี่ยงแส้ปราบมารไปยังทิศทางของเสียงนั้นทันที “ผู้ฝึกวิชามารกระจอกๆ อย่างแกกล้าดียังไงมาแย่งของของฉัน?”

เฉินผิงเหวี่ยงแส้เข้าใส่อย่างต่อเนื่อง และจู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากใต้ดินพร้อมกับเปลวไฟที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันเป็นร่างของผู้ฝึกวิชามารที่พยายามคิดจะหนี

ผู้ฝึกวิชามารรู้สึกงุนงงและถึงกับพูดไม่ออก ฉันเป็นถึงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สี่! ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากมือใหม่สามารถเอาชนะฉันได้ยังไงกัน? อันที่จริง ฉันไม่สามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้เลยด้วยซ้ำ!

ผู้ฝึกวิชามารโยนสมุนไพรลึกลับขนาดเท่ามนุษย์ให้เฉินผิงโดยไม่ลังเล และอีกฝ่ายก็เก็บสมุนไพรลึกลับไว้ในแหวนเก็บของของเขาทันที จากนั้นเขาก็โบกแขนและเปลวเพลิงก็หายไป

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ผู้ฝึกวิชามารกำลังจะจากไป เขาก็เห็นร่างสี่ร่างปรากฏขึ้นไม่ไกล ซึ่งหนึ่งในนั้นคือร่างของหลิวซือเย่จากหุบเขาวิญญาณเลือด

คนทั้งสี่ล้วนเป็นผู้ฝึกวิชามาร และพวกเขาก็กำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงขมวดคิ้วเช่นกันเมื่อเห็นหลิวซือเย่และคนอื่นๆ เขารีบหันหลังและจากไปอย่างรวดเร็ว เนื่องด้วยเขาอยู่เพียงลำพังตัวคนเดียว เขาไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาชนะหลิวซือเย่และผู้ฝึกวิชามารอีกสามคนได้หรือไม่

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ต้องการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ เขาเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพก็เพื่อค้นหาสิ่งของวิเศษมากกว่าที่จะต้องต่อสู้กับผู้อื่น

แต่ทว่าเขาก็ไม่สามารถหนีได้ทันเพราะหลิวซือเย่และคนอื่นๆ ได้ล้อมเขาไว้แล้ว

หลิวซือเย่มองไปที่ผู้ฝึกวิชามารที่ได้รับบาดเจ็บแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย