ทันทีที่เฉินผิงฟาดแส้ลงไป ก็เกิดเสียงฮึดฮัดอู้อี้ดังขึ้น
หลุมลึกปรากฏขึ้นบนพื้น และผู้ฝึกวิชามารก็กระโดดขึ้นมาจากพื้นดินพร้อมกับสมุนไพรลึกลับในอ้อมแขนของเขา
แน่นอนว่าสมุนไพรลึกลับไม่ได้ขุดตัวเองลงไปในใต้ดิน แต่เป็นผู้ฝึกวิชามารผู้นี้ที่พยายามจะแย่งชิงมันไป
เฉินผิงหรี่ตาและจ้องมองไปที่ผู้ฝึกวิชามารคนนั้น “เอาสมุนไพรลึกลับคืนมาให้ผม!”
ผู้ฝึกวิชามารเย้ยหยันโดยไม่ได้สนใจเฉินผิง “แกเพิ่งจะกลายเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยาก แกไม่คู่ควรกับสมุนไพรลึกลับนี้หรอกนะ! ฉันจะแสดงความเมตตาและอนุญาตให้แกไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกต้องทนทุกข์ทรมาน!”
เฉินผิงขมวดคิ้วเป็นคำตอบโดยไม่พูดอะไร ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงแส้ปราบมารไปที่ผู้ฝึกวิชามารคนนั้น
ทันทีที่เฉินผิงเหวี่ยงแส้ออกไป ผู้ฝึกวิชามารก็กลายเป็นกลุ่มควันสีขาวทันที
แท้จริงแล้ว นั่นคือร่างเงาของผู้ฝึกวิชามาร
เฉินผิงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้ฝึกวิชามารกำลังใช้ร่างเงาของเขาเพื่อถ่วงเวลา ซึ่งร่างที่แท้จริงของผู้ฝึกวิชามารผู้นี้ได้หายตัวและหนีจากไปนานแล้ว
แส้ปราบมารของเฉินผิงเริ่มลุกเป็นไฟขณะที่เขาเหวี่ยงมันไปรอบๆ
เปลวไฟพุ่งตรงไปที่พื้น ก่อนที่ควันหนาทึบจะปะทุออกมาจากพื้นดิน
“กรงอัคคี!” เฉินผิงตะโกน
เปลวไฟพุ่งออกมาจากใต้พื้นดินอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและเชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ที่ทอดยาวหลายไมล์
เสียงฮึดฮัดดังขึ้นจากระยะไกล เฉินผิงกระโดดขึ้นไปในอากาศและเหวี่ยงแส้ปราบมารไปยังทิศทางของเสียงนั้นทันที “ผู้ฝึกวิชามารกระจอกๆ อย่างแกกล้าดียังไงมาแย่งของของฉัน?”
เฉินผิงเหวี่ยงแส้เข้าใส่อย่างต่อเนื่อง และจู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากใต้ดินพร้อมกับเปลวไฟที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันเป็นร่างของผู้ฝึกวิชามารที่พยายามคิดจะหนี
ผู้ฝึกวิชามารรู้สึกงุนงงและถึงกับพูดไม่ออก ฉันเป็นถึงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สี่! ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากมือใหม่สามารถเอาชนะฉันได้ยังไงกัน? อันที่จริง ฉันไม่สามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้เลยด้วยซ้ำ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...