หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3378

จ่าฝูงของสัตว์อสูรส่ายหัว “ไม่ใช่หรอก ถ้าเป็นของฉัน ฉันคงไม่ฝังมันไว้ใต้อาวุธพวกนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรอยู่ในไข่อสูรนี้ แต่ฉันรู้ว่ามันกำลังดูดซับพลังสวรรค์มาตลอด ฉันรวบรวมอาวุธพวกนี้ก็เพราะพลังสวรรค์ที่อยู่ในตัวของพวกมันเพื่อช่วยในกระบวนการฟักของไข่ น่าเสียดายที่ไข่อสูรใบนี้ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะฟักออกมาเลยแม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายพันปีแล้วก็ตาม แต่เมื่อดูจากรูปลักษณ์ของมันแล้ว สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในนั้นอาจจะเป็นอสูรวิญญาณ หากเป็นสัตว์อสูรธรรมดาเช่นเรา มันคงฟักออกมานานแล้วพร้อมด้วยพลังสวรรค์อันอุดมสมบูรณ์ปกคลุมอยู่เช่นนี้”

“ไข่อสูรวิญญาณ?” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ

ไม่เพียงแต่อสูรวิญญาณจะหายากมากเท่านั้น แต่ความสามารถของพวกมันยังสูงมากกว่าสัตว์อสูรทั่วไปหลายเท่าอีกด้วย

ในอาณาจักรแดนสรวงนี้ มีเพียงเหล่าเซียนเท่านั้นที่มีความแข็งแกร่งเพียงพอที่คู่ควรกับการเป็นเจ้าของสัตว์อสูรวิญญาณและใช้พวกมันเป็นพาหนะ

“แล้วคุณพาผมมาที่นี่ทำไม?” เฉินผิงถาม

“คุณมีรัศมีของเผ่าพันธุ์อสูรและพลังของสายเลือดมังกร ดังนั้นฉันอยากให้คุณฟักไข่อสูรวิญญาณนี้ หากคุณทำได้สำเร็จ สัตว์อสูรวิญญาณนี้จะมีมูลค่ามากกว่าของวิเศษใดๆ ทั้งหมดในสมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งนี้” จ่าฝูงของสัตว์อสูรตอบ

เฉินผิงมองจ่าฝูงสัตว์อสูรอย่างเงียบๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามไปว่า “ทำไมคุณถึงช่วยผม? เป็นเพราะพลังมังกรในตัวของผมอย่างนั้นเหรอ?”

“เปล่าเลย ฉันไม่ได้ช่วยคุณแต่ฉันกำลังช่วยตัวฉันเอง” สัตว์อสูรหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “สมรภูมิแห่งทวยเทพได้เปิดออกแล้ว และชีวิตของเผ่าเราจะหยุดชะงักลงในไม่ช้า เมื่อถึงตอนนั้น เราจะต้องถูกสังหารหมู่อย่างแน่นอน และแก่นอสูรของพวกเราก็จะถูกพรากไป ฉันหวังเพียงว่าคุณจะสามารถปิดทางเข้านั้นได้ และเมื่อสมรภูมิแห่งทวยเทพปิดลง สิ่งเดียวที่เราต้องการคือการมีชีวิตที่สงบสุข เราไม่ต้องการฝึกบำเพ็ญฌานใดๆ เพื่อบรรลุความเป็นอมตะ พวกเราปรารถนาเพียงแค่ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง อันที่จริงแล้ว มันค่อนข้างดีไม่น้อยเลยในช่วงหลายพันปีที่เราอาศัยอยู่ที่นี่”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างมาก

ในตอนนี้มีผู้คนเพียงแค่บางส่วนเท่านั้นที่เข้ามาในสมรภูมิแห่งทวยเทพ แต่ไข่อสูรใบหนึ่งก็ยังถูกหลัวซีขโมยไปได้ หากจำนวนคนที่เข้ามามีเพิ่มมากขึ้น พวกเขาทั้งกลุ่มก็อาจถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ได้

สัตว์อสูรที่อาศัยอยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพไม่มีทางที่จะบรรลุสู่ความเป็นอมตะได้เนื่องจากสถานที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์

หากพวกเขาต้องการบรรลุไปสู่ความเป็นอมตะ พวกเขาจะต้องทำลายสมรภูมิแห่งทวยเทพ กล่าวคือ เทพเซียนอีกคนจะต้องมาทำลายสถานที่แห่งนี้ก่อนที่จะทำการปลดปล่อยพวกเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในปัจจุบัน ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ต้องการจากไปหรือบรรลุไปสู่ความเป็นอมตะเพื่อการมีชีวิตที่คงอยู่ตลอดไป

ดูเหมือนว่าเหล่าสัตว์อสูรจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี้ พวกเขาเพียงแค่พาเฉินผิงและหลัวซีมาเท่านั้น

“นี่เป็นไข่อสูรวิญญาณจริงๆ เหรอ คุณเฉิน?”

หลัวซีไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้นักเพราะเธอไม่เคยเห็นสัตว์อสูรวิญญาณมาก่อน

“มันก็เป็นไปได้ จะต้องมีสัตว์อสูรวิญญาณเข้าร่วมการต่อสู้ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ การที่มีไข่อสูรวิญญาณถูกทิ้งไว้เช่นนี้ก็แปลว่ามันพอมีความเป็นไปได้”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็ค่อยๆ เดินไปหาไข่อสูรวิญญาณ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปลูบมัน

ทันทีที่เขาสัมผัสมัน เขาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ไข่อสูรวิญญาณนั้นช่างอบอุ่นและผิวสัมผัสของมันก็อ่อนนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ