หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 338

อวิ๋นเฉิง ซูอวี่ฉีไม่ได้นอนทั้งคืน เธอกำลังเป็นห่วงเฉินผิง

หลินเทียนหู่รีบขอกำลังด่วนจากหงเฉิงเป็นร้อยคนเดินทางมายังอวิ๋นเฉิง พวกเขาล้อมปกป้องโรงแรมที่ซูอวี่ฉีอยู่เอาไว้อย่างหนาแน่น ทำเอาเจ้าของโรงแรมตกใจ คิดว่าตนนั้นไปเผลอหาเรื่องใครเข้า!

จนพระอาทิตย์ค่อยๆ ลอยขึ้น เฉินผิงจึงขับรถที่หัวรถนั้นเปลี่ยนรูปทรงไปนานแล้วกลับมา เมื่อเห็นว่าสภาพรถเยินจนจะพัง หัวใจของซูอวี่ฉีก็บีบรัดเข้าด้วยกัน!

เมื่อเฉินผิงลงจากรถ ซูอวี่ฉีก็โผเข้าไปหาในทันที “เฉินผิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม?”

ซูอวี่ฉีถามไถ่ด้วยความห่วงใย

“ผมไม่เป็นไร ก็แค่ตระกูลเว่ยเล็กๆ จะทำผมบาดเจ็บได้ยังไงกัน!”เฉินผิงพูดพร้อมยิ้มอ่อน

บัดนี้กู้อวี่เหยาเองก็ลงจากรถแล้ว เมื่อเห็นว่าซูอวี่ฉีและเฉินผิงกำลังกอดกัน ภายในใจของกู้อวี่เหยาก็รู้สึกเศร้าโศก

“อวี่เหยา เธอ...เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เหอจื้อกังเห็นว่าอวี่เหยาถูกช่วยกลับมาได้ จึงรีบก้าวเข้าไปหา อยากปลอบเธอในอ้อมกอดของเขา

กู้อวี่เหยากลับผลักเหอจื้อกังออก เธอไม่ได้ให้เขากอดเธอ เธอเพียงแค่มองอย่างเย็นชาจากนั้นก็กล่าวอย่างนิ่งๆ “ไม่เป็นไร”

เหอจื้อกังชะงัก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมกู้อวี่เหยาถึงได้เย็นชากับตนเช่นนี้?

“พี่อวี่เหยา ขอบคุณ ขอบคุณพี่มากจริงๆ พี่เป็นคนช่วยฉันเอาไว้...”

บัดนี้ซูอวี่ฉีปล่อยตัวเฉินผิง แล้วเดินเข้าไปกอดกู้อวี่เหยา ด้วยสีหน้าซาบซึ้งแทน!

“ยัยบ๊อง ฉันเป็นพี่สาวเธอ ตอนมีอันตรายก็ต้องยืนปกป้องเธออยู่ด้านหน้าสิ อีกอย่างควรเป็นฉันมากกว่าที่ต้องขอบคุณเธอ...”

กู้อวี่เหยายิ้มอ่อน สายตาเหลือบมองไปทางเฉินผิงอย่างไม่รู้ตัว