หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3392

เฉินผิงรีบพาหลัวซีไปยังสถานที่เงียบสงบและรีบวางวงแหวนอาคมทันทีเพื่อฟื้นฟูพลังของตน

เฉินผิงนำทรัพยากรทั้งหมดที่เก็บไว้ในแหวนเก็บของของเขาออกมาโดยไม่ลังเล

เพียงแค่ชั่วพริบตา เขาได้ดูดซับพลังจากศิลาวิญญาณและสมุนไพรลึกลับต่างๆ จนหมดสิ้นโดยใช้พลังจิตตวิสุทธิ

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังต้องการเวลาที่มากกว่านี้หากต้องการฟื้นตัวอย่างเต็มที่

หากเฉินผิงมีพลังสวรรค์ที่มากเพียงพอในตอนนี้ เขาก็จะสามารถฟื้นฟูพลังได้อย่างสมบูรณ์ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะหาพลังสวรรค์อันมหาศาลได้ที่ไหน

ขณะที่เขาพิจารณาทางเลือกต่างๆ สายตาของเขามองไปที่ไข่อสูรวิญญาณโดยไม่ตั้งใจ

ไข่อสูรวิญญาณดูดซับพลังสวรรค์มานับพันปี ดังนั้นหากเขากินมันเข้าไป เขามั่นใจว่าเขาจะสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งได้ทันที

เมื่อคิดเช่นนั้น เขาจึงจ้องมองไปที่ไข่อสูรวิญญาณอย่างครุ่นคิด โดยสงสัยว่าเขาควรจะกินมันเข้าไปหรือไม่

ความอันตรายซ่อนอยู่ในทุกมุมหลืบของสมรภูมิแห่งทวยเทพ หากเขาไม่สามารถฟื้นตัวได้ทันเวลา เขาจะต้องพบเจอกับปัญหาหากมีใครเล็งเป้าหมายมาที่เขา

ขณะที่เฉินผิงกำลังจมอยู่กับห้วงความคิดพร้อมกับจ้องมองไปที่ไข่ใบนั้น ไข่อสูรวิญญาณก็เริ่มแกว่งตัวไปมาเล็กน้อยราวกับว่ามันสัมผัสได้ถึงอันตราย จากนั้นพลังสวรรค์จำนวนมหาศาลก็ระเบิดออกมาจากไข่

เฉินผิงผงะไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา เขาไม่คาดคิดว่าไข่อสูรวิญญาณจะมีสติความนึกคิดและสามารถอ่านใจของเขาได้ก่อนที่มันจะฟักออกมา

เหตุการณ์พลิกผันยิ่งกระตุ้นความสนใจที่เฉินผิงมีต่อไข่อสูรวิญญาณ เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าภายในไข่ใบนั้นมีสิ่งมีชีวิตชนิดใดซ่อนอยู่

เฉินผิงรีบดูดซับพลังสวรรค์ที่ปล่อยออกมาจากไข่สัตว์วิญญาณอย่างตะกละตะกลามและฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างนั้นเอง จู่ๆ เขาก็ตรวจพบรัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่กำลังใกล้เข้ามา มียอดฝีมือมาที่นี่!

ช่างน่าเสียดาย ยังไม่ทันที่เขาจะได้กระทำการใด ศัตรูก็มาถึงที่เสียแล้ว

เวลานี้ ทั้งจิ้นตงและคนอื่นๆ จากหุบเขาวิญญาณโลหิตต่างไม่ได้อยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ เขาจึงสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการกับเธอได้

เขาเริ่มน้ำลายไหลเมื่อนึกถึงภาพแห่งความสุขที่เขาจะได้มีร่วมกับหลัวซีหลังจากนี้

ท่าทางอันน่าขยะแขยงของเขายิ่งกระตุ้นความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะสังหารเขาของหลัวซี

ฉีเป่ยเจี๋ยมองหลิวซือเย่ด้วยท่าทางเย็นชา “คุณกำลังออกสั่งกับผมงั้นเหรอ?”

สายตาอันเย็นเยือกของฉีเป่ยเจี๋ยทำให้หลิวซือเย่ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวทันที

“ปะ-ปะ-เปล่าครับ ไม่เลยครับ ผมไม่กล้าบังอาจครับ...” หลิวซือเย่รีบส่ายศีรษะอย่างร้อนรนก่อนจะหลบไปยืนอยู่ด้านข้างแล้วปิดปากเงียบ

ฉีเป่ยเจี๋ยหันกลับมาสนใจที่เฉินผิงอีกครั้ง พร้อมด้วยรอยยิ้มที่แสนเย็นชาของเขา