หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3435

ตูม!

หมอกน้ำแข็งที่พวยพุ่งออกมาจากปากของอสูรพยัคฆ์สิงห์ปะทะเข้ากับโล่อาคม เกิดเป็นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว!

โล่อาคมพังทลายลงทันทีที่โดนกระแทก แรงสะท้อนกลับนั้นส่งหนิงจื้อให้กระเด็นห่างออกไปไม่หยุด!

หมอกน้ำแข็งที่ยังหลงเหลือจากการปะทะ พวยพุ่งเข้าหาศิษย์ตระกูลหนิงหลายคน ทำให้พวกเขากลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งในทันใด!

หนิงจื้อขมวดคิ้วแน่นอย่างเคร่งเครียด แต่ ณ เวลานั้น เขาก็ไม่กล้าใช้วิชามารที่ตนมี!

หนิงจื้อคุ้นเคยกับรัศมีปีศาจ ย้อนกลับไปตอนที่เขาถูกโยนเข้าไปในถ้ำปีศาจ เพื่อเปลี่ยนจากคนธรรมดาให้กลายเป็นผู้ฝึกวิชามาร เขาเคยสัมผัสกับการกัดกร่อนของรัศมีปีศาจมาแล้ว!

อย่างไรก็ตาม หนิงจื้อไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้ ถ้าเขาลงมือ หนิงไฉ่เฉินกับสมาชิกคนอื่นๆ คงจะสงสัยในตัวตนของเขาเป็นแน่!

"วิ่ง!" สิ่งเดียวที่หนิงจื้อทำได้คือตะโกนสุดเสียง วิ่งนำหนิงไฉ่เฉินและคนอื่นๆ หนีอย่างไม่คิดชีวิต!

พยัคฆ์สิงห์ไล่กวดตามหลังพวกเขามาติดๆ ศิษย์ตระกูลหนิงบางคนที่ถูกแช่แข็งไปแล้วนั้น บัดนี้กลายเป็นเพียงเศษฝุ่นใต้อุ้งเท้าของอสูรร้ายตนนี้!

หลังจากไล่ล่ามาระยะหนึ่ง อสูรพยัคฆ์สิงห์ก็หยุดฝีเท้าลง ไม่ไล่ตามพวกเขาต่อไป!

ดูเหมือนว่าอสูรพยัคฆ์สิงห์จะไม่สามารถอยู่ห่างจากจารึกเคล็ดวิชาโบราณได้นานนัก

เมื่อเห็นอสูรพยัคฆ์สิงห์หยุดลง ในที่สุดหนิงจื้อและคนอื่น ๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก!

ถึงตอนนี้ ตระกูลหนิงก็เหลือกันเพียงห้าคนเท่านั้น!

พวกเขาได้แต่มองหน้ากันอย่างจนปัญญา ทั้งที่สมบัติอยู่ต่อหน้าต่อตาแล้วแท้ๆ แต่พวกเขากลับไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย!

“เจ้าอสูรพยัคฆ์สิงห์ตัวนี้น่ากลัวเสียจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดเช่นนี้จะมีอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้” หนิงไฉ่เฉินหอบหนักพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว!

หนิงจื้อจ้องมองลวดลายมืดดำของรัศมีปีศาจที่เรืองรองอยู่เหนือศรีษะซึ่งกดทับเขาอยู่ จากนั้นเขาก็เหลือบมองอสูรร้ายที่อยู่ไม่ไกลนัก เขาพะว้าพะวงและดิ้นรนอยู่ภายในใจ!

ถ้าเขาใช้รัศมีปีศาจพวกนั้น บางทีเขาอาจจะต่อกรกับเจ้าอสูรพยัคฆ์สิงห์นี้ได้!

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาใช้มัน นั่นก็เท่ากับว่าเขาเผยตัวตนออกมาจนสิ้น

ตอนนั้นเอง มีร่างสามร่างกำลังมุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็วจากระยะที่ไม่ห่างไกลนัก คนเหล่านี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฉินผิงกับพวก!

เฉินผิงเหลือบมองหนิงไฉ่เฉิน เขารู้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดความจริงอย่างแน่นอน!

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่ได้เซ้าซี้เอาคำตอบ แต่เขากลับเหลือบมองหัวเฟิ่งกับไป๋เฉียนที่ตามาติดๆ แล้วพูดขึ้นว่า “เราไปกันเถอะ…”

เมื่อเห็นเฉินผิงตั้งใจจะเดินหน้าต่อไป หนิงจื้อก็พูดขึ้น “คุณไปต่ออีกไม่ได้หรอก มีอสูรพยัคฆ์สิงห์รออยู่ข้างหน้า…”

“อสูรพยัคฆ์สิงห์เหรอ?” เฉินผิงถึงกับผงะ!

“พวกมันไม่ได้หายสาบสูญไปแล้วเหรอ? มาปรากฏตัวที่นี่ได้ยังไง?” ไป๋เฉียนอุทานด้วยความประหลาดใจ

“ข้างหน้ามีจารึกเคล็ดวิชาโบราณอยู่ชิ้นหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นเศษซากที่เหลือจากศึกแห่งทวยเทพ และเจ้าอสูรพยัคฆ์สิงห์ก็ปักหลักเฝ้าอยู่ใกล้ๆ แถวนั้น เราเพิ่งต่อสู้กับมันมา แต่เราไม่ใช่คู่ประมือของเจ้าพยัคฆ์สิงห์ตัวนั้น ผมขอล่ะ พวกคุณรีบออกจากที่นี่ไปโดยเร็วที่สุดดีกว่านะ!” หนิงจื้อพูดกับเฉินผิง!

“จารึกเคล็ดวิชาโบราณเหรอ?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็เริ่มสนใจทันที ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่เคยเห็นเคล็ดวิชาโบราณมาก่อนเลย!

ไป๋เฉียนเหลือบมองหนิงจื้ออย่างเย็นชา จากนั้นหันไปหาเฉินผิงและเตือนว่า “เฉินผิง อย่าหลงกลนะ อสูรพยัคฆ์สิงห์นั้นนับได้ว่าอันตรายที่สุด เจ้าอาจไม่ได้ตำราที่ต้องการ แต่กลับต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่แทน!”

ไป๋เฉียนมองเห็นเจตนาของหนิงจื้อทะลุปรุโปร่ง เหตุผลที่อีกฝ่ายพูดถึงตำราขึ้นมานั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการหลอกล่อเฉินผิงให้เข้าไปคว้ามัน จากนั้นเจ้าพยัคฆ์สิงห์ก็จะต้องเข้ามาขวางอย่างแน่นอน!