“เฉินผิง ไว้ฉันจับตัวแกได้เมื่อไหร่ ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ!” ฉีเป่ยเจี๋ยที่กำลังหลบหนีคำรามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น!
นับตั้งแต่ได้พบกับความโชคดี ฉีเป่ยเจี๋ยก็ไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดและสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน!
เขาไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะผู้ฝึกบำเพ็ญฌานตัวเล็กๆ สองคนที่อยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หนึ่งได้ อีกทั้งต้องหวาดกลัวและหลบหนีถึงสองครั้ง!
นับเป็นความอับอายสำหรับเขาอย่างที่สุด
ฉีเป่ยเจี๋ยไม่ต้องการอยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพอีกต่อไป เขาต้องการกลับไปที่ถ้ำกลืนปีศาจโดยเร็วที่สุดเพื่อยกระดับการฝึกบำเพ็ญฌานของตนเอง!
ในตอนนั้น เฉินผิงถูกรายล้อมไปด้วยผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดเป็นจำนวนมาก และฉีเป่ยเจี๋ยเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา!
ขณะที่ฉีเป่ยเจี๋ยคำรามด้วยความโกรธ ก็ปรากฏร่างของคนสองคนตรงเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว!
“นั่นใคร?” ฉีเป่ยเจี๋ยขมวดคิ้ว
เขาคิดว่าเป็นเฉินผิงและพรรคพวกที่กำลังไล่ตามเขามา!
“คุณฉี!” ทันใดนั้น หนิงจื้อพร้อมด้วยหนิงไฉ่เฉินก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหน้า!
ฉีเป่ยเจี๋ยมองดูหนิงจื้อและหนิงไฉ่เฉิน โดยไม่สามารถจำคนทั้งสองได้ ดังนั้นเขาจึงถามออกไปอย่างระมัดระวังว่า “คุณสองคนเป็นใคร?”
“คุณฉี ผมเป็นผู้อาวุโสแห่งตระกูลหนิงจากดินแดนทางภาคเหนือ และนี่คือผู้นำของตระกูลหนิง” หนิงจื้อรีบกล่าวแนะนำตัวเอง!
“ตระกูลหนิงจากดินแดนทางภาคเหนือรึ?” ฉีเป่ยเจี๋ยขมวดคิ้วและพูดว่า “ผมไม่รู้จักและไม่เคยได้ยินชื่อของตระกูลนี้มาก่อน”
เดิมทีตระกูลหนิงไม่ได้เป็นที่รู้จักมากนัก โดยเฉพาะในดินแดนทางภาคเหนือ จึงเป็นเรื่องปกติที่ฉีเป่ยเจี๋ยไม่เคยได้ยินชื่อของพวกเขามาก่อน!
“คุณเป็นคนพิเศษ คุณฉี เป็นธรรมดาที่คุณจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับตระกูลเล็กๆ ของเรามาก่อน” หนิงจื้อยกย่องฉีเป่ยเจี๋ย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...