หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3490

เฉินผิง หัวเฟิ่ง และไป๋เฉียนค้นพบทางออกและรีบออกจากสมรภูมิแห่งทวยเทพทันที!

เฉินผิงไม่สนใจอีกแล้วว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพจะปิดตัวลงเมื่อใด เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้อสูรกลืนสวรรค์มา!

อีกทั้งด้วยวิชาเท้าประกายไฟและวิชาแปลงกายของเขา เขามั่นใจว่าเขาจะต้องก้าวหน้าขึ้นเป็นอย่างมาก ตราบใดที่เขายังคงอุทิศตนเพื่อการศึกษาหาความรู้อย่างขยันขันแข็ง

นั่นถือเป็นศาสตร์เวทย์แห่งเซียนอย่างแท้จริง!

หลังจากที่เฉินผิงและสหายทั้งสองของเขาออกจากสมรภูมิแห่งทวยเทพแล้ว พวกเขาก็พบว่ามีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ทางเข้า ซึ่งพวกเขาต่างกำลังรอคอยให้สหายของพวกเขาออกมาจากสมรภูมิเช่นกัน

“คุณเฉิน!” จี้อวิ๋นตะโกนขึ้นทันทีที่เห็นเฉินผิงปรากฏตัว

จี้อวิ๋นรออยู่ที่ทางเข้านับตั้งแต่เขาออกจากบ้านกับหลัวซีแต่เช้า เขาตื่นเต้นที่ได้เห็นว่าเฉินผิงนั้นปลอดภัย “คุณเฉิน เห็นว่าคุณปลอดภัยผมก็สบายใจ!”

เฉิงปู้ฉีและคนอื่นๆ ที่รู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับเฉินผิงมาโดยตลอดก็ออกมาจากสมรภูมิได้เช่นกัน พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าเฉินผิงสามารถสลัดฉีเป่ยเจี๋ยออกไปได้

หากมีเรื่องร้ายใดๆ เกิดขึ้นกับเฉินผิง ความรู้สึกผิดคงท่วมท้นในใจของเฉิงปู้ฉีเป็นแน่

“คุณเฉิน!” หลัวโชไห่ หลัวซี จิ้นตงและคนอื่นๆ ต่างเข้ามาทักทายเฉินผิงทีละคน

“คุณเฉิน ต้องขอบคุณคุณที่ช่วยดูแลลูกสาวของผมครั้งเมื่ออยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ หลังจากที่เธอออกมา เธอเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คุณเฉิน ผมเกรงว่าเธออาจจะต้องตายอยู่ในนั้น! นับจากนี้ไป หากคุณเฉินต้องการสิ่งใด พวกเราหุบเขาวิญญาณโลหิตพร้อมจะทำตามคำขอของคุณทุกเมื่อ” หลัวโชไห่ประกาศจุดยืนต่อหน้าเฉินผิง

“คุณหลัว เกรงใจเกินไปแล้วครับ ในเมื่อคุณมอบความไว้วางใจให้ผมดูแลความปลอดภัยของลูกสาวของคุณ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะต้องรับผิดชอบมันให้ดีที่สุด ทว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพนั้นเต็มไปด้วยอันตรายเกินกว่าที่คุณหลัวซีจะได้รับประสบการณ์ ครั้งนี้ผมได้เก็บของมีค่าบางอย่างมาจากสมรภูมิ เมื่อถึงเวลา ผมจะแบ่งของที่ผมเก็บมาได้พวกนี้บางส่วนให้กับหุบเขาวิญญาณโลหิต” เฉินผิงกล่าว

“ไม่ ไม่เลย คุณช่วยลูกสาวของผมมาถึงสองครั้งแล้ว คุณเฉิน ผมจะกล้ารับสิ่งของใดจากคุณได้ยังไง?” หลัวโชไห่โบกมือปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อเห็นความจริงใจและการไม่สนใจที่จะครอบครองวัตถุใดๆ อย่างแท้จริงของหลัวโชไห่ เฉินผิงก็เลือกที่จะไม่ฝืนใจเขา

เนื่องจากเฉินผิงได้อสูรกลืนสวรรค์มาแล้ว การใช้ทรัพยากรของเขาจะต้องเพิ่มมากขึ้นในภายภาคหน้า

“คุณเฉิน อย่าลืมนะ คุณต้องมาเยี่ยมพวกเรานะ” เฉิงเจียฮุ่ยขยิบตาให้เฉินผิงพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

เห็นได้ชัดว่าเฉิงเจียฮุ่ยชื่นชมเฉินผิง เหมือนกับเด็กสาวที่เพิ่งได้พบกับฮีโร่ของเธอ

เฉินผิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

ครอบครัวตระกูลเฉิงทั้งหมดจากไป โดยที่เฉิงเจียฮุ่ยมักจะหันหลังกลับมามองทุกๆ สามก้าวที่เธอเดิน

หัวเฟิ่งหัวเราะและพูดกับเฉินผิงด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า “นายท่าน ฉันดูออกว่าหญิงสาวผู้นี้ชอบท่าน คงไม่นานท่านจะมีผู้หญิงอีกคนมาอุ่นเตียงให้ท่าน”

“เงียบเถอะน่า!” เฉินผิงอุทาน ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความเขินอาย

ยังไงเสีย การได้ยินเรื่องเช่นนี้ต่อหน้าคนอย่างหลัวโชไห่นั้นถือเป็นเรื่องที่น่าอายอย่างยิ่ง