“คุณเฉิน พวกเราเองก็ควรออกเดินทางด้วยมั้ย? ผมคิดว่าอีกไม่กี่วันสมรภูมิแห่งทวยเทพก็จะปิดตัวลงแล้ว”
หลัวโชไห่ตั้งใจที่จะกลับไปที่หุบเขาวิญญาณโลหิตพร้อมกับเฉินผิงก่อน
เฉินผิงพยักหน้าและเตรียมพร้อมที่จะจากไปกับหลัวโชไห่
“รอเดี๋ยว” ทันใดนั้นเฉิงจิงฮุ่ยก็เดินไปเข้ามาหาเฉินผิงแล้วถามว่า “คุณเห็นลูกศิษย์ของเราในสมรภูมิแห่งทวยเทพหรือเปล่า?”
เฉิงจิงฮุ่ยรู้ว่าหลิวซือเย่อยู่กับฉีเป่ยเจี๋ย ดังนั้นตามหลักแล้วจึงไม่น่าจะเกิดเรื่องใดๆ กับเขา
แต่เมื่อเห็นเฉินผิงปรากฏตัว เฉิงจิงฮุ่ยก็เริ่มรู้สึกไม่มั่นใจ
ตามทฤษฎีแล้ว การที่ฉีเป่ยเจี๋ยซึ่งเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่แปดจะฆ่าเฉินผิงนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่าย
“คุณคิดจะทำอะไร เฉิงจิงฮุ่ย?” หลัวโชไห่ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับจ้องมองไปยังเฉิงจิงฮุ่ยอย่างเย็นชา
“หลัวโชไห่ ผมแค่สอบถามเกี่ยวกับลูกศิษย์ของผมเท่านั้น มันผิดกฎข้อห้ามไหนหรือไง?” เฉิงจิงฮุ่ยเย้ย
ขณะที่หลัวโชไห่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เฉินผิงก็พูดแทรกขึ้น “ไม่จำเป็นต้องรอหรอก ลูกศิษย์ของคุณตายแล้ว”
“อะไรนะ?” เฉิงจิงฮุ่ยถึงกับผงะ
เขาไม่เคยคิดเลยว่าลูกศิษย์ของเขาจะตาย
หลิวซือเย่อยู่กับฉีเป่ยเจี๋ยตลอดแล้วเขาจะตายได้ยังไงกัน?
“คุณโกหก ลูกศิษย์ของผมจะต้องไม่ตาย” เฉิงจิงฮุ่ยแทบไม่อยากเชื่อ
“ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็ไม่เป็นไร เอาไว้คุณถามฉีเป่ยเจี๋ยแล้วคุณก็จะเข้าใจเอง” เฉินผิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา
เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของเฉินผิง เฉิงจิงฮุ่ยก็เต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธ
“ไอ้หนู อวดดีเกินไปแล้ว!” เฉิงจิงฮุ่ยระเบิดพลังฝ่ามือของตน โจมตีเข้าใส่เฉินผิงด้วยพลังอันรุนแรง
พลังการฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่แปดปะทุขึ้น พลังฝ่ามือที่โจมตีออกมานั้นครอบคลุมพื้นที่ไปเกือบหลายร้อยเมตร ส่งผลให้เฉินผิงไรซึ่งที่หลบซ่อน
ชั่วขณะนั้น แม้แต่ความว่างเปล่ารอบๆ เฉินผิงก็ถูกผนึกไว้ด้วยรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวของเฉิงจิงฮุ่ย เฉินผิงย่อมไม่มีทางที่จะหลบหนีอย่างแน่นอน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...