หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3492

เฉิงจิงฮุ่ยตระหนักดีถึงความผิดของตัวเอง ใบหน้าของเขามืดหม่นขณะพูดว่า “ชายผู้นี้ฆ่าลูกศิษย์ของผม ผมจะปล่อยเขาไปได้ยังไง-”

“คุณเฉิง เรื่องของสมรภูมิแห่งทวยเทพนั้นไม่ควรถูกนำกลับมาที่ภูเขาเทียนโหมว ในเมื่อเราได้สร้างกฎเกณฑ์ร่วมกัน คุณจึงไม่สามารถดำเนินการใดๆ ภายในสำนักซวนหยินของผมได้ เมื่อคุณออกจากสำนักซวนหยินของผมไปแล้ว เมื่อนั้นคุณก็สามารถต่อสู้กันได้ตามที่คุณต้องการ ผมจะไม่เข้าไปก้าวก่ายใดๆ ทั้งสิ้น แต่ไม่ว่ายังไง ห้ามพวกคุณทำการต่อสู้กันที่อย่างเด็ดขาด หากคุณยังยืนกรานที่ลงมือ ก็อย่าหาว่าพวกเราเสียมารยาทล่ะ” ผู้อาวุโสคงแห่งสำนักซวนหยินกล่าวด้วยความไม่พอใจอย่างมาก!

“เฉิงจิงฮุ่ย การกระทำของคุณต่อคนรุ่นใหม่นี่ช่างไร้มารยาทจริงๆ”

“คุณเองก็อยู่ด้วยในตอนที่ร่างกฎเกณฑ์ขึ้น คุณจะฝ่าฝืนกฎพวกนั้นเองได้ยังไงกัน?”

“จริงด้วย สิ่งที่คุณทำนั้นมันออกจะมากเกินไปแล้ว ถ้าขืนคุณยังจะใช้ความรุนแรงอีก เราคงต้องเสียมารยาทแล้วล่ะ”

ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ด้านหลังผู้อาวุโสคงเริ่มชี้นิ้วและกล่าวหาเฉิงจิงฮุ่ย!

ใบหน้าของเฉิงจิงฮุ่ยยิ่งมืดมน เขาตะคอกอย่างเย็นชาว่า “หึ ตอนนี้พวกคุณทุกคนสวมบทเป็นนักบุญ แต่เมื่อลูกศิษย์ของพวกคุณถูกฆ่า ผมสงสัยเหลือเกินว่าพวกคุณจะยังสามารถรักษากฎอันศักดิ์สิทธิ์ที่ว่านี้ได้หรือเปล่า"

เมื่อเฉิงจิงฮุ่ยพูดจบ เขาก็หันไปหาเฉินผิงแล้วพูดว่า “ไอ้หนู ฝากไว้ก่อนเถอะ...”

หลังจากนั้น เฉิงจิงฮุ่ยก็หันหลังและจากไป!

เฉินผิงหันไปมองคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังผู้อาวุโสคง ก่อนจะหันไปหาหลัวโชไห่แล้วถามว่า “คุณหลัวครับ คนพวกนั้นคือใครครับ?”

หลัวโชไห่พูดด้วยความอิจฉา “อ๋อ พวกเขาทั้งหมดมาจากห้าสำนักใหญ่ใกล้ภูเขาเทียนโหมว ทั้งห้าสำนักเองก็มีลูกศิษย์ที่เข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพด้วยเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงกำลังรออยู่ที่นี่ มีแนวโน้มว่าทั้งห้าสำนักใหญ่จะสามารถเก็บเกี่ยวของมีค่าและผลประโยชน์ที่สำคัญในครั้งนี้ พวกเขาส่งเบญจเอกอุเข้าไปซึ่งเป็นกลุ่มคนที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดในห้าสำนักนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เบญจเอกอุถูกฉีเป่ยเจี๋ยฆ่าตายไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไรเหลือให้เก็บเกี่ยวได้อีก?

“พ่อ เราไปกันเถอะ คุณเฉินคงจะเหนื่อยจากการต่อสู้ในสมรภูมิแห่งทวยเทพในช่วงสองสามวันมานี้ เราให้เขาพักผ่อนสักหน่อยเถอะค่ะ!” หลัวซีกล่าว

“ตกลง พวกเราไปกันเถอะ...” หลัวโชไห่พยักหน้าก่อนจะพาเฉินผิงและคนอื่นๆ ไปยังหุบเขาวิญญาณโลหิต!

“คุณเฉิน สั่วเฉียนและผู้อาวุโสชูยังไม่ได้ออกจากภูเขาเทียนโหมว พวกเขายังคงรอที่จะฆ่าคุณอยู่!” ผู้อาวุโสเฟ่ยบอกกับเฉินผิง!

“ฆ่าผม?” เฉินผิงเย้ย “ให้พวกเขามาได้เลย ตอนนี้ผมไม่กลัวพวกเขาหรอก”

เมื่อมีไป๋เฉียนอยู่เคียงข้าง เฉินผิงจะกลัวสมาพันธ์ผนึกมารได้อย่างไร?

“คุณเฉิน พลังของสมาพันธ์ผนึกมารนั้นน่ากลัวเกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้ ไม่เช่นนั้นแล้ว สมาพันธ์ผนึกมารจะแผ่ขยายอิทธิพลและสาขาย่อยไปทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์ได้ยังไง? คุณเฉิน ผมขอร้องให้คุณช่วยส่งยาถอนพิษมาเถอะ ผมยินดีที่จะทำงานภายใต้คำสั่งของคุณต่อไป ตราบใดที่คุณเข้าควบคุมการเคลื่อนไหวของสมาพันธ์ผนึกมาร ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว” ผู้อาวุโสเฟ่ยพยายามทุกวิถีทางเพื่อแสดงคุณค่าของเขา ทำให้เฉินผิงคิดว่าเขามีประโยชน์!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้สึกว่าผู้อาวุโสเฟ่ยพูดถูก ก่อนที่เขาจะหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วพูดว่า “เอานี่ไป มันช่วยสกัดพิษเอาไว้ได้ครึ่งเดือน ถ้าคุณกล้ามาเล่นลูกไม้กับผมละก็ ผมจะทำให้คุณตายอย่างทนทุกข์ทรมาน”

“ไม่ ผมไม่มีทางใช้ลูกเล่นใดๆ อย่างเด็ดขาด” ผู้อาวุโสเฟ่ยรับยาจากเฉินผิง เขากลืนยาเม็ดนั้นลงไปในอึกเดียว ก่อนจะหันหลังและจากไป!

เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานนัก เพราะกลัวว่าจะเป็นที่สงสัยจากการหายตัวไปของเขา!