เฉิงจิงฮุ่ยตระหนักดีถึงความผิดของตัวเอง ใบหน้าของเขามืดหม่นขณะพูดว่า “ชายผู้นี้ฆ่าลูกศิษย์ของผม ผมจะปล่อยเขาไปได้ยังไง-”
“คุณเฉิง เรื่องของสมรภูมิแห่งทวยเทพนั้นไม่ควรถูกนำกลับมาที่ภูเขาเทียนโหมว ในเมื่อเราได้สร้างกฎเกณฑ์ร่วมกัน คุณจึงไม่สามารถดำเนินการใดๆ ภายในสำนักซวนหยินของผมได้ เมื่อคุณออกจากสำนักซวนหยินของผมไปแล้ว เมื่อนั้นคุณก็สามารถต่อสู้กันได้ตามที่คุณต้องการ ผมจะไม่เข้าไปก้าวก่ายใดๆ ทั้งสิ้น แต่ไม่ว่ายังไง ห้ามพวกคุณทำการต่อสู้กันที่อย่างเด็ดขาด หากคุณยังยืนกรานที่ลงมือ ก็อย่าหาว่าพวกเราเสียมารยาทล่ะ” ผู้อาวุโสคงแห่งสำนักซวนหยินกล่าวด้วยความไม่พอใจอย่างมาก!
“เฉิงจิงฮุ่ย การกระทำของคุณต่อคนรุ่นใหม่นี่ช่างไร้มารยาทจริงๆ”
“คุณเองก็อยู่ด้วยในตอนที่ร่างกฎเกณฑ์ขึ้น คุณจะฝ่าฝืนกฎพวกนั้นเองได้ยังไงกัน?”
“จริงด้วย สิ่งที่คุณทำนั้นมันออกจะมากเกินไปแล้ว ถ้าขืนคุณยังจะใช้ความรุนแรงอีก เราคงต้องเสียมารยาทแล้วล่ะ”
ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ด้านหลังผู้อาวุโสคงเริ่มชี้นิ้วและกล่าวหาเฉิงจิงฮุ่ย!
ใบหน้าของเฉิงจิงฮุ่ยยิ่งมืดมน เขาตะคอกอย่างเย็นชาว่า “หึ ตอนนี้พวกคุณทุกคนสวมบทเป็นนักบุญ แต่เมื่อลูกศิษย์ของพวกคุณถูกฆ่า ผมสงสัยเหลือเกินว่าพวกคุณจะยังสามารถรักษากฎอันศักดิ์สิทธิ์ที่ว่านี้ได้หรือเปล่า"
เมื่อเฉิงจิงฮุ่ยพูดจบ เขาก็หันไปหาเฉินผิงแล้วพูดว่า “ไอ้หนู ฝากไว้ก่อนเถอะ...”
หลังจากนั้น เฉิงจิงฮุ่ยก็หันหลังและจากไป!
เฉินผิงหันไปมองคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังผู้อาวุโสคง ก่อนจะหันไปหาหลัวโชไห่แล้วถามว่า “คุณหลัวครับ คนพวกนั้นคือใครครับ?”
หลัวโชไห่พูดด้วยความอิจฉา “อ๋อ พวกเขาทั้งหมดมาจากห้าสำนักใหญ่ใกล้ภูเขาเทียนโหมว ทั้งห้าสำนักเองก็มีลูกศิษย์ที่เข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพด้วยเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงกำลังรออยู่ที่นี่ มีแนวโน้มว่าทั้งห้าสำนักใหญ่จะสามารถเก็บเกี่ยวของมีค่าและผลประโยชน์ที่สำคัญในครั้งนี้ พวกเขาส่งเบญจเอกอุเข้าไปซึ่งเป็นกลุ่มคนที่มีความสามารถโดดเด่นที่สุดในห้าสำนักนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เบญจเอกอุถูกฉีเป่ยเจี๋ยฆ่าตายไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไรเหลือให้เก็บเกี่ยวได้อีก?
“พ่อ เราไปกันเถอะ คุณเฉินคงจะเหนื่อยจากการต่อสู้ในสมรภูมิแห่งทวยเทพในช่วงสองสามวันมานี้ เราให้เขาพักผ่อนสักหน่อยเถอะค่ะ!” หลัวซีกล่าว
“ตกลง พวกเราไปกันเถอะ...” หลัวโชไห่พยักหน้าก่อนจะพาเฉินผิงและคนอื่นๆ ไปยังหุบเขาวิญญาณโลหิต!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...