“มี!” เฉินผิงพยักหน้า “ผมสามารถดูดแรงอาฆาตของเก้าอี้ลายมังกรออกไปและกำจัดความอาฆาตของมังกรเหล่านี้!”
กู่เวิ่นเทียนได้ยินแบบนั้นก็ดีใจขึ้นมาทันที “งั้นผมคงต้องขอให้คุณเฉินลงมือ!”
“ทำไมผมต้องช่วยคุณด้วย ในสายตาของคุณ ผมเป็นคนหลอกลวงไม่ใช่หรือ”
เฉินผิงพูดเย้ยหยัน!
ทันทีที่กู่เวิ่นเทียนได้ยินก็พูดด้วยความรู้สึกอับอาย “คุณเฉิน คนแก่อย่างฉันบุ่มบ่ามเกินไปแล้ว ไม่รู้อะไรก็ล่วงเกินคุณเฉินไปเสียแล้ว ขอคุณเฉินอย่าถือโทษกันเลย ถือว่าช่วยชีวิตคนแก่อย่างผม!”
ท่าทางของกู่เวิ่นเทียนนอบน้อมมาก เขาขอร้องอ้อนวอนเฉินผิงด้วยความจริงใจ
หลินเทียนหู่เห็นดังนั้นก็พูดกับเฉินผิงว่า “คุณเฉินครับ ท่านกู่ไม่มีเจตนาที่จะล่วงเกิน ขอคุณเฉินช่วยท่านกู่เถอะครับ ในอนาคตจะมีประโยชน์มาก ถ้าได้ครอบครองพื้นที่ของท่านกู่!”
ความคิดของหลินเทียนหู่ชัดเจนมาก นั่นก็คือการพัฒนาจวี้อี้ถังที่หงเฉิง และครอบครองพื้นที่ที่มีประโยชน์จากกู่เวิ่นเทียน ถ้าเฉินผิงช่วยกู่เวิ่นเทียนตอนนี้ ก็นับว่าเป็นการช่วยตำหนักมังกรฟ้าด้วย!
“หลังจากนี้ ถ้าการครอบครองพื้นที่ของคนแก่แบบผม มีประโยชน์กับคุณเฉิน ผมก็เต็มใจ...”
กู่เวิ่นเทียนเผยจุดยืนอย่างรวดเร็ว!
เฉินผิงเห็นดังนั้นจึงพยักหน้าและพูดว่า “งั้นผมช่วยคุณกำจัดแรงอาฆาตของมังกรเหล่านี้แล้วกัน!”
เฉินผิงพูดไปพลางเดินไปที่เก้าอี้ลายมังกร เขาเอามือข้างหนึ่งกดไปที่หัวมังกรหนึ่งตัว ทันใดนั้นก็มีภาพแปลกประหลาดเกิดขึ้นมา ในเวลานี้ เห็นเพียงภาพแกะสลักของมังกรยักษ์มีแสงสีทองจางๆ สว่างขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงครวญครางของมังกร ฟังจากเสียงแล้วดูน่าเวทนามาก!
ทั้งหลินเทียนหู่และกู่เวิ่นเทียนต่างตกตะลึง พวกเขาเห็นว่าภายใต้แสงสีทอง มีมังกรเก้าตัวกำลังเคลื่อนไหวลอยตัวอยู่กลางอากาศ มังกรทั้งเก้าต่างปล่อยพลังงานมืดมนออกมาและจ้องไปที่เฉินผิงอย่างโกรธเคือง ราวกับเฉินผิงไปทำลายเรื่องดีๆ ของพวกมัน!
เพียงชั่วพริบตาเดียว พลังงานมืดมนก็ครอบคลุมห้องโถงทั้งหมด หลินเทียนหู่และกู่เวิ่นเทียนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที
ต้นไม้อายุร้อยปีที่อยู่บริเวณลานกว้างก็เหมือนจะรับรู้ถึงบางอย่างเช่นกัน จึงเริ่มเคลื่อนไหวจนเกิดเสียงใบไม้พัดไปมา!
หลินเทียนหู่และกู่เวิ่นเทียนต่างจ้องไปที่มังกรยักษ์เหล่านั้นด้วยความตะลึง!
โดยเฉพาะกู่เวิ่นเทียน ร่างกายของเขาเปียกโชก เก้าอี้ลายมังกรตัวนี้ เป็นเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ทุกวัน คิดไม่ถึงว่าในนั้นจะมีของอัปมงคลแบบนี้ด้วย เมื่อคิดแบบนี้เขาก็รู้สึกกลัว!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...