เมื่อเห็นเฉินผิงสามารถทำลายวงแหวนอาคมได้อย่างง่ายดาย ความรู้สึกโล่งใจก็ท่วมท้นเฉิงเจียฮุ่ย
“ไป๋เฉียน ผมฝากคนพวกนี้ให้คุณจัดการก็แล้วกัน แต่อย่าเพิ่งสังหารชายชราคนนี้ เขายังมีประโยชน์อยู่!” เฉินผิงกล่าวพร้อมกับมองไปยังไป๋เฉียน
“ไม่ต้องห่วง ข้าขอรับรองว่าจะจัดการให้เรียบร้อย…” ริมฝีปากของไป๋เฉียนยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
เมื่อมาถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดแล้ว ไป๋เฉียนสามารถทำลายล้างสมาชิกตระกูลเฉิงได้อย่างง่ายดายหากเธอต้องการ พวกเขาทั้งหมดล้วนอยู่เพียงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่ห้าเท่านั้น ต่อให้พวกเขาร่วมมือกัน ก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้
เมื่อเอ้อร์ฉางเหลาเห็นไป๋เฉียนกระโจนเข้ามา ดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย
“หากเราผนึกกำลังกันจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ด…” เอ้อร์ฉางเหลาคำราม
ไป๋เฉียนจ้องมองกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าเธอและเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “ตลอดชีวิตของข้า ข้าล่ะเกลียดคนอย่างเจ้ามากที่สุด คนที่เนรคุณคิดทรยศต่อผู้ที่มีบุญคุณ วันนี้ชะตากรรมของพวกเจ้าคือการตายด้วยแส้ศักดิ์สิทธิ์ของข้า…”
ไป๋เฉียนเหวี่ยงแส้ของเธอโจมตีออกไป ก่อให้เกิดแสงอันเจิดจ้าส่องประกายระยิบระยับขึ้นมาทันที!
ฟิ้ว!
แส้เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าพร้อมทั้งส่งเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
เอ้อร์ฉางเหลาและพรรคพวกมองเห็นเพียงภาพเบลอที่ปรากฏตรงหน้า ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ตอบโต้ แส้ของไป๋เฉียนก็มาถึงตัวเสียแล้ว
ด้วยการโจมตีเพียงครั้ง ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานทั้งสี่ก็ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนน่าสยดสยองออกมา ร่างกายของพวกเขาขาดสะบั้น เลือดไหลกระเซ็นทันที
ร่างของทุกคนอาบไปด้วยเลือด
แม้ว่าไป๋เฉียนจะโจมตีพวกเขาเพียงแค่ครั้งเดียว แต่พวกเขาก็มีปฏิกิริยาราวกับถูกทรมานอย่างแสนสาหัส ราวกับว่าถูกเฆี่ยนตีนับครั้งไม่ถ้วน
ความเจ็บปวดอันรุนแรงนี้ทำให้คนทั้งสี่ดิ้นพล่านอยู่บนพื้น
ภาพที่ปรากฏช่างน่าสยดสยองเสียจนเอ้อร์ฉางเหลาหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง
เพียะ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...