หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3548

ในขณะเดียวกัน ณ บ้านตระกูลเฉิงแห่งฝานเฉิง เฉิงเจียฮุ่ยซึ่งได้รับคำแนะนำจากหลงปั๋ว ก็ได้เริ่มจัดเตรียมวงแหวนอาคมไว้รอบๆ อาณาเขตทั้งหมดของบ้านตระกูลเฉิงพร้อมด้วยเหล่าสมาชิกของตระกูลคนอื่นๆ พวกเขากระทำการซ้ำไปซ้ำมาเพื่อให้แน่ใจว่าอาคมได้ครอบคลุมทุกจุด

นี่เป็นวิธีการการป้องกันการโจมตีที่อาจะเกิดขึ้นอย่างกะทันหันจากตระกูลเย่

เฉินผิงก็หาได้นิ่งนอนใจไม่ เขาส่งจี้อวิ๋นไปแจ้งข่าวนี้แก่หลัวโชไห่และผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน

ตอนนี้ความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานนั้นเพียงพอที่จะช่วยเหลือเฉินผิงได้แล้ว

ทันใดนั้นเอง เฉิงเจียฮุ่ยก็รีบวิ่งเข้ามาบอกกับเฉินผิงว่า “คุณเฉิน คุณควรรีบมาดูนี่หน่อยเถอะค่ะ อาเถียนไท่อาจจะไม่รอด!”

“เกิดอะไรขึ้น?” เฉินผิงเอ่ยถาม

“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน คนที่เฝ้าอาเถียนไท่อยู่รายงานว่า จู่ๆ เขาก็เริ่มมีน้ำลายฟูมปาก สีหน้าของเขาเจ็บปวดทุรนทุรายอย่างรุนแรง ถ้าเขาตายไป ฉันก็จะไม่ทราบที่อยู่ของพ่อและพี่ชายของฉัน!” เฉิงเจียฮุ่ยกล่าวอย่างวิตกกังวล

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินผิงก็หัวเราะออกมาและพูดว่า “ไม่ต้องห่วง เขาไม่ตายหรอกครับ ผมแค่แอบวางยาเขาเพื่อให้เขาพบเจอกับความทรมานเท่านั้น ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงไม่เต็มใจบอกที่อยู่ของผู้นำตระกูลเฉิง”

ปรากฎว่าตอนที่เฉินผิงขังเฉิงเถียนไท่ เฉินผิงก็ได้วางยาเขาแล้ว เมื่อใดที่เฉิงเถียนไท่เริ่มรู้สึกหวาดกลัวและทนไม่ไหว เมื่อนั้นเขาก็จะยอมสารภาพ

เฉินผิงเดินตามเฉิงเจียฮุ่ยไปยังสถานที่ที่เฉิงเถียนไท่ถูกคุมขังไว้

ชั่วเวลานั้น เฉิงเถียนไท่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขารู้สึกเจ็บปวดมากเสียจนอยากตายให้พ้นทุกข์

“ฆ่าฉัน ฆ่าฉันเถอะ ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดรีบฆ่าฉันเถอะนะ...”

เฉิงเถียนไท่บิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมทั้งร้องอ้อนวอนขอให้ใครก็ได้ช่วยจบชีวิตของเขาเสีย

ขาทั้งสองข้างของเขาหัก อีกทั้งเขาถูกวางยาพิษอย่างรุนแรง เขาไม่สามารถหนีรอดไปไหนได้

“คุณอยากตายงั้นเหรอ?” เฉินผิงเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบนริมฝีปาก เขามองดูเฉิงเถียนไท่ที่กำลังเจ็บปวดทรมาน “ผมก็แค่ทำให้คุณได้รู้รสสิ่งที่คุณทำ ตอนที่คุณวางยาพิษพวกเราเมื่อกี้ คุณเคยคิดถึงผลที่ตามมาบ้างมั้ยล่ะ?”

“แกเองเหรอ แกให้ยาพิษอะไรกับฉัน? ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันเลย…”

เฉิงเถียนไท่จ้องเฉินผิงอย่างโกรธเกรี้ยว ปรารถนาที่จะถูกชายหนุ่มฆ่าตายให้รู้แล้วรู้รอด

“ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต่ายง่ายๆ หรอกนะ ไม่จนกว่าคุณจะยอมบอกว่าผู้นำตระกูลเฉิงและคนอื่นๆ ถูกจับตัวไปไว้ที่ไหน ผมจะทำให้คุณได้พบกับชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าตายทุกวันจนกว่าคุณจะยอมสารภาพ” เฉินผิงพูดอย่างสนุกสนาน

เฉิงเถียนไท่สั่นสะท้านไปทั้งตัว ร่างกายของเขาจวนจะทนไม่ไหว

“ฉันเข้าใจแล้ว”

ชั่วเวลานั้น เฉิงเถียนไท่ก็ตระหนักถึงความยอดเยี่ยมของเฉินผิง

เฉินผิง เฉิงเจียฮุ่ยพร้อมทั้งเฉิงเถียนไท่ได้ออกจากสถานที่คุมขัง พวกเขามุ่งหน้าไปยังบ้านที่เงียบสงบที่สุดในที่ดินของตระกูลเฉิง

“คุณอาเถียนไท่ นั่นมันบ้านของบรรพบุรุษตระกูลเฉิงไม่ใช่เหรอคะ หรือว่าคุณกักขังพ่อและพี่ชายของหนูไว้ในบ้านของบรรพบุรุษ?” เฉิงเจียฮุ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

เฉิงเถียนไท่ส่ายศีรษะ “ไม่แน่นอน บ้านบรรพบุรุษหลังนั้นเต็มไปด้วยบรรพชนตระกูลเฉิงของเรา ฉันจะเข้าไปง่ายๆ ได้ยังไง?”

ขณะที่ทั้งสามเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้าน เฉิงเถียนไท่ก็ค่อยๆ ขยับหันสิงโตหินที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าเบาๆ

ขณะที่สิงโตหินเริ่มหมุน แสงสีเขียวอ่อนก็ค่อยๆ เล็ดลอดออกมาจากพื้นดิน

“อาคมเคลื่อนย้ายงั้นรึ ตระกูลเฉิงทำการติดตั้งอาคมเคลื่อนย้ายจริงๆ หรือเนี่ย?”

ทันทีที่แสงสีเขียวส่องสว่างปรากฏขึ้น เฉินผิงก็สามารถรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นอาคมเคลื่อนย้าย