หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 357

แต่เมื่อลี่ลี่ได้ยินแบบนั้นเธอก็หยุดทำ “กู่เฟิงนายมันเป็นไอ้บ้า ฉันไม่ใช่แฟนนายถ้าให้พูดนายน่ะเลี้ยงฉันไม่ไหวหรอก พ่อแม่นายขี้เหนียวมากเงินสักบาทก็ไม่ยอมให้นาย แล้วนายยังอยากจะหาแฟนอยู่อีกเหรอ!”

คำพูดของลี่ลี่ทำให้กู่เฟิงรู้สึกขายหน้าแต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร

เฉินผิงมองไปยังกู่เฟิงแล้วยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และในที่สุดก็รู้ว่าทำไมพ่อแม่ถึงไม่ให้เงินเขา

ไม่นานเฉินผิงและพวกเขาก็มาถึงบาร์เฟิ่งหวงซึ่งมีรถหรูจอดอยู่มากมายนับไม่ถ้วนและแล้วรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูที่ผ่านมาหลายมือแล้วของกู่เฟิงก็ไปจอดห่างๆ อยู่ที่มุมเท่านั้น

“พี่เขย ที่นี่คือบาร์ที่ดีที่สุดในเสิ่งเฉิง ผมจะพาพี่ไปโปรยเสน่ห์...”

หลังจากที่กู่เฟิงจอดรถเขาก็พูดกับเฉินผิงอย่างตื่นเต้น

“นายอย่าเรียกฉันว่าพี่เขย ฉันไม่ใช่พี่เขยของนาย เรียกฉันว่าพี่เฉิน!”

เฉินผิงเห็นว่ากู่เฟิงเรียกเขาว่าพี่เขยนั้นดูสนิทใกล้ชิดกันเกินไปจึงรู้สึกว่าตัวเองควรเตือนเขาไว้จะเป็นการดีกว่า

“นี่มันยุคไหนแล้ว ยังไปยึดติดกับลำดับขั้นอีกเหรอ? ไม่ช้าก็เร็วพี่ก็จะกลายมาเป็นพี่เขยของผมแล้ว ผมก็แค่อยากทำความคุ้นเคยเอาไว้ล่วงหน้า อย่าทำตัวตกยุคไปหน่อยเลย รีบเข้าไปเถอะ...”

กู่เฟิงไม่ได้สนใจและลากเฉินผิงเข้าไปในบาร์!

“กู่เฟิง นายรับเอาเงินไปแล้วมาเที่ยวเล่นแบบนี้เหรอ?”

หลังจากลี่ลี่เข้าไปในบาร์แล้วเธอก็ถามกู่เฟิงด้วยท่าทางหยอกล้อ

“ฉันไม่มีเงิน แต่พี่เขยของฉันมี ฉันบอกเธอไว้เลยว่าในมือถือของพี่เขยมียอดเงินมากกว่า 10 ล้านหยวน ฉันเห็นมาหมดแล้ว...”

กู่เฟิงกระซิบบอกลี่ลี่ จากนั้นสายตาที่ลี่ลี่มองเฉินผิงก็เปลี่ยนไป

แม้ว่าเสียงของกู่เฟิงจะเบามากแต่ว่าเฉินผิงก็ได้ยินชัดเจน เมื่อเห็นว่าไอ้หนุ่มคนนี้คุยโวไปทั่วเฉินผิงถึงกับพูดไม่ออกแล้วก็รู้ว่าไม่ควรให้เขาเห็นมัน