หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3596

เฉินผิงได้แต่ยิ้มเยาะโดยไม่ได้พูดอะไร จุติดาราในตัวของเขากะพริบอย่างรวดเร็ว ในขณะที่จุติอัสนีในร่างกายของหูเอ้อร์ก็ค่อยๆ สลายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อพลังจุติของเขาถูกดูดออกไปถึงหนึ่งในสามส่วน หูเอ้อร์ยังคงมีรอยยิ้มอันแสนเย็นชาอยู่บนใบหน้า เขาทำท่าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หอกสายฟ้ายังคงปล่อยพลังสายฟ้าออกมาอย่างไม่ย่อท้อและไม่ยอมแพ้ มันพุ่งตรงเข้าใส่เฉินผิงทันที

เมื่อถูกรายล้อมไปด้วยเสียงฟ้าร้องและสายฟ้าฟาด เฉินผิงจึงสร้างสายฟ้าและดูดซับพลังจุติของหูเอ้อร์อย่างต่อเนื่อง

เมื่อพลังจุติอัสนีของหูเอ้อร์หายไปกว่าครึ่ง เขาก็เริ่มตื่นตระหนก

“มันเป็นไปได้ยังไงกัน จุติภูมิของแกกว้างใหญ่ถึงขนาดนั้นเชียวรึ?” หูเอ้อร์มองเฉินผิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

นับตั้งแต่ที่เขาเข้าใจพลังจุติอัสนี เขาไม่เคยพบเจอใครคนใดที่มีจุติภูมิที่กว้างใหญ่เช่นนี้มาก่อน

“หึ! จุติภูมิของผมคือจักรวาลที่มีพื้นที่อันไม่มีที่สิ้นสุด คุณคิดว่าคุณจะสามารถทำให้ผมระเบิดออกด้วยพลังจุติอันจำกัดของคุณงั้นเหรอ?” เฉินผิงกล่าวพร้อมหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“เชอะ! โม้ไปเถอะ ฉันพนันได้เลยว่าแกเองก็คงถึงขีดจำกัดแล้ว” หูเอ้อร์ไม่เชื่อสิ่งที่เฉินผิงพูด

เขาไม่เคยเห็นพื้นที่จุติภูมิที่มีขนาดใหญ่เท่าจักรวาลมาก่อน

ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเฉินผิงกำลังคุยโวโอ้อวด

พลังจุติอัสนีของหูเอ้อร์หลั่งไหลเข้าหาเฉินผิงอย่างบ้าคลั่งและเพิ่มมากขึ้นทุกที

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้สึกลิงโลดอย่างมาก ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่เชื่อฉัน ก็เป็นโอกาสที่ดีที่ฉันจะดูดพลังจุติของเขาทั้งหมดและเปลี่ยนให้มันกลายมาเป็นของฉัน!

เมื่อเห็นว่าพลังจุติอัสนีของเขาเริ่มลดน้อยลง ในที่สุดหูเอ้อร์ก็รู้สึกตื่นตระหนก

เขามองดูเฉินผิงอย่างไม่เชื่อสายตา หอกสายฟ้าของเขาค่อยๆ จางหายไป

“กะ-แก!” หูเอ้อร์ชี้ไปที่เฉินผิง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ตอนนี้คุณเชื่อผมแล้วหรือยัง?” เฉินผิงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา ก่อนที่เขาจะกลายร่างเป็นดาวตกลอยลงมาจากด้านบน ตรงเข้าใส่หูเอ้อร์อย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเขาก็เหวี่ยงพลังหมัดออกไปทันที “หมัดเซิ่งกวง!”

กำปั้นสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนส่องประกายเจิดจ้าไปทั่วทั้งแผ่นดิน

สายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนราวกับงูที่เต็มไปด้วยพลังไฟฟ้าหลายร้อยตัวพุ่งลงมา

เสียงฟ้าร้องและสายฟ้าอันน่าสะพรึงกลัวได้กลืนกินหูเอ้อร์ไปจนสิ้น

ตู้ม!

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หัวเฟิ่งจึงรีบอุ้มอสูรญาณทิพย์ไว้ในอ้อมแขนของเธอแน่น และพูดปลอบโยนมัน “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว…”

หูต้าควบคุมสัตว์ร้ายยาวร้อยเมตรและกระทืบเท้าข้างหนึ่งเข้าใส่เฉินผิง

ประกายความเยือกเย็นแวววาวในดวงตาของเฉินผิง วินาทีต่อมา พายุเมฆฝนก็ปกคลุมไปทั้งท้องฟ้า

ทันใดนั้นเอง เฉินผิงก็กระโดดขึ้นไปและปล่อยพลังฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็ว

สายฟ้าฟาดลงมาบนฝ่ามือของเฉินผิง

“ฝ่ามืออัสนี!” เฉินผิงร้องคำรามเสียงดังกึกก้องพร้อมกับปล่อยพลังฝ่ามืออันรุนแรงราวกับบดบังแสงของดวงอาทิตย์จนหมดสิ้น

ภายในฝ่ามือของเขา ก่อเกิดพลังสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนร่วงหล่นลงมาอย่างรุนแรง

รอยฝ่ามือขนาดมหึมาพุ่งตรงไปยังสัตว์ร้ายยาวร้อยเมตร พลังสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนทำให้สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ระเบิดออก กลายสภาพเป็นกลุ่มหมอกสีดำอีกครั้ง

ถึงกระนั้น พลังของฝ่ามืออัสนีก็หาได้ลดลงไม่ขณะที่มันยังคงมุ่งหน้าสู่หูต้า

ดวงตาของหูต้าเบิกกว้าง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ โดยสัญชาตญาณแล้วเขาต้องการหลบ แต่เขาก็ต้องพบว่าพลังของฝ่ามืออัสนีนั้นไร้ซึ่งขอบเขต และไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตาม