หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3598

หูต้าและหูเอ้อร์ถอยหลบตามสัญชาตญาณทันที โดยตั้งใจที่จะรักษาระยะห่างระหว่างพวกเขากับเฉินผิงเอาไว้

เสียงแส้ฟาดดังสนั่นหวั่นไหวขณะเฉินผิงเหวี่ยงแส้ปราบมารออกไปอย่างฉับพลัน

เสียงดังสนั่นทำให้สองพี่น้องชะงักไปชั่วขณะ กระบวนท่าของพวกเขาช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นว่าเป็นโอกาสที่เหมาะเจาะ เฉินผิงจึงฟาดใส่คนทั้งสองด้วยแส้ปราบมารอย่างไร้ความปราณี

สองพี่น้องร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง สีหน้าของพวกเขาบูดเบี้ยวจากความเจ็บปวดที่ไม่อาจทานทนไหว

เพลิงปีศาจบนแส้ปราบมารได้ทิ้งรอยบาดแผลอันน่าสยดสยองไว้บนร่างของทั้งสองคน

ชั่วขณะนั้น เหล่าผู้ฝึกวิชามารที่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนหน้านี้เริ่มรู้สึกวิตกกังวลอีกครั้ง

หูต้าและหูเอ้อร์ลุกขึ้นยืน มองดูสภาพร่างกายอันบอบช้ำของพวกเขา จากนั้นพวกเขาก็เหลือบมองแส้ปราบมารที่อยู่ในมือของเฉินผิง แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

เมื่อแส้ปราบมารโจมตีคนทั่วไป มันได้สร้างความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่เมื่อมันโจมตีเข้าใส่ผู้ฝึกวิชามาร มันเป็นการโจมตีทางปราณสัมผัสที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดเหลือคณานับ และส่งผลให้พวกเขาตกอยู่ในสภาวะที่ทนทุกข์ทรมานที่สุด

“หูต้า เพื่อเห็นแก่บรรณาการร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมาร เราต้องทุ่มจนสุดกำลังทั้งหมดของเรา...”

หูเอ้อร์กัดฟันพูดขณะมองหูต้า

ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสองยังคงมีไพ่ตายที่เก็บซ่อนไว้อยู่

“นี่คือไพ่เด็ดใบสุดท้ายของเรา ดูท่าแล้วเราคงจะต้องใช้มันในวันนี้…”

ทันทีที่หูต้าพูดจบ เขาเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อคลุม ก่อนที่จะนำยันต์ค่ายกลที่เต็มไปด้วยอักขระเรืองแสงออกมา

หูต้าได้บีบเอาแก่นเลือดออกมาแล้วหยดลงบนแผ่นยันต์ค่ายกล

ยันต์ค่ายกลส่งเสียงร้องเสียงอื้ออึง ก่อนที่มันจะขยายขนาดออกไปอย่างรวดเร็ว มีลวดลายสีแดงเข้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นรายล้อมแผ่นยันต์

“ถอยก่อน ถอยเร็วเข้า! นี่มันอาคมสังเวยเลือด…”

เฉินผิงถึงกับผงะ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหูต้าและหูเอ้อร์จะยอมสังเวยชีวิตคนของตนเองในภารกิจสังหารตัวเขา เพื่อบรรณาการร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมาร

เพียงไม่นาน เลือดในร่างของเหล่าผู้ฝึกวิชามารก็ถูกอาคมสังเวยเลือดดูดออกไปจนหมดทุกหยด ทิ้งไว้เพียงร่างไร้วิญญาณที่เหี่ยวแห้ง

หลังจากมองหน้ากันครู่หนึ่ง ทั้งหูต้าและหูเอ้อร์ก็กระโจนเข้าไปในวงแหวนอาคม โดยที่ทั้งสองยอมให้หมอกเลือดที่อยู่รอบๆ ดูดเลือดออกจากร่างกายอย่างน่าประหลาดใจ

เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากผิวหนังของคนทั้งสองอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้หมอกเลือดทวีความหนาแน่นมากยิ่งขึ้น

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับหูต้าและหูเอ้อร์ พวกเขาคิดจะเสียสละชีวิตของตัวเองจริงๆ อย่างนั้นรึ?

หากทั้งสองคนต้องถูกอาคมสังเวยเลือดดูดเลือดไปจนตาย มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่พวกเขาจะพยายามฆ่าเฉินผิง เพราะพวกเขาก็จะไม่สามารถรับบรรณาการร้อยปีของสมาพันธ์ผนึกมารได้

มันจะมีความหมายอะไรหากพวกเขาตายไป

แต่ถึงกระนั้น เฉินผิงก็รู้ดีว่าสหายทั้งสองนี้ไม่โง่พอที่จะยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อค่ายกลอันรุนแรงนี้เป็นแน่