หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3656

“เจ้าสำนักเจียง คุณควรจะฟื้นความทรงจำให้เขาก่อนนะครับ เมื่อความทรงจำของเขากลับคืนมาแล้ว ก็จะเข้าใจทุกอย่างได้เอง!” เฉินผิงชักจะเริ่มอดรนทนไม่ไหวแล้ว!

ถ้าหากชายชราคือจ้าวมารสีชาดผู้เป็นจอมมารที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรแดนสรวงชั้นที่เก้าจริงๆ ล่ะก็ เช่นนั้นก็น่าจะเป็นโชคของเฉินผิงแล้วจริงๆ!

มีจอมมารอาศัยอยู่ในทะเลจิตสำนึก วันข้างหน้าเฉินผิงยังต้องเกรงว่าจะหาทางเข้าสู่อาณาจักรแดนสรวงไม่ได้อีกงั้นเหรอ?

“ก็ได้ ผมจะลองดูก็แล้วกัน...” เจ้าสำนักเจียงผงกศีรษะ แต่คราวนี้เขากลับไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด!

ควรทราบว่าอีกฝ่ายเป็นถึงจอมมารที่ลงมาจากอาณาจักรแดนสรวง ต่อให้เป็นเพียงแค่เสี้ยววิญญาณ การจะช่วยฟื้นความทรงจำเหล่านั้นกลับคืนมาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย!

“ผู้อาวุโส ข้าจะช่วยท่านฟื้นความทรงจำเอง ระหว่างนี้อาจจะรู้สึกอึดอัดสักหน่อย ฉะนั้นข้าหวังว่าท่านจะอดทนไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอท่านอย่าได้อารมณ์เสีย!” เมื่อล่วงรู้ตัวตนของชายชราแล้ว เจ้าสำนักเจียงกลับยิ่งถ่อมตนมากขึ้นไปอีก

อย่างไรเสีย ชายชราก็เป็นถึงจอมมารจากอาณาจักรแดนสรวง!

ถ้าเกิดเขาล่วงเกินชายชราเข้าจริงๆ เช่นนั้นสำนักวิญญาณปีศาจของเขาคงได้ย่อยยับเป็นแน่!

“เจ้าลงมือได้เลย ข้าไม่ได้ใจเสาะอย่างที่เจ้าคิด” จ้าวมารสีชาดกล่าวพลางพยักหน้า!

เจ้าสำนักเจียงสีหน้าเคร่งเครียดแล้วใช้มือร่ายคาถาอันสลับซับซ้อนเป็นจำนวนมาก จากนั้นควันสีเขียวที่อยู่โดยรอบก็แปรสภาพเป็นเส้นด้าย เมื่อเจ้าสำนักเจียงลดมือลง เส้นด้ายนับไม่ถ้วนก็ชอนไชเข้าสู่ศีรษะของจ้าวมารสีชาด!

เสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาดสั่นสะท้านเบาๆ จากนั้นเสียงร้องแปลกประหลาดก็ดังขึ้นมา!

ทันใดนั้นก็มีพลังสีฟ้าอ่อนก่อตัวขึ้นตรงปลายนิ้วมือของเจ้าสำนักเจียง เมื่อแสงสีฟ้าอ่อนเช่นนี้เข้าสู่เสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาด ก็ยิ่งทำให้จ้าวมารสั่นสะท้านรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ!

ไม่นานเหงื่อเย็นๆ ก็ผุดซึมเต็มหน้าผากของเจ้าสำนักเจียง ดวงตาของเขาเบิกกว้างราวกับระฆังเตือนภัย!

ตู้ม!

เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิง จ้าวมารสีชาดก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เจ้าหนุ่มเอ๋ย ต่อให้ข้าฟื้นความทรงจำกลับคืนมาไม่ได้ แต่ก็มีบางอย่างที่ติดตัวข้ามาแต่กำเนิดซึ่งเพียงพอให้เจ้าได้เรียนรู้ ข้าไม่ได้อยู่ในทะเลจิตสำนึกของเจ้าโดยเปล่าประโยชน์หรอกนะ ดูสีหน้าผิดหวังของเจ้าเข้าสิ!”

“ตอนนี้เจ้าไม่มีโซ่ตรวนมาพันธนาการเอาไว้แล้ว บางทีเจ้าอาจจะค่อยๆ นึกอะไรสักอย่างออกก็ได้ พักผ่อนอยู่ในทะเลจิตสำนึกของข้าให้สบายใจเถอะ!” หลังจากเฉินผิงพูดจบ ปราณสัมผัสของเขาก็โอบล้อมเสี้ยววิญญาณของจ้าวมารสีชาดเอาไว้ จากนั้นอีกฝ่ายก็กลับเข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของเขาอีกครั้ง!

“คุณเฉิน ผมขอโทษจริงๆ ที่ไม่สามารถช่วยคุณได้...” เจ้าสำนักเจียงบอกเฉินผิงด้วยสีหน้าละอายแก่ใจอยู่บ้าง!

“เจ้าสำนักเจียง คุณช่วยเหลือผมเอาไว้ได้มากเลยต่างหากล่ะครับ ผมรบกวนสำนักวิญญาณปีศาจมาหลายวันแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้ว!” ในเมื่อความทรงจำของจ้าวมารสีชาดยังไม่ฟื้นกลับคืนมา เฉินผิงก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ในสำนักวิญญาณปีศาจอีกต่อไปแล้ว

เขาต้องไปตามหาศิลาเทียนโหมวเพื่อช่วยเฟิ่งมั่วฟื้นฟูร่างกาย

“คุณเฉิน ส่วนลึกของภูเขาเทียนโหมวเต็มไปด้วยอันตรายและไร้กฏเกณฑ์อย่างถึงที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้สมาพันธ์ผนึกมารก็ออกประกาศกฎสังหารคุณอยู่ คาดว่าต้องมีผู้คนอีกมากมายที่คิดจะเอาชีวิตของคุณ! สำนักวิญญาณปีศาจของผมยังค่อนข้างปลอดภัย ทำไมคุณเฉินถึงไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อยล่ะครับ?” เจ้าสำนักเจียงพูดกับเฉินผิง!