หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3726

ปัง! ปัง! ปัง!

ทันใดนั้นผู้บำเพ็ญเพียรไม่กี่คนที่เพิ่งจะพุ่งตัวเข้ามาต่างถูกเหวี่ยงออกไปอย่างน่าตกใจ

คนพวกนี้ทรุดลงกับพื้นทีละคนๆ พลางร้องด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

“ให้ตายสิวะ! นี่มันการทดสอบบ้าบออะไรกัน? ช่างวิปริตนัก...”

“พวกนางบอกว่าไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตไม่ใช่รึไง? ข้าเกือบต้องตายอยู่ข้างในนั้นแล้วนะ!”

“ข้าขาหักแล้ว ข้าจะฝึกบำเพ็ญฌานต่อไปยังไงกันเล่า?”

“นังพวกขี้ฉ้อ! ตำหนักก่วงหานเต็มไปด้วยพวกขี้ฉ้อตัวเอ้ทั้งนั้น!”

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่โดนเหวี่ยงออกมาต่างแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วสบถด่าใส่ตำหนักก่วงหานกันทีละคนๆ

ในยามนี้เอง ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยากจะออกโรงต่างตกตะลึง

หลายคนเริ่มที่จะรู้สึกตื่นกลัว หลังจากได้ยินคำรับรองของหลานอิ๋งอิ๋งที่บอกว่าไม่มีอันตรายถึงชีวิต พวกเขาจึงได้แต่รวบรวมความกล้าเพื่อลองดูสักตั้ง

ถ้าพวกเขารอดตายมาได้ ทว่ากลับต้องบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถฝึกบำเพ็ญฌานต่อไปได้อีก ก็คงเป็นชะตากรรมอันแสนเลวร้ายยิ่มกว่าตายเสียอีก

“หึ! ช่างเป็นไอ้พวกขี้ขลาดกลุ่มหนึ่งจริงๆ!” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าเดินเข้าไป มู่ขุยก็แค่นเสียงเย็นชา เขาก้าวเข้าไปในหอคอยทดสอบพร้อมด้วยกลิ่นอายมั่นอกมั่นใจและไม่สะทกสะท้าน

เมื่อเห็นเช่นนี้เข้า ผู้บำเพ็ญเพียรบางคนก็กัดฟันเดินตามเข้าไป ขณะที่คนอื่นๆ ตตัดสินใจถอนตัวออกไป

เฉินผิงกำลังคำนวณเวลาอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขากำลังคอยให้มู่ขุยผ่านการทดสอบ ตอนนั้นก็จะเป็นยามที่เขาลงมือ

หลานอิ๋งอิ๋งเห็นว่าเฉินผิงไม่กล้าเข้าไปอยู่นาน จู่ๆ ก็เอ่ยด้วยสีหน้าเย้ยหยันขึ้นมาว่า “ถ้าเจ้าหวาดกลัวเกินกว่าจะเข้าไป ก็กลับไปเสียเถอะ ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าต่อให้เจ้าโชคดีผ่านอาคมลวงตามาได้ เจ้าก็คงไม่สามารถผ่านหอคอยทดสอบแห่งนี้ไปได้หรอก!”

เฉินผิงมองหลานอิ๋งอิ๋ง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากรออยู่สักครู่หนึ่ง เขาก็เดินเข้ามาในหอคอยทดสอบ

ทันทีที่เขาก้าวเดินเข้ามาในหอคอยทดสอบ เฉินผิงก็พบว่าสิ่งรอบข้างได้เปลี่ยนแปลงไปมากทีเดียว ที่น่าประหลาดคือเขาพบว่าตนเองอยู่ท่ามกลางป่ากว้างไกลไร้ขอบเขตแห่งหนึ่ง

สรรพสิ่งโดยรอบเต็มไปด้วยเสียงร้องของสัตว์ป่าจากทั่วทุกสารทิศ

เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง เขาไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายเลือกที่จะหลบซ่อนตัวแล้วเฝ้าดูเขาอยู่ลับๆ

“ข้าไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นเจ้า ต่อให้เจ้าเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ แต่ก็เปลี่ยนรัศมีพลังของตัวเองไม่ได้หรอก” มู่ขุยโผล่ออกมาจากตำแหน่งที่ซ่อนตัวแล้วก็มีอีกหลายคนที่ตามรั้งท้ายเขาอยู่ด้วย

เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้ก็เข้ามาที่นี่จากหอคอยทดสอบ แล้วเดินเคียงข้างมู่ขุยมาด้วย

อย่างไรเสีย ตรงนี้ก็มีแค่มู่ขุยที่มีพลังแกร่งกล้ามากที่สุด

เมื่อเห็นมู่ขุยปรากฎตัว เฉินผิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “เจ้าคอยข้ามาตลอดเลยงั้นรึ?”

ไม่คาดคิดว่ามู่ขุยจะไม่ยอมออกไปจากหอคอยทดสอบ แต่เขากลับรอเฉินผิงอยู่ที่นี่

มู่ขุยกล่าวพลางยิ้มเยาะว่า “ตอนที่ข้าเห็นเจ้าก็รู้สึกคุ้นๆ แต่ข้าก็จำไม่ได้หรอก ตอนนี้พอข้าได้เห็นรัศมีพลังที่เจ้าปลดปล่อยออกมา สุดท้ายข้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นใครกัน ช่างน่าประหลาดใจเสียจริงที่เจ้ากล้ามาถึงตำหนักก่วงหาน!”

“ไยข้าต้องไม่กล้าด้วยเล่า? เจ้าปล่อยข่าวว่าข้าอยู่ที่ไหนและยังคิดจะยืมมีดฆ่าคน แต่ช่างน่าเสียดายที่ไอ้คนที่เจ้าตามหามันไร้เดียงสาเกินกว่าจะสังหารข้าได้ พวกมันทำร้ายข้าไม่ได้เสียด้วยซ้ำไป! ในเมื่อเจ้าล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของข้าแล้ว ข้าก็ไม่อาจไว้ชีวิตเจ้าได้อีก!” เจตนาสังหารพลันปะทุขึ้นในดวงตาของเฉินผิง