หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3727

ช่างน่าประหลาดที่มู่ขุยไม่กลัวคำขู่ของเฉินผิงเลยสักนิด “เฉินผิง อย่าลืมสิว่าที่นี่คือตำหนักก่วงหานเชียวนะ เจ้ากล้าลงมือที่นี่งั้นเหรอ? เจ้าไม่กลัวตำหนักก่วงหานหรือไง?”

ที่นี่คือตำหนักก่วงหาน ท่านป้าของเขาเป็นผู้อาวุโสและมู่ขุยก็มีอำนาจมากในตำหนักก่วงหาน แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีเหตุผลให้ต้องหวาดกลัวเฉินผิง

ขอเพียงเฉินผิงกล้าลงมือ เขาก็จะออกไปจากหอคอยทดสอบทันที ถึงตอนนั้นเขาก็จะให้คนของตำหนักก่วงหานมาล้อมเฉินผิงเอาไว้

ในยามนี้เอง หลังจากผู้บำเพ็ญเพียรที่ยืนอยู่ข้างหลังมู่ขุยได้ยินชื่อของเฉินผิง เขาก็ตื่นเต้นจนแววตาเปล่งประกาย จากนั้นเขาก็ถามด้วยท่าทีกระตือรือร้นว่า “เฉินผิง? หรือว่าคนผู้นี้ก็คือคนที่สมาพันธ์ผนึกมารตั้งรางวัลสังหารงั้นเหรอ?”

มู่ขุยชี้นิ้วมาที่เฉินผิงพลางกล่าวว่า “ใช่ มันนี่แหละ ใครที่สังหารมันได้ก็จะได้รับเครื่องสังเวยร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมารเชียวนะ”

เมื่อผู้บำเพ็ญเพียรพวกนั้นได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็แววตาเปล่งประกาย ราวกับว่าเพิ่งจะได้เห็นสาวงามอย่างไรอย่างนั้น

“ฮ่าฮ่า! ข้ารวยแล้ว ลำพังแค่มีเครื่องสังเวยร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมาร ใครมันจะเดินทางไปแดนขั้วโลกบ้าๆ นั่นอีกเล่า?”

“ว้าว! โชคดีชะมัดเลย!”

“ใครก็อย่าคิดชิงสังหารมันตัดหน้าข้าเลย!”

ผู้บำเพ็ญเพียรพวกนี้คิดว่าตนเองโชคดีเข้าแล้วจึงรีบพุ่งใส่เฉินผิงอย่างอดรนทนไม่ไหว

เมื่อเห็นเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรเข้ามาใกล้ทุกทีๆ เฉินผิงก็ยังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง ในสายตาของเขา คนพวกนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่ตายไปแล้ว!

ขณะที่พวกเขาพุ่งตัวเข้ามาหมายจะสังหารเขา พวกเขาก็ตายเสียแล้ว

มู่ขุยเฝ้ามองดูเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยสายตาเย็นชาพลางยิ้มเยาะ จากนั้นก็ค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ กับอัญมณี

เขารู้ว่าคนพวกนั้นไม่ใช่คู่ประมือของเฉินผิงเลย

เขาจงใจทำเช่นนี้ด้วยเจตนายั่วยุให้เฉินผิงสังหารคนพวกนั้นโดยเฉพาะ

พอถึงเวลาที่เขาออกไปจากหอคอยทดสอบ เขาก็จะป้ายความผิดให้เฉินผิงและตำหนักก่วงหานย่อมไม่นิ่งดูดาย

เฉินผิงมองเจตนาของมู่ขุยออกนานแล้ว แต่เขาไม่อาจปล่อยให้มู่ขุยหนีรอดไปได้ ขืนตัวตนของเขาถูกเปิดเผยขึ้นมาล่ะก็คงได้เกิดปัญหาแน่ๆ

เฉินผิงพลิกข้อมือขึ้น ทันใดนั้นคันเกาทัณฑ์กับลูกธนูก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เขากำลังถือธนูศักดิ์สิทธิ์อยู่

ช่างน่าเหลือเชื่อที่เฉินผิงชักเอาธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้จริงๆ

ฟิ้ว!

มู่ขุยรีบหันหลังแล้วโผเข้าหาอัญมณี เขาตัดสินใจว่าจะออกไปจากหอคอยทดสอบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ชักคันเกาทัณฑ์ขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็ปรากฏลูกธนูที่เปล่งรัศมีพลังอันเยียบเย็น

เฉินผิงค่อยๆ คลายนิ้วมือ แล้วลูกธนูก็พุ่งเข้าหามู่ขุยราวกับดาววตก

ลูกธนูทะลุผ่านอากาศในเวลาเพียงชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้าของมู่ขุย

คะ คนผู้นี้มันเป็นใครกันแน่? มู่ขุยรู้สึกตกตะลึงและสับสนสุดขีด เขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงเป็นองค์ชายหรือชนชั้นสูงระดับใดกัน มิฉะนั้นอีกฝ่ายจะมีอาวุธอันทรงพลังเช่นนั้นอยู่ในมือได้อย่างไร

เมื่อสัมผัสได้ถึงความตายที่เฉียดกรายเข้ามาอย่างไม่ลดละ มู่ขุยก็สำนึกเสียใจอยู่บ้าง เขาเสียใจที่ไปยั่วยุเฉินผิง ข้าควรจะออกจากหอคอยทดสอบไปซะ!

แต่ยามนี้ก็สายเกินกว่าจะสำนึกเสียใจแล้ว สิ่งที่มู่ขุยปลดปล่อยพลังวิญญาณหลายระลอกอย่างไม่หยุดหย่อน จากนั้นค่อยสร้างโล่มากมายเอาไว้ตรงหน้าตนเอง

ในที่สุดมันก็เป็นกำแพงอัคคีและโล่เหล่านี้ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้ามู่ขุย

ช่างน่าเสียดายที่อาวุธในมือของเฉินผิงไม่ธรรมดาสามัญ เพราะมันคือธนูศักดิ์สิทธิ์

เมื่อโล่ทั้งหลายประจันหน้ากับธนูศักดิ์สิทธิ์ก็แสนจะเปราะบางราวกับกระดาษที่ถูกโยนทิ้ง