หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3728

ปัง! ปัง! ปัง!

ลูกธนูพุ่งผ่านโล่มากมายในรวดเดียว ในที่สุดกำแพงอัคคีก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที

มู่ขุยหวาดกลัวเสียจนใจเต้นกระหน่ำ เมื่อไม่เหลือทางเลือก เขาจึงได้แต่กัดปลายลิ้นแรงๆ แล้วกระอักเอาแก่นโลหิตออกมาคำหนึ่ง

ทันใดนั้นแก่นโลหิตของเขาก็แข็งตัว จากนั้นขณะที่ลูกธนูจวนจะมาถึงตัวก็เกิดแรงระเบิดรุนแรง

พลังอันน่าพรั่นพรึงปะทุขึ้นมาราวกับน้ำที่ไหลบ่าไปทั่วทุกสารทิศ

ที่จริงแล้ว เป็นพลังปราณที่หยุดลูกธนูที่พุ่งมาได้

แต่พลังปราณที่ปลดปล่อยออกมาจากตัวมู่ขุยก็ลดลงด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เพื่อให้รอดชีวิต มู่ขุยใช้แก่นโลหิตภายในร่างจนหมดสิ้น ถึงแม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แต่ก็ไม่มีโอกาสก้าวหน้าอีกต่อไปแล้ว แม้แต่พลังของเขาก็มีแนวโน้มที่จะลดลงด้วย

มู่ขุยจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาเคียดแค้น จากนั้นก็รีบก้าวเข้าไปคว้าจับอัญมณีที่ส่องประกายแสงสีเขียว

เมื่อพลังปราณสายหนึ่งหลั่งไหลเข้าสู่อัญมณี ร่างของมู่ขุยก็เริ่มเลือนราง ในที่สุดเขาก็ถูกส่งตัวออกไป

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนี้ก็เก็บธนูศักดิ์สิทธิ์แล้วรีบไล่ตามไป เขาไม่คาดคิดเลยว่าแม้จะมีธนูศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ มู่ขุยก็สามารถหลบหนีไปได้ เขาจึงตัดสินใจที่จะสังหารมู่ขุย

ทันทีที่เฉินผิงสัมผัสแตะต้องอัญมณี เข้าก็ถูกส่งตัวออกไปทันที

หลานอิ๋งอิ๋งพร้อมด้วยเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรสตรีจำนวนนับไม่ถ้วนจากตำหนักก่วงหาน กำลังรอคอยผู้ที่ผ่านการทดสอบอยู่

บางครั้งก็จะมีคนถูกส่งตัวออกมาจากหอคอยทดสอบ แต่การที่มู่ขุยไม่ปรากฏตัวกลับทำให้หลานอิ๋งอิ๋งออกจะประหลาดใจอยู่บ้าง

อย่างไรเสีย คนผู้นี้ก็มีความสามารถมากที่สุด หากว่ากันตามหลักเหตุผลแล้ว เขาน่าจะผ่านการทดสอบได้อย่างง่ายดาย

แต่ยามนี้มีหลายคนที่ผ่านการทดสอบแล้ว แต่กลับไร้วี่แววของมู่ขุย

หลานอิ๋งอิ๋งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลใจอยู่บ้าง อย่างไรเสีย มู่ขุยก็เป็นหลานชายของผู้อาวุโสมู่ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นในหอคอยทดสอบ หลานอิ๋งอิ๋งรู้ว่านางคงแบกรับผลที่ตามมา

ในขณะเดียวกัน หลานอิ๋งอิ๋งก็สังเกตเห็นเงาร่างของเฉินผิง มันอยู่แค่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสาม ยากนักที่เขาจะผ่านการทดสอบมาได้!

แต่เฉินผิงทั้งไม่ถูกคัดออกและผ่านการทดสอบเลย ซึ่งทำให้หลานอิ๋งอิ๋งออกจะรู้สึกสับสนอยู่บ้าง

หลานอิ๋งอิ๋งพร้อมกับเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ต่างรู้สึกตกตะลึง เกิดเรื่องที่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นเจ็ดถูกระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสามไล่ตามอย่างไม่ลดละจนคกอยู่ในสภาพน่าอนาถเช่นนั้นได้ยังไงกัน?